Έναυσμα για σκέψη

    Η έννοια της αξιολόγησης μας είναι ιδιαίτερα γνωστή ήδη από τα σχολικά μας χρόνια, με τη μορφή σχολικών βαθμών. Όλοι νομίζω ότι θυμόμαστε το άγχος και το περίεργο κλίμα που διαμορφωνόταν στην ψυχολογία μας, όσο πλησίαζε η περιβόητη ημερομηνία που θα παίρναμε τους βαθμούς. Και μας είχε δημιουργηθεί η εντύπωση ότι η αξιολόγηση ήταν κάτι κακό για εμάς, κάτι που θα μας προκαλούσε κακό και που θα μας ''έριχνε''. Ήταν έτσι, όμως, τα πράγματα;;     Καταρχάς, ας ορίσουμε τι εννοούμε με τον όρο ''αξιολόγηση''. Ως αξιολόγηση στο σχολείο, ορίζουμε τον τρόπο με τον οποίο κρίνονται οι μαθητές από τους καθηγητές τους, σύμφωνα με την απόδοσή τους εντός της σχολικής τάξης. Κι όπως προκύπτει απ' τον ορισμό που μόλις δώσαμε, σ' αυτήν τη διαδικασία εμπλέκονται κυρίως οι καθηγητές, οι μαθητές και οι γονείς.     Πολλοί ειδικοί βγαίνουν κατά καιρούς σε διάφορα τηλεοπτικά πάνελς ή σε ημερίδες και σεμινάρια σχετικού θέματος, με διαθέσεις στείρας κατάκ

    Η ιστορία μας διαδραματίζεται σε κάποιο μικρό Λύκειο της Αργολίδας, του οποίου το μαθητικό δυναμικό δεν ξεπερνάει τα εκατόν δέκα παιδιά. Όπως σε κάθε Λύκειο της Ελλάδας, έτσι κι εκεί, οι καθηγητές πάνε με μισή καρδιά στο μάθημα. Παρακαλάνε να τελειώσει η διδακτική τους ώρα και μετράνε τα δευτερόλεπτα μέχρι να πάνε στα σπίτια τους. Έτσι, οι μαθητές δεν έχουν το ενδιαφέρον να παρακολουθήσουν στο μάθημα. Αυτή η ελαττωματική σχέση, όμως, κυλάει και αντίστροφα: επειδή οι μαθητές είναι προκατειλημμένοι απέναντι στους καθηγητές τους και τους αγνοούν επειδή έχουν τη σιγουριά του φροντιστηρίου, οι καθηγητές δεν ενδιαφέρονται να έρθουν κοντά τους. Και κάπως έτσι κυλά η καθημερινότητα όλων τους.     Φέτος, τις τελευταίες ημέρες των Χριστουγέννων, κάτι δεν πήγαινε καλά. Όχι, όλα μια χαρά ήταν. Η αδιαφορία των παιδιών, των καθηγητών και του συλλόγου γονέων κυλούσε σταθερά, όπως πάντα. Τα μαθήματα προχωρούσαν ταχέως, οι βαθμοί ήταν προ των πυλών και για το καλό όλων, οι δεκαπενθήμερες

         Βρισκόμαστε στις χριστουγεννιάτικες ημέρες του 2016, σ' ένα απομακρυσμένο χωριό της Αργολίδας. Σ' ένα απ' αυτά που υπάρχουν δεκάδες άνθρωποι που ασχολούνται με την κτηνοτροφία, τη γεωργία και την παρασκευή τοπικών προϊόντων, και κανείς σχεδόν δεν έχει ακολουθήσει ανωτάτη εκπαίδευση. Σ' ένα απ' αυτά που υπάρχουν πολλά παιδιά που πηγαίνουν καθημερινά σχολείο σε θερμοκρασίες κάτω του μηδενός, και η πρόσβασή τους στα φροντιστήρια είναι περιορισμένη. Όχι μόνο γιατί υπάρχει οδικό πρόβλημα, αλλά κυρίως οικονομικό.     Ένα απ' αυτά τα παιδιά είναι και ο Αγγελής, ένα παιδάκι της δευτέρας γυμνασίου, ξανθό με χνούδι στα μάγουλα. Ο Αγγελής πήρε το όνομά του από τον ομώνυμο Νεομάρτυρα του Άργους, ο οποίος ήταν γιατρός και θα γιάτρευε τη μάνα του μικρού από τη δύσκολη γέννα που είχε. Εξ ου και το όνομα. Ο φίλος μας, λοιπόν, ήταν σε γενικές γραμμές ένα ήσυχο παιδάκι. Δεν προκαλούσε, δεν ήταν ατίθασος... αλλά είχε ένα κακό: πίστευε στον Άη Βασίλη.     Πα

    Το παιδί της εικόνας δεν το ξέρω. Ή για την ακρίβεια, δεν είχα την τύχη να το γνωρίσω μέχρι τώρα. Και είναι σχεδόν σίγουρο ότι όσοι θα διαβάσετε αυτό το άρθρο, μάλλον δεν το ξέρετε. Σε προηγούμενο άρθρο που έγραψα πριν από μισό χρόνο σχεδόν, είχα γράψει για τους ήρωες της σημερινής εποχής, αλλά μάλλον ξέχασα να μιλήσω για την κατηγορία ανθρώπων στην οποία ανήκει το συγκεκριμένο παιδί. Λάθος μου. Μέγα λάθος, το οποίο όμως σκοπεύω να επανορθώσω σήμερα.     Όπως σας είπα, το συγκεκριμένο παιδί δεν το ξέρω. Μέσα απ' αυτό το βίντεο, ωστόσο, νιώθω σαν να το γνωρίζω χρόνια. Μπορώ να διακρίνω το πρόβλημά του. Πρόκειται για ένα παιδί που πάσχει από το σύνδρομο Down, και είμαι σίγουρη ότι εξαιτίας αυτού έχει δει πολλές πόρτες να του κλείνονται κατάμουτρα, και χωρίς να έχει τη δυνατότητα να αντεπιτεθεί. Είχε υπάρξει ''κατηγορούμενος'' στη ζωή, χωρίς καν το δικαίωμα της απολογίας. Είχε δεχθεί τα κακεντρεχή και πικρόχολα σχόλια όλων εκείνων των αθλίων που θεω