Έναυσμα για σκέψη

         Τρελό μου διαμάντι,     Υπάρχει πιο σημαντικό πράγμα άραγε απ' το να είμαστε καλά με τον εαυτό μας;; Να είμαστε υπερήφανοι με τις επιλογές μας και να τις υποστηρίζουμε ως το τέλος.     Ξέρω ότι δεν είναι εύκολο να ξέρεις απ' την αρχή αν κάτι θα κάτσει ή όχι. Αν κάτι που επιλέγεις είναι σωστό ή όχι. Όμως έχεις τα κότσια να το υποστηρίξεις;;     Κι ας είναι λάθος. Τι να λέει αυτό. Κάποτε το αγάπησες. Κάποτε ήσουν έτοιμος να δώσεις τα πάντα γι' αυτό. Με ποια πρόφαση τώρα θα κάνεις τα στραβά μάτια και θα το αφήσεις στην τύχη του;; Κι ας σε πρόδωσε. Κι ας σε λεηλάτησε. Εκείνο έχασε.     Γιατί ό,τι αγάπησες και σε πρόδωσε δεν ήταν λάθος. Ήταν αχάριστο.     Έτσι δεν είναι ρε συ, διαμαντάκι;; Περιμένουν οι άνθρωποι όταν παραδέχεσαι το λάθος που έκανες, να κλείνεσαι στον εαυτό σου και να τα παρατάς. Όμως γελιούνται. Δεν παραιτούμαστε έτσι εύκολα απ' τη ζωή. Κι αν βλέπουμε έστω λίγο φως στο έρεβος των άλλων, είμαστε υποχρεωμένοι να το κυνηγήσουμε

    Λοιπόν, όταν βλέπω τους ανθρώπους σ' αυτόν τον κόσμο να πηγαίνουν μπροστά, παίρνω τη δύναμη να πηγαίνω κι εγώ και να συνεχίζω αυτό το δύσκολο μονοπάτι της ζωής. Ναι, όταν έχεις κατανοήσει ότι θες να ζεις ελεύθερος, τότε η ζωή σου είναι δύσκολη. Όταν έχεις συνηθίσει να είσαι υποχείριο και σκλάβος, τίποτα δεν είναι δύσκολο γιατί έχεις συνηθίσει να ζεις στις πλάτες άλλων.     Όμως θα επανέλθω στο θέμα, γιατί το είδα σήμερα ξανά να ξετυλίγεται μπροστά μου και ένιωσα περηφάνια, το λιγότερο. Πολύτεκνη μητέρα που έχει χάσει πρόσφατα τον άντρα της, με τα παιδιά της στο σούπερ μάρκετ να ψωνίζει. Ντυμένοι όλοι στα μαύρα. Με μια λύπη ζωγραφισμένη στα μάτια, στο σώμα, στις κινήσεις τους. Όμως ψώνιζαν. Αποφάσισαν ότι δε θα μείνουν άλλο στο σπίτι να τα κρατάνε μέσα τους. Αποφάσισαν να συνεχίζουν τη ζωή τους. Χωρίς να περιμένουν τίποτα από κανέναν. Χωρίς εκείνον δυστυχώς. Και θα τον θυμούνται. Ναι, θα τον θυμούνται με πόνο για όλα εκείνα που δεν πρόλαβαν να κάνουν μαζί. Αλλά όσ

    Τρελό μου διαμάντι,     Πάνε σχεδόν δυο μήνες κι ακόμα δεν την ξεχάσαμε. Εκείνη έχει φύγει από κοντά μας πια, αλλά η καρδιά μας δεν μπορεί να τη διώξει από μέσα της.     Πολλά ακούστηκαν και πολλά ειπώθηκαν για 'κεινη. Από άσχετους. Από ανίκανους να την πιάσουν στο στόμα τους. Από ανθρωπάρια που ποτέ τους δεν έμαθαν ν' αγαπούν και να παλεύουν. Όλοι εκείνοι που την πολέμησαν όταν ζούσε, την πολέμησαν και στο θάνατο. Στο θάνατο, βέβαια, με το κεφάλι λίγο πιο χαμηλά, αλλά την πολέμησαν.     Κάθε θάνατος συνεπάγεται μια απώλεια, και το χρώμα της απώλειας είναι μαύρο. Ο δικός της θάνατος, όμως, διαμαντάκι μου, είχε ένα φως, πιο έντονο απ' το φως το δικό μας που είμαστε ζωντανοί. Ένα φως που με το που έπεσε πάνω μου, φώτισε και το τελευταίο κύτταρο που κρυβόταν στο σώμα μου σαν κάτι να φοβόταν. Εισήλθε στο κυτταρόπλασμά μου και το υπέταξε, το διέλυσε.     Ο θάνατός της, δεν ήταν το έναυσμα για να σκεφτούμε, όπως συνηθίζω να λέω. Ο θάνατός της είναι το έ