Έναυσμα για σκέψη

    Η έννοια της αξιολόγησης μας είναι ιδιαίτερα γνωστή ήδη από τα σχολικά μας χρόνια, με τη μορφή σχολικών βαθμών. Όλοι νομίζω ότι θυμόμαστε το άγχος και το περίεργο κλίμα που διαμορφωνόταν στην ψυχολογία μας, όσο πλησίαζε η περιβόητη ημερομηνία που θα παίρναμε τους βαθμούς. Και μας είχε δημιουργηθεί η εντύπωση ότι η αξιολόγηση ήταν κάτι κακό για εμάς, κάτι που θα μας προκαλούσε κακό και που θα μας ''έριχνε''. Ήταν έτσι, όμως, τα πράγματα;;     Καταρχάς, ας ορίσουμε τι εννοούμε με τον όρο ''αξιολόγηση''. Ως αξιολόγηση στο σχολείο, ορίζουμε τον τρόπο με τον οποίο κρίνονται οι μαθητές από τους καθηγητές τους, σύμφωνα με την απόδοσή τους εντός της σχολικής τάξης. Κι όπως προκύπτει απ' τον ορισμό που μόλις δώσαμε, σ' αυτήν τη διαδικασία εμπλέκονται κυρίως οι καθηγητές, οι μαθητές και οι γονείς.     Πολλοί ειδικοί βγαίνουν κατά καιρούς σε διάφορα τηλεοπτικά πάνελς ή σε ημερίδες και σεμινάρια σχετικού θέματος, με διαθέσεις στείρας κατάκ

    Η ιστορία μας διαδραματίζεται σε κάποιο μικρό Λύκειο της Αργολίδας, του οποίου το μαθητικό δυναμικό δεν ξεπερνάει τα εκατόν δέκα παιδιά. Όπως σε κάθε Λύκειο της Ελλάδας, έτσι κι εκεί, οι καθηγητές πάνε με μισή καρδιά στο μάθημα. Παρακαλάνε να τελειώσει η διδακτική τους ώρα και μετράνε τα δευτερόλεπτα μέχρι να πάνε στα σπίτια τους. Έτσι, οι μαθητές δεν έχουν το ενδιαφέρον να παρακολουθήσουν στο μάθημα. Αυτή η ελαττωματική σχέση, όμως, κυλάει και αντίστροφα: επειδή οι μαθητές είναι προκατειλημμένοι απέναντι στους καθηγητές τους και τους αγνοούν επειδή έχουν τη σιγουριά του φροντιστηρίου, οι καθηγητές δεν ενδιαφέρονται να έρθουν κοντά τους. Και κάπως έτσι κυλά η καθημερινότητα όλων τους.     Φέτος, τις τελευταίες ημέρες των Χριστουγέννων, κάτι δεν πήγαινε καλά. Όχι, όλα μια χαρά ήταν. Η αδιαφορία των παιδιών, των καθηγητών και του συλλόγου γονέων κυλούσε σταθερά, όπως πάντα. Τα μαθήματα προχωρούσαν ταχέως, οι βαθμοί ήταν προ των πυλών και για το καλό όλων, οι δεκαπενθήμερες

         Βρισκόμαστε στις χριστουγεννιάτικες ημέρες του 2016, σ' ένα απομακρυσμένο χωριό της Αργολίδας. Σ' ένα απ' αυτά που υπάρχουν δεκάδες άνθρωποι που ασχολούνται με την κτηνοτροφία, τη γεωργία και την παρασκευή τοπικών προϊόντων, και κανείς σχεδόν δεν έχει ακολουθήσει ανωτάτη εκπαίδευση. Σ' ένα απ' αυτά που υπάρχουν πολλά παιδιά που πηγαίνουν καθημερινά σχολείο σε θερμοκρασίες κάτω του μηδενός, και η πρόσβασή τους στα φροντιστήρια είναι περιορισμένη. Όχι μόνο γιατί υπάρχει οδικό πρόβλημα, αλλά κυρίως οικονομικό.     Ένα απ' αυτά τα παιδιά είναι και ο Αγγελής, ένα παιδάκι της δευτέρας γυμνασίου, ξανθό με χνούδι στα μάγουλα. Ο Αγγελής πήρε το όνομά του από τον ομώνυμο Νεομάρτυρα του Άργους, ο οποίος ήταν γιατρός και θα γιάτρευε τη μάνα του μικρού από τη δύσκολη γέννα που είχε. Εξ ου και το όνομα. Ο φίλος μας, λοιπόν, ήταν σε γενικές γραμμές ένα ήσυχο παιδάκι. Δεν προκαλούσε, δεν ήταν ατίθασος... αλλά είχε ένα κακό: πίστευε στον Άη Βασίλη.     Πα

    Το παιδί της εικόνας δεν το ξέρω. Ή για την ακρίβεια, δεν είχα την τύχη να το γνωρίσω μέχρι τώρα. Και είναι σχεδόν σίγουρο ότι όσοι θα διαβάσετε αυτό το άρθρο, μάλλον δεν το ξέρετε. Σε προηγούμενο άρθρο που έγραψα πριν από μισό χρόνο σχεδόν, είχα γράψει για τους ήρωες της σημερινής εποχής, αλλά μάλλον ξέχασα να μιλήσω για την κατηγορία ανθρώπων στην οποία ανήκει το συγκεκριμένο παιδί. Λάθος μου. Μέγα λάθος, το οποίο όμως σκοπεύω να επανορθώσω σήμερα.     Όπως σας είπα, το συγκεκριμένο παιδί δεν το ξέρω. Μέσα απ' αυτό το βίντεο, ωστόσο, νιώθω σαν να το γνωρίζω χρόνια. Μπορώ να διακρίνω το πρόβλημά του. Πρόκειται για ένα παιδί που πάσχει από το σύνδρομο Down, και είμαι σίγουρη ότι εξαιτίας αυτού έχει δει πολλές πόρτες να του κλείνονται κατάμουτρα, και χωρίς να έχει τη δυνατότητα να αντεπιτεθεί. Είχε υπάρξει ''κατηγορούμενος'' στη ζωή, χωρίς καν το δικαίωμα της απολογίας. Είχε δεχθεί τα κακεντρεχή και πικρόχολα σχόλια όλων εκείνων των αθλίων που θεω

    Ποια είναι η θλιβερή πληροφορία που παίρνουμε από τα αποτελέσματα των τελευταίων στατιστικών της ΕΛΣΤΑΤ, τα οποία μας λένε ότι μία στις τέσσερις ανήλικες Ελληνίδες έχει κάνει έκτρωση;; Μας πληροφορούν πως η λέξη ''προφύλαξη'' μοιάζει με παιχνίδι που παίξαμε και χάσαμε ή απλά βαρεθήκαμε να το παίξουμε. Ένα παιχνίδι αν έχει δύσκολους κανόνες, κι αν είσαι λιγάκι ανενημέρωτος και επιρρεπής, είναι πολύ εύκολο να το χάσεις και να βρεθείς προ πολλών εκπλήξεων, τέτοιων που μερικές φορές ούτε που θα πιστέψεις ότι σου αλλάζουν μια για πάντα τη ζωή.     Η θλιβερή πληροφορία της συγκεκριμένης έρευνας είναι ότι η ελληνική κοινωνία συνήθισε στις εκτρώσεις. Μας φαίνεται φυσιολογικό, δηλαδή, αν θα μείνει μια 16χρονη έγκυος, να διακόψει άμεσα την κύηση. Μία στις τέσσερις Ελληνοπούλες, αν αντιληφθεί ότι είναι έγκυος, θα ψάξει να βρει γιατρό που να θέλει να αναλάβει την έκτρωση, και ξεμπερδεύει. Και σ' ένα συντριπτικό ποσοστό, θα έχει παροτρυνθεί από την οικο

    Στο ανοιχτό ερώτημα ''αν το σημερινό σχολείο απευθύνεται σε όλα τα παιδιά'', η συντριπτική πλειοψηφία των ερωτώμενων θα απαντήσει πως όχι, και θα αιτιολογήσει δακρύβρεχτα με επίκληση στα παιδιά των προσφύγων, των μεταναστών, των μειονοτήτων κ.α. Λιγότεροι, θα επικαλεστούν τα παιδιά με κινητικά προβλήματα και νοητική καθυστέρηση. Και θα λένε την αλήθεια, αλλά μισή. Η μισή αλήθεια, όμως, μπορεί να προκαλέσει μεγαλύτερη παρεξήγηση απ' αυτή που θα προκαλούσε ένα μεγάλο ψέμα.     Υπάρχει μια κατηγορία παιδιών -και μετέπειτα ενηλίκων-, η οποία είναι παρεξηγημένη, ανέγγιχτη και κακοσυστημένη. Μιλάω για τα παιδιά που πάσχουν από κάποιο αυτοάνοσο νόσημα, τα οποία είναι γεγονός ότι είτε αντιμετωπίζονται ως μουσειακά εκθέματα -δείτε αλλά μην αγγίζετε'', είτε ως άτομα που φέρουν κάποιο ποσοστό αναπηρίας. Όλα αυτά συμβαίνουν στον ελληνικό χώρο στον ενεστώτα. Ισχύουν πραγματικά όμως;     Πάμε να δούμε αρχικά τι είναι ένα αυτοάνοσο νόσημα, για να ξέρουμε

    Η επάνοδος του φασισμού ως ιδεολογία, ως νοοτροπία και τελικά ως καθημερινότητα, επανέρχεται κάθε φορά που η δημοκρατία μας τα έχει κάνει μαντάρα. Η δημοκρατία, βέβαια, δεν είναι άνθρωπος. Εμείς είμαστε αυτοί που την κινούμε, από εμάς παίρνει σάρκα και οστά, άρα όταν λειτουργεί λάθος εμείς φταίμε. Έτσι μας διδάσκει η ιστορία.     Και όπως συμβαίνει σε κάθε μεγάλη ιστορική στιγμή, έτσι και χθες και σήμερα ο κόσμος όλος είχε να λέει για τα αποτελέσματα των εκλογών προέδρου των ΗΠΑ. Η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ έναντι της Χίλαρι Κλίντον δεν άρεσε, δυσανασχέτησε και τρομοκράτησε τον κόσμο, επειδή ο Τραμπ έχει χαρακτηριστεί ως φασιστική πολιτική προσωπικότητα με ακραίες πολιτικές πεποιθήσεις. Εδώ βέβαια δημιουργείται δικαίως μια σύγχυση, αφού αφήνεις να εννοηθεί ότι η Χίλαρι είναι δημοκρατική παρουσία, ενώ είχε στηρίξει τον πόλεμο στο Ιράκ. Και πόσο πιο φασίστας μπορεί να είναι ο Τραμπ απ' όλους εκείνους που κατά καιρούς προέδρευσαν στις ΗΠΑ και προξένησαν τόσο πόνο και τόσ

         Η σχετικοποίηση και η ρευστότητα των ορίων που διαχωρίζουν το ηθικό από το ανήθικο, και το λογικό από το παράλογο, είναι το γεγονός της εποχής μας. Η επιθυμία μας να γίνουμε υπερπροοδευτικοί έρχεται και συγκρούεται με την ανικανότητά μας να απαλλαχθούμε από τα πρωτόγονα ένστικτα του παρελθόντος μας. Αλλά συμβαίνει και το αντίστροφο. Και στις δύο περιπτώσεις, ωστόσο, έχουμε να κάνουμε με ενέργειες οι οποίες μας φέρνουν αντιμέτωπους με τραγελαφικά θεάματα.     Δεν ξέρω από που ν' αρχίσω. Ίσως με αυτό που δίχασε τις απόψεις τώρα τελευταία. Μιλάω για την κηδεία του μητροπολίτη Φθιώτιδας της Γνήσιας Ορθόδοξης Εκκλησίας. Δεν ξέρω για εσάς, εμένα όμως η εικόνα της περιφοράς ενός νεκρού μέσα στην πόλη πάνω σ' ένα θρόνο, είναι κάτι που με ξεπερνάει. Γιατί εδώ έχουμε να κάνουμε μ' ένα παντελώς σκοταδιστικό έθιμο βγαλμένο μέσα απ' τα σπλάχνα του μεσαίωνα, το οποίο προσπαθούμε μετά μανίας να χωρέσουμε στην κορνίζα του σήμερα, και τελικά το μόνο που καταφέρν

         Δεν κατάλαβες καλά φίλε μου. Τίποτα δεν τελείωσε. Τώρα ξεκινάνε όλα. Τώρα είναι η κατάλληλη ευκαιρία για σένα.     Στο 'χα ξαναπεί ότι οι μεγαλύτερες νίκες πετυχαίνονται ακριβώς τη στιγμή που νομίζεις ότι είσαι χαμένος από χέρι. Όμως δε με πίστεψες. Γιατί πάντοτε έλεγες ότι διακατέχομαι απ' αυτήν την αθεράπευτη αισιοδοξία που δεν ταίριαζε πάντα με τις στιγμές. Έχεις δίκιο. Έτσι είναι. Όμως, αναρωτήθηκες ποτέ φίλε μου;     Αναρωτήθηκες ποτέ πού θα βρισκόσουν αυτή τη στιγμή αν δεν υπήρχε αυτή η γαμωαισιοδοξία, να σου χώσει μπουκέτο στο δόξα πατρί για να συνεχίσεις; Να σε πείσει ότι δεν είσαι άχρηστος, και ότι η δεύτερη ευκαιρία πολλές φορές είναι ο λόγος για να ζούμε. Όχι πάντα όμως, στην έχω εξηγήσει τη διαφορά. Αναρωτήθηκες ποτέ πόσα σήμαινε και για μένα, που πολλές φορές είχα φτάσει στο να τα παρατήσω;     Όμως, κοίτα με, είμαι ακόμα εδώ. Και δεν πρέπει να είσαι σίγουρος για το αν θα είμαι και αύριο, γι' αυτό έλα να κλείσουμε τις υποθέσεις μας

               Οι τελευταίες εξελίξεις στο θέμα των τηλεοπτικών αδειών δε θα έπρεπε να μας αφήνουν αδιάφορους. Αν και πιστεύω ότι δε μας αφήνουν, μιας και σε πολλές παρέες που έχει τύχει να βρεθώ, αποτελεί μέρος της συζήτησης. Οπότε από μια άποψη, υπάρχει μια στοιχειώδης ενημέρωση επί του θέματος.     Η είδηση, λοιπόν, είναι μία και μοναδική: τέσσερις άδειες για οκτώ υποψήφιους τηλεοπτικούς σταθμούς. Και όχι, στη ζωή τα πράγματα δεν είναι όπως στο νηπιαγωγείο που αν υπήρχαν τέσσερις καρέκλες και οκτώ παιδιά, καθόμασταν δυο-δυο. Εδώ αν έχουμε τέσσερις άδειες, θα περάσουν τέσσερα κανάλια. Τα υπόλοιπα μας τελείωσαν.     Η αλήθεια είναι ότι η παρακμή των ελληνικών τηλεοπτικών σταθμών είχε παραγίνει. Η παραπληροφόρηση εδώ και δεκαετίες βρισκόταν στο ζενίθ της. Σκηνοθετημένες συνεντεύξεις, στημένες ερωτήσεις, ψευδείς αριθμοί, μονόπλευρη παρουσίαση μιας προκατασκευασμένης αλήθειας και άλλα τέτοια παραδείγματα, συνθέτουν μια ακράδαντη επιχειρηματολογία εναντίον τους. Ποιο

         Τρελό μου διαμάντι,     Υπάρχει πιο σημαντικό πράγμα άραγε απ' το να είμαστε καλά με τον εαυτό μας;; Να είμαστε υπερήφανοι με τις επιλογές μας και να τις υποστηρίζουμε ως το τέλος.     Ξέρω ότι δεν είναι εύκολο να ξέρεις απ' την αρχή αν κάτι θα κάτσει ή όχι. Αν κάτι που επιλέγεις είναι σωστό ή όχι. Όμως έχεις τα κότσια να το υποστηρίξεις;;     Κι ας είναι λάθος. Τι να λέει αυτό. Κάποτε το αγάπησες. Κάποτε ήσουν έτοιμος να δώσεις τα πάντα γι' αυτό. Με ποια πρόφαση τώρα θα κάνεις τα στραβά μάτια και θα το αφήσεις στην τύχη του;; Κι ας σε πρόδωσε. Κι ας σε λεηλάτησε. Εκείνο έχασε.     Γιατί ό,τι αγάπησες και σε πρόδωσε δεν ήταν λάθος. Ήταν αχάριστο.     Έτσι δεν είναι ρε συ, διαμαντάκι;; Περιμένουν οι άνθρωποι όταν παραδέχεσαι το λάθος που έκανες, να κλείνεσαι στον εαυτό σου και να τα παρατάς. Όμως γελιούνται. Δεν παραιτούμαστε έτσι εύκολα απ' τη ζωή. Κι αν βλέπουμε έστω λίγο φως στο έρεβος των άλλων, είμαστε υποχρεωμένοι να το κυνηγήσουμε

    Λοιπόν, όταν βλέπω τους ανθρώπους σ' αυτόν τον κόσμο να πηγαίνουν μπροστά, παίρνω τη δύναμη να πηγαίνω κι εγώ και να συνεχίζω αυτό το δύσκολο μονοπάτι της ζωής. Ναι, όταν έχεις κατανοήσει ότι θες να ζεις ελεύθερος, τότε η ζωή σου είναι δύσκολη. Όταν έχεις συνηθίσει να είσαι υποχείριο και σκλάβος, τίποτα δεν είναι δύσκολο γιατί έχεις συνηθίσει να ζεις στις πλάτες άλλων.     Όμως θα επανέλθω στο θέμα, γιατί το είδα σήμερα ξανά να ξετυλίγεται μπροστά μου και ένιωσα περηφάνια, το λιγότερο. Πολύτεκνη μητέρα που έχει χάσει πρόσφατα τον άντρα της, με τα παιδιά της στο σούπερ μάρκετ να ψωνίζει. Ντυμένοι όλοι στα μαύρα. Με μια λύπη ζωγραφισμένη στα μάτια, στο σώμα, στις κινήσεις τους. Όμως ψώνιζαν. Αποφάσισαν ότι δε θα μείνουν άλλο στο σπίτι να τα κρατάνε μέσα τους. Αποφάσισαν να συνεχίζουν τη ζωή τους. Χωρίς να περιμένουν τίποτα από κανέναν. Χωρίς εκείνον δυστυχώς. Και θα τον θυμούνται. Ναι, θα τον θυμούνται με πόνο για όλα εκείνα που δεν πρόλαβαν να κάνουν μαζί. Αλλά όσ

    Τρελό μου διαμάντι,     Πάνε σχεδόν δυο μήνες κι ακόμα δεν την ξεχάσαμε. Εκείνη έχει φύγει από κοντά μας πια, αλλά η καρδιά μας δεν μπορεί να τη διώξει από μέσα της.     Πολλά ακούστηκαν και πολλά ειπώθηκαν για 'κεινη. Από άσχετους. Από ανίκανους να την πιάσουν στο στόμα τους. Από ανθρωπάρια που ποτέ τους δεν έμαθαν ν' αγαπούν και να παλεύουν. Όλοι εκείνοι που την πολέμησαν όταν ζούσε, την πολέμησαν και στο θάνατο. Στο θάνατο, βέβαια, με το κεφάλι λίγο πιο χαμηλά, αλλά την πολέμησαν.     Κάθε θάνατος συνεπάγεται μια απώλεια, και το χρώμα της απώλειας είναι μαύρο. Ο δικός της θάνατος, όμως, διαμαντάκι μου, είχε ένα φως, πιο έντονο απ' το φως το δικό μας που είμαστε ζωντανοί. Ένα φως που με το που έπεσε πάνω μου, φώτισε και το τελευταίο κύτταρο που κρυβόταν στο σώμα μου σαν κάτι να φοβόταν. Εισήλθε στο κυτταρόπλασμά μου και το υπέταξε, το διέλυσε.     Ο θάνατός της, δεν ήταν το έναυσμα για να σκεφτούμε, όπως συνηθίζω να λέω. Ο θάνατός της είναι το έ