Ένα παιδί σου παραδίδει όσα μαθήματα δε φαντάζεσαι...

    Το παιδί της εικόνας δεν το ξέρω. Ή για την ακρίβεια, δεν είχα την τύχη να το γνωρίσω μέχρι τώρα. Και είναι σχεδόν σίγουρο ότι όσοι θα διαβάσετε αυτό το άρθρο, μάλλον δεν το ξέρετε. Σε προηγούμενο άρθρο που έγραψα πριν από μισό χρόνο σχεδόν, είχα γράψει για τους ήρωες της σημερινής εποχής, αλλά μάλλον ξέχασα να μιλήσω για την κατηγορία ανθρώπων στην οποία ανήκει το συγκεκριμένο παιδί. Λάθος μου. Μέγα λάθος, το οποίο όμως σκοπεύω να επανορθώσω σήμερα.

    Όπως σας είπα, το συγκεκριμένο παιδί δεν το ξέρω. Μέσα απ' αυτό το βίντεο, ωστόσο, νιώθω σαν να το γνωρίζω χρόνια. Μπορώ να διακρίνω το πρόβλημά του. Πρόκειται για ένα παιδί που πάσχει από το σύνδρομο Down, και είμαι σίγουρη ότι εξαιτίας αυτού έχει δει πολλές πόρτες να του κλείνονται κατάμουτρα, και χωρίς να έχει τη δυνατότητα να αντεπιτεθεί. Είχε υπάρξει ''κατηγορούμενος'' στη ζωή, χωρίς καν το δικαίωμα της απολογίας. Είχε δεχθεί τα κακεντρεχή και πικρόχολα σχόλια όλων εκείνων των αθλίων που θεωρούν τον εαυτό τους απόλυτα αρτιμελή, κι ας τρίβονται με εκατόν πενήντα αλοιφές στο γόνατο κάθε φορά που αλλάζει ο καιρός.

    Όμως, το βίντεο αυτό, εκτός από το πρόβλημα του παιδιού, μου δείχνει και κάτι άλλο, πολύ πιο σημαντικό. Μου δείχνει ότι η δύναμη της θέλησης του ανθρώπου στέκεται πάντα πάνω από τη δύναμη της φύσης. Στον πάγκο βγαίνεις μόνο όταν δεν έχεις θέληση να παίξεις μπάλα. Τι κι αν τα χρωμοσώματα τρελάθηκαν κι αντί για δύο 21 έχει τρία;; Δε βαριέσαι... ένας αριθμός είναι στην τελική. Και όπως ξέρουμε, οι αριθμοί είναι ανυπόστατοι. Εμείς τους φτιάξαμε. Για να βοηθηθούμε, κι όχι για να παραγκωνίζουμε και να φυλακίζουμε μέσα τους ανθρώπους και κοινότητες ανθρώπων.

    Τα παιδιά με σύνδρομο Down, τα παιδιά με αυτισμό, με τετραπληγίες, με κινητικές αναπηρίες -και πολλά άλλα που δε θα ευχόσασταν ούτε στο χειρότερο εχθρό σας-, το ξέρουν πολύ καλά αυτό. Ζουν μια ζωή με το σπαθί στο χέρι και προσπαθούν να ξορκίσουν το κακό που τους προσάπτει η κοινωνία που ζούμε. Μια κοινωνία που πλέκει τα εγκώμια των τυχοδιωκτών και των όσων αδικούν, αλλά γι' αυτούς τους ανθρώπους είναι σχεδόν πάντα απούσα. Και είναι η ίδια η κοινωνία που μας ζητά να είμαστε πάντα δίπλα σ' αυτά τα παιδιά, ενώ η ίδια δεν είναι.

    Ο Κυριάκος, το παιδί που παίζει και τραγουδάει το ''Μινόρε της αυγής'', μας χαστουκίζει στο πρόσωπο. Και ξέρετε τι μας λέει;; Ότι τελικά τα καταφέρνει και χωρίς εμάς. Κι αν χωρίς εμάς τα καταφέρνει σ' αυτόν τον -τεράστιο- βαθμό, φανταστείτε τι θα μπορούσε να κάνει με εμάς στο πλευρό του. Φαντάσου εσένα, εμένα, κι όλη την κοινωνία δίπλα στα παιδιά με ειδικές ανάγκες-ικανότητες. Όχι μόνο αυτά που θα τους δίναμε, αλλά και πόσα πράγματα θα παίρναμε κι εμείς απ' αυτούς τους ανθρώπους. Πώς θα μας μάθαιναν να αγωνιζόμαστε μέχρι τέλους, σε μια εποχή που το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι με το πρώτο εμπόδιο να παραδίδουμε τα όπλα αμαχητί.

    Θυμάμαι ανθρώπους οι οποίοι υποστηρίζουν ότι εμείς και οι άνθρωποι με ειδικές ανάγκες-ικανότητες, δεν είμαστε ίσοι. Άνθρωποι, οι οποίοι θεωρούν βλακωδώς τον εαυτό τους απόλυτα αρτιμελή, και κάθε φορά που αλλάζει ο καιρός δένουν το χέρι τους με επίδεσμο σε εκατό πλευρές, γιατί να, έχουν μια μικρή ευαισθησία μωρέ... Όμως, σ' αυτό που λένε συμφωνώ μαζί τους. Όχι, δεν είμαστε όλοι ίσοι. Πώς μπορούμε εμείς να είμαστε ίσοι μ' αυτό το παιδί;; Πότε δώσαμε εμείς τέτοιον αγώνα και κερδίσαμε;; Πώς είμαστε ίσοι με όλους εκείνους που η φύση τα έβαλε μαζί τους και τελικά έχασε;; Δε θα είμαστε ποτέ ίσοι μ' αυτούς τους ανθρώπους. Και πάντα, καταραμένα και δίκαια, κάτι θα μας λείπει...

    Δε θα ευχόμουν ποτέ το παιδί μου να είχε σύνδρομο Down. Και φυσικά, ούτε να ήταν αυτιστικό, ούτε να είχε οποιοδήποτε άλλο πρόβλημα υγείας. Μακάρι όλα τα παιδιά του κόσμου να παρέμεναν υγιή για πάντα. Όμως, αν το παιδί μου είχε κάποιας μορφής ''αναπηρία'' και ήταν όπως ο Κυριάκος, θα ήμουν πολύ περήφανη γι' αυτό. Σας το λέω ειλικρινά και πιστέψτε το, θα χτυπούσα το κεφάλι μου στον τοίχο αν είχα κάνει έκτρωση ένα παιδί σαν τον Κυριάκο, μόνο και μόνο επειδή ο προγεννητικός έλεγχος έδειξε σύνδρομο Down.. Και θα μετάνιωνα πικρά την ώρα και τη στιγμή που του στέρησα το δικαίωμα να προσφέρει ένα τέτοιο βίντεο. Με το δικό του τρόπο. Τον τόσο γλυκό και τόσο ειλικρινή.

    Δεν ξέρω αν ο Βαμβακάρης -άξιος συνθέτης και μεγάλο μπουζούκι- είχε φανταστεί μεγαλύτερη δόξα για το ''Μινόρε της αυγής''. Υπάρχει μεγαλύτερη δόξα άραγε;; Τι μπορεί να σταθεί πιο πάνω από έναν άνθρωπο που μάχεται θεούς και δαίμονες, και τελικά τους κάνει στάχτη;; Και στην τελική, τι σημασία έχουν οι θεοί και οι δαίμονες μπροστά σ' έναν άνθρωπο που έχει όρεξη και ακράτητη την επιθυμία να ζήσει;;

    Και τέλος, μια παράκληση σε όλους τους εναπομείναντες κλειστόμυαλους. Σταματήστε να είστε τόσο αρνητικοί απέναντι στα άτομα με ειδικές ανάγκες-ικανότητες. Σταματήστε να λειτουργείτε με παρωπίδες και να τους απορρίπτετε, γιατί απ' ό,τι βλέπετε, μπορούν να φτάσουν πολύ πιο ψηλά από εσάς, κι εσείς πολύ χαμηλά νομίζοντας πως ανεβαίνετε. Αλλάξτε στάση. Εκτός κι αν δεν είδατε το βίντεο, αν δεν έχετε ακούσει μία τουλάχιστον παρόμοια ιστορία, κι αν δεν έχετε ιδέα από Μάρκο Βαμβακάρη...

Το βίντεο είναι το https://www.youtube.com/watch?v=6Us40qDmjXs. Αυτό, καθώς και την εικόνα, τα πήρα από τη σελίδα http://crazynews.gr/%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%AF-%CE%BC%CE%B5-%CF%83%CF%8D%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%BF-down-%CE%B5%CF%81%CE%BC%CE%B7%CE%BD%CE%B5%CF%8D%CE%B5%CE%B9-%CF%84%CE%BF-%CE%BC%CE%B9%CE%BD%CF%8C/.

Δε μου ανήκει απολύτως τίποτα.