Έναυσμα για σκέψη

Τρελό μου διαμάντι, Σε είδα να πηγαινοέρχεσαι μεταξύ ζωής και θανάτου για να με κάνεις να εκτιμήσω τη ζωή. Σ' ευχαριστώ. Σε είδα να χτενίζεις την πόλη για να με βρεις, όταν όλοι με είχαν διώξει. Σε είδα να είσαι αναμάρτητο, αλλά και πάλι δε μου πέταξες ούτε μία πέτρα. Σε είδα να μεγαλώνεις τα φτερά σου, κι έτσι μ' έμαθες να μην κάνω εκπτώσεις στ' όνειρο. Σε είδα να ζεις για μένα. Σ' ευχαριστώ. Και πού δε σε είδα. Ποια πέτρα σήκωσα και δεν ήσουν από κάτω; Ποιο χρώμα ζωγράφισα και δεν έμοιαζε με τα μάτια σου; Ποιον ουρανό μέτρησα και δεν ήταν ίσα με την καρδιά σου; Για ποιο πράγμα να σε πρωτοευχαριστήσω, τρελό μου διαμάντι; Για τις αμέτρητες βραδιές που μου έδειχνες ότι κάτι υπήρχε, όταν έλεγα ότι δεν πήγαινε άλλο; Για τις αμέτρητες βλακείες που έκανα και μου 'δωσες τη δύναμη να τις διορθώσω; Κάποιοι θα 'λεγαν ότι είμαι τυχερή που σ' έχω. Το ξέρω. Όπως επίσης ξέρω ότι καθένας σ' αυτή τη ζωή, καθένας μας, καθέ

Τρελό διαμάντι, Πώς γίνεται να είσαι ακόμα εδώ;; Μετά απ' όλα αυτά που είδες, που άκουσες και που σου συνέβησαν, γιατί δε σκέφτηκες ούτε μια φορά να φύγεις;; Να τα παρατήσεις και να χαθείς. Γιατί οι άνθρωποι αλλάζουν και σε πληγώνουν, τρελό μου διαμάντι. Δεν εκτιμούν αυτό που αντιπροσωπεύεις, την ειλικρίνεια και την ομορφιά σου. Και ψάχνουν εκείνα που είναι ομορφότερα, και τελικά τρώνε τα μούτρα τους. Σε κάνουν να ζηλέψεις και να τους αναζητήσεις. Νομίζουν πώς μ' αυτόν τον τρόπο σε κερδίζουν. Κι έτσι, άπειρες φορές σε είδα να τριγυρίζεις σε ακρογιαλιές τις ώρες της νύχτας, μ' ένα κομμάτι νυχτολούλουδο στο χέρι να αναζητάς τη γαλήνη κρυφά απ' την ανθρώπινη παρουσία. Ήμουν εκεί, αγαπημένο μου διαμαντάκι, είχα ανέβει σ' ένα βράχο και σε κοίταζα. Σε άκουγα να κλαις αθόρυβα και να αναρωτιέσαι γιατί σου φέρονται έτσι. Εσένα, που ήσουν πάντα εκεί γι' αυτούς. Εγώ όμως δεν έφυγα. Σε ακολούθησα ως το τέλος της διαδρομής. Και καθ' οδόν, τις ώρες

    Πρόσφατα, σε μια συζήτηση που είχα, ο συνομιλητής μου μού αποκάλυψε ότι είναι κατά του εθελοντισμού. Αρχικά δεν το συνέδεσα με πολιτικές πεποιθήσεις, αλλά όταν αργότερα το έκανα, κατάφερα να βγάλω μερικά συμπεράσματα. Το κακό είναι ότι όταν συζήτησα και με άλλους ανθρώπους -όχι απαραίτητα των ίδιων πολιτικών πεποιθήσεων- μου είπαν το ίδιο πράγμα και σάστισα.     Για μένα, η προσπάθεια να τους αποδείξω ότι σκέφτονται λανθασμένα, είναι σαν να προσπαθώ να τους αποδείξω τα αυτονόητα. Γιατί είναι σαν να καλούμαι να εξηγήσω σε κάποιον γιατί πρέπει να συμπεριφέρεται σαν άνθρωπος. Κι όταν έρχεται η ώρα να αναλύσουμε τόσο εμφανή θέματα, νομίζω ότι καταλαβαίνουμε ότι είναι ίσως δυσκολότερο από το να μάθεις θεωρίες κβαντομηχανικής.     Αν όντως υφίσταται η στάση ''είμαι κατά του εθελοντισμού'', θα μου επιτρέψουν οι υποστηρικτές της να έχω σοβαρούς αντιλόγους. Πώς μπορείς να είσαι κατά του εθελοντισμού όταν εάν θα χρειαστεί χειρουργείο το παιδί σου, θα ψάξεις για αίμα;;

     Όταν μιλάμε για ήρωες, εκείνοι που συνήθως μας έρχονται στο μυαλό είναι ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο Γεώργιος Καραϊσκάκης, ο Κωνσταντίνος Κανάρης, και άλλες φυσιογνωμίες του παρελθόντος που έδωσαν τη ζωή τους για το καλό της χώρας μας. Πόσοι, όμως, από εμάς όταν μιλάνε για ήρωες σκέφτονται τα πρόσωπα του παρόντος, που αν και μπορεί να μη δίνουν τη ζωή τους, προσπαθούν σε καθημερινή βάση για να καλυτερέψουν την ποιότητα της ζωής μας;;      Είναι ήρωες με ασήμαντο όνομα και επώνυμο. Γιατί το όνομα και το επώνυμο είναι απλές ετικέτες, και στην περίπτωση αυτών των ανθρώπων για τους οποίους σας μιλάω, κάτι τέτοιο είναι περιττό. Δεν έχουν περιτύλιγμα, δεν έχουν ιδιαίτερους τίτλους για να επιδείξουν, αλλά τι να τα κάνουν όλα αυτά όταν η αγάπη τους για τον κόσμο είναι τόσο μεγάλη;; Και συνήθως, αυτοί οι άνθρωποι περνάνε δίπλα μας απαρατήρητοι, χωρίς να επιδιώκουν την αναγνωρισιμότητα, και χωρίς να τους τη δίνουμε κι εμείς ίσως, επειδή θεωρούμε ότι δεν τους αξίζει.      Μιλάω για εκε

                                        Πέρυσι το χειμώνα εγκαταλείφθηκαν από αγνώστους στον προαύλιο χώρο του σχολείου μας δύο πανέμoρφα θηλυκά σκυλάκια. Το γεγονός αυτό αρχικά μας εξέπληξε όλους, καθώς ήταν η πρώτη φορά που γινόμασταν μάρτυρες μιας τέτοιας ανεύθυνης πράξης. Τις πρώτες μέρες οι καθηγητές μάς έκαναν έκκληση να υιοθετήσουμε τουλάχιστον το ένα από τα δύο ή να προτείνουμε σε κάποιον γνωστό μας να τα υιοθετήσει.     Πήρε σχεδόν μια εβδομάδα η αναζήτηση αυτού του "περιζήτητου" εθελοντή, ο οποίος τελικά δε βρέθηκε ποτέ για δύο λόγους: πρώτον, επειδή όλοι μας είχαμε ήδη κατοικίδιο στο σπίτι, και δεύτερον, επειδή ορισμένοι θεώρησαν την υιοθέτηση ενός σκύλου ένα επιπλέον βάρος, το οποίο δεν ήθελαν απ'  ό,τι φαίνεται να σηκώσουν. Κι έτσι, πήραμε την απόφαση να φιλοξενήσουμε και τους δύο σκύλους στο σχολείο.     Πάνω, λοιπόν, που προσαρμοστήκαμε στη νέα αυτή κατάσταση, προς λύπη όλων, το ένα από τα δύο αξιολάτρευτα αυτά πλάσματα πατήθηκε από αυτοκίνητο που

                 Η ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ     Ο δημοσιογράφος Αλέξανδρος Βέλλιος σε μια εκπομπή στην τηλεόραση, βγήκε και μίλησε για ένα θέμα που κανείς μας δεν είχε τολμήσει τόσα χρόνια. Για το ζήτημα της ευθανασίας. Και προσέξτε. Όχι μιας οποιασδήποτε ευθανασίας, αλλά της δικής του. Καταλαβαίνετε το μέγεθος αυτής της πράξης;;     Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Καλεσμένος σε μια εκπομπή στην τηλεόραση, αποκάλυψε ότι πάσχει από επιθετική μορφή καρκίνου και οι γιατροί του έδωσαν διορία ζωής έως τρεις μήνες. Καταραμένες διορίες που βιάζονται να μας πετάξουν έξω απ' αυτόν τον κόσμο. Και για το λόγο αυτό αποφάσισε να κάνει ευθανασία στον εαυτό του. Φυσικά όχι στην Ελλάδα, αλλά στην Ελβετία. Γιατί αυτά τα πράγματα στην χώρα μας είναι αφορισμένα, καταραμμένα και διαβολεμένα. Μάλιστα, έγραψε και ένα βιβλίο με τίτλο ''Εγώ και ο θάνατός μου'' το οποίο αν και δεν έχω διαβάσει, φαντάζομαι ότι αναφέρεται στην πορεία του απ' τη ζωή στο θάνατο. Το