Έναυσμα για σκέψη

    Τα pokemon τα πρωτογνώρισα κάπου στο νήπιο. Δεν μπορώ να πω ότι ήταν και το καλύτερό μου, και φυσικά δεν τα συγκρίνω με το Μαρσουπιλαμί, που κυριολεκτικά το είχα λατρέψει. Ωστόσο, ήταν ένας πρόχειρος τρόπος για να με ξεγελάσει η μάνα μου και να πάω στο νήπιαγωγείο.     Εκτός απ' το παιδικό που προέβαλλε η τηλεόραση τότε, και συγκεκριμένα το κανάλι STAR αν θυμάμαι καλά, κυκλοφορούσαν διάφορα άλλα αντικείμενα που είχαν να κάνουν με τα pokemon. Τέτοια ήταν διάφορες κάρτες, μπάλες, μπλουζάκια, και άλλα. Μάλιστα, είχα ένα καπέλο που υποτίθεται πως όταν το κεφάλι του Πίκατσου. Σ' αυτό το πλαίσιο καταλαβαίνετε πως ήταν ένα διαδεδομένο παιχνίδι για τη γενιά μου.     Πρόσφατα όμως, το παιχνίδι αυτό πήρε μια ακόμα διάσταση, η οποία δε σας κρύβω ότι με ανησυχεί λίγο. Κάποια κινητά   έχουν μια εφαρμογή που υποστηρίζει το παιχνίδι που λέγεται Pokemon Go και σίγουρα το έχετε ακούσει. Οι χρήστες υποτίθεται ότι είναι εκπαιδευτές pokemon και τα αναζητούν όχι μέσα στο σπίτι τους,

    Τρελό μου διαμάντι,     Σου 'χα πει κάποια μέρα ότι θα 'θελα να σου γράψω κάτι αισιόδοξο. Κάτι για να αισθανθείς καλύτερα κι εσύ, και να μη νομίζεις ότι σ' έχω μόνο για να τα χώνω κάπου. Ε, λοιπόν σήμερα θ' ακούσεις κάτι πολύ αισιόδοξο απ' τα χείλη μου.     Τα τέρατα ξαναχτύπησαν, διαμαντάκι μου. Προχθές. Αυτή τη φορά στο Μόναχο. Κι όχι με την πρόφαση κάποιου θεού ή δαίμονα, αλλά με την ασθένεια της παράνοιας. Ένας ήταν για την ακρίβεια, παλληκαράκι δεκαοχτώ χρονών, ένα χρόνο πιο μικρός από μένα δηλαδή. Μπήκε σ' ένα εμπορικό κέντρο και μοίρασε απλόχερα το θάνατο, σε ανθρώπους που το μόνο που ήθελαν ήταν να ζήσουν. Ήθελαν μόνο να ζήσουν. Όπως εγώ. Που εκείνη την ώρα που κάποιοι γίνονταν θύματα ενός παρανοϊκού, εγώ ήμουν πολλά χιλιόμετρα μακριά και βυθιζόμουν στο στρώμα μου, που ήταν φουσκωμένο με ασφάλεια.     Όχι, δεν είμαι τρελή, διαμαντάκι μου. Όταν σου υποσχέθηκα ότι θα σου πω κάτι αισιόδοξο, το εννοούσα, και φυσικά δε λέω ότι όσα σου ε

    Βγαίνοντας απ' την πόρτα του ιατρείου, λύγισε. Δεν άντεχε άλλο. Δεν άντεχε να σκέφτεται αυτά που έρχονται για 'κείνη. Διαγνώστηκε με καρκίνο κι όλα μαύρισαν πια. Ένιωθε το νήμα της ζωής της να τραβιέται βιαστικά. Και πώς ν' αντιστεκόταν σ' αυτή τη νέα πραγματικότητα...     Η οικογένεια ήταν απ' την αρχή εκεί. Έξω απ' την πόρτα την οδήγησε στο αυτοκίνητο για το σπίτι. Της κρατούσε το χέρι. Και οι φίλοι στέκονταν στο πλευρό της με όλη τους τη δύναμη. Της έκαναν πάρτυ γενεθλίων για να ξεχαστεί. Της έφεραν κι ένα κατοικίδιο για να περνάει την ώρα της και να αισθάνεται καλύτερα. Της έδωσαν την καρδιά τους απ' την πρώτη στιγμή σ' εκείνο το άθλιο προάυλιο της πρώτης Δημοτικού, και συνεχίζουν.     Κι έτσι, όπως καταλαβαίνετε, άρχισαν και οι πρώτες χημειοθεραπείες. Σ' εκείνο το φρικτό μέρος που της στέρησε τα μαλλιά της. Εκείνα τα καστανόχρυσα μαλλιά που κάλυπταν μέχρι και το μέσο της πλάτης της και ανέμιζαν ιδανικά όταν ο αέρας ζωντάνευ

    Τρελό μου διαμάντι,     Ο Δημήτρης άξιζε να γίνει ποδοσφαιριστής, αλλά η ομάδα του προτίμησε το Χρήστο γιατί ο μπαμπάς του πλήρωνε καλύτερα. Η Αλεξάνδρα παράτησε το πιάνο, γιατί στο ωδείο που πήγαινε όλοι εκθείαζαν την Ελένη, επειδή τη θεωρούσαν ανερχόμενο ταλέντο. Κατά συνέπεια, αυτό το ταλέντο έπνιξε τα υπόλοιπα μη ταλέντα, που όμως ήθελαν κι αυτά να δοκιμάσουν την τύχη τους.     Όχι, αυτό δεν είναι παραλήρημα. Και μην πιστέψεις ότι όλα αυτά είναι αποτελέσματα μίσους. Απλά να, μερικές φορές κοιτώντας απ' το παράθυρο, βλέπω κάτι ανθρώπους-αγωνιστές που δεν παίρνουν αυτό που τους αξίζει, γιατί τους το πήρε κάποιος άλλος με μηδενικό κόπο.     Το ξέρουμε ότι γελάνε μαζί μας επειδή διαφέρουμε. Το ξέρουμε ότι μας θεωρούν γελοίους επειδή γνωρίζουμε πώς να κάνουμε τους άλλους ευτυχισμένους. Το ξέρουμε ότι μας περάσανε για μαλάκες μέχρι τη διπλή σπείρα του DNA μας όταν μπήκαμε στον κόπο να δώσουμε μια χείρα βοηθείας κάποτε. Και κριθήκαμε, και μας ζήτησαν να λογο

    Πριν λίγους μήνες, μια ηλιόλουστη μέρα σαν όλες τις άλλες -περίεργο φαινόμενο όμως για τα Γιάννενα-, είχα βγει μια βόλτα μετά το μάθημα. Καθώς αγνάντευα τα δέντρα και ένιωθα στο πετσί μου την υγρασία της πόλης μήνα Απρίλιο, είπα κι εγώ να πιάσω την κουβέντα σε μια κοπελιά που καθόταν δίπλα μου και ήταν μόνη της, για να περάσει η ώρα και των δυο μας. Δε θυμάμαι πώς και τι, πάντως βρεθήκαμε να μιλάμε σε κεντρική πλατεία των Ιωαννίνων δυο άγνωστες μεταξύ αγνώστων.     Ξέρετε πώς είναι τώρα αυτά, μπορεί να βαριέστε και οι δύο κάποια στιγμή, αλλά έχετε ένα κοινό που υπερνικάει όλα εμπόδια: είστε δύο πλάσματα που μόλις ξεκίνησαν να ζουν μακριά απ' την πόλη τους, μακριά απ' τους οικείους τους, και ανακαλύπτετε τον εαυτό σας. Όχι εκείνον που νομίζατε μέχρι τώρα ότι ήσασταν, αλλά αυτόν που πραγματικά είστε.     Κουβέντα στην κουβέντα, και αφού ήμουν πολύ κοντά στο να ρωτήσω ακόμα και το Ε9 της -δεν είναι περιέργεια, έντονο ενδιαφέρον είναι-, η κοπελιά μου αποκάλυψε

         Τρελό διαμάντι μου,     Για άρθρο πήγαινα, αλλά δεν έβγαινε πάλι. Ίσως γιατί το θέμα του ήταν πολύ προσωπικό και δεν μπορούσα να σκεφτώ λογικά και να το αναλύσω. Τι χρειάζεται η ανάλυση όταν τα γεγονότα μιλάνε από μόνα τους;;     Έτσι καταφεύγω για μια ακόμα φορά στο συναίσθημα, και σε παρακαλώ να μ' ακούσεις. Απόψε πάλι μόνο εσύ απέμεινες.     Το ξέρεις κι εσύ ότι μερικοί άνθρωποι γεννιούνται για να πεθάνουν. Για να μας αποδείξουν ότι ''ξέρετε ρε γελοία ανθρωπάκια, εμάς η μπογιά μας δε θα σβήσει ποτέ''. Και είναι απ' αυτές τις περιπτώσεις που δεν ξέρω τι είναι σωστό και τι λάθος, κουνάω μόνο το χέρι για αντίο και αγκαλιάζομαι και πάλι με τις πλάνες μου.     Αυτή η ψυχή ήταν φτιαγμένη από άλλο υλικό. Πιο εύθραυστο απ' το δικό μας. Πιο ευαίσθητο. Γι' αυτό και δεν την καταλάβαμε ποτέ. Και γι' αυτό μας ήταν πιο εύκολο να την κρίνουμε ίσως.     Και είχε την ψευδαίσθηση, διαμαντάκι μου, πως η ηρωίνη θα την σκλήραινε. Θα

    Τις προάλλες, μπαίνοντας για λίγο στο λογαριασμό μου στο facebook, ήρθα αντιμέτωπη με ένα παράδοξο γεγονός. Πολλοί φίλοι μου είχαν αναρτήσει στη σελίδα τους ένα κατεβατό κείμενο το οποίο ούτε λίγο, ούτε πολύ, παρακαλούσε τους διαχειριστές του facebook να σεβαστούν τα προσωπικά τους δεδομένα και να μην δημοσιοποιήσουν τα μηνύματά τους. Προφανώς, το ζήτημα ήταν ράδιο αρβύλα και κανείς δεν επρόκειτο να ασχοληθεί με τα μηνύματά τους, αλλά πάνω σ' αυτό μου γεννήθηκε μια μεγάλη απορία: ειλικρινά πιστεύουμε ότι στον κόσμο του κυβερνοχώρου υπάρχουν απόρρητα και άβατα;;     Ε λοιπόν, όχι. Κι όσοι έχουν απομείνει να πιστεύουν ότι τα προσωπικά τους δεδομένα είναι ασφαλισμένα μέσα στον κυβερνοχώρο, είναι καλύτερο να το ξανασκεφτούν. Κατ' αρχάς, σκεφτείτε το εξής απλό: στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γράφετε -κι εγώ μαζί σας- θρησκευτικές, πολιτικές και άλλες πεποιθήσεις. Θα μου πεις, μπορώ να ελέγξω το ποιος τα βλέπει και ποιος όχι. Για μια μεγάλη μερίδα του κόσμου ναι, μπορείς

    Τρελό διαμάντι μου,     Οι ημέρες που πέρασαν με δίδαξαν ότι τα πιο όμορφα πράγματα συμβαίνουν όταν πάψεις να πιστεύεις ότι μπορεί να γίνουν. Το πιο απίθανο πράγμα που θα 'θελες να σου συμβεί, όταν πάψεις να το πιστεύεις, έρχεται δέκα φορές πιο υπέροχο απ' ό,τι το 'χες αρχικά φανταστεί.     Και δε σου κρύβω ότι τότε χαίρομαι πολύ. Γιατί όσο και να δείχνω ότι δε με ενδιαφέρει πια, εκείνη είναι η στιγμή του θριάμβου μου, της δικαίωσής μου, η μεγαλύτερη στιγμή της ζωής μου που αποδεικνύει ότι νοιάζομαι, και μάλιστα πολύ.     Οι στόχοι που βάζουμε πολλές φορές εμείς οι άνθρωποι, διαμαντάκι μου, μοιάζουν παράλογοι. Έτσι όπως είναι ο κόσμος σήμερα, φαντάζουν σαν παράλογες απαιτήσεις μικρών παιδιών. Αλλά ό,τι κι αν είναι, αν βγαίνουν μέσα απ' την καρδιά μας, δεν έχουμε το χρέος να προσπαθήσουμε τουλάχιστον να τους πετύχουμε;;     Να προσπαθήσουμε. Να δώσουμε όσες μάχες χρειαστεί μέχρι να τα καταφέρουμε. Μέχρι να δούμε ένα μικρό ποσοστό έστω των προσδοκιών μας

    Αυτό το κείμενο θα ήθελα να το αφιερώσω ξεχωριστά στα παιδιά που μεγάλωσαν με τον έναν απ' τους δυο γονείς τους. Όχι γιατί ο άλλος έφυγε απ' τη ζωή, αλλά γιατί οι δικοί τους χώρισαν. Και όλα αυτά τα χρόνια ζούσαν από σπίτι σε σπίτι, έμπαιναν από αγκαλιά σε αγκαλιά, και ίσως να έζησαν με τις τύψεις ότι έφταιγαν τα ίδια για την κατάληξη του γάμου τον γονιών τους.     Ξέρω, όταν θυμάται κάποιος τα του διαζυγίου του πατέρα του και της μάνας του, δεν είναι ό,τι πιο ευχάριστο. Για παράδειγμα, δεν είναι ευχάριστο να θυμάσαι τους ατέλειωτους εκείνους τσακωμούς που ξεκινούσαν απ' το πρωί, το μεσημέρι έκαναν διάλειμμα για φαγητό και αφού έσπαζαν ό,τι υπήρχε στο τραπέζι, το πήγαιναν σερί με φωνές ως το βράδυ. Κάποτε, μπορεί να έπεφτε και καμιά σφαλιάρα, δεν ξέρω. Κι όλα αυτά σε καθημερινή βάση. Τα παιδιά να ντρέπονται να κυκλοφορήσουν στη γειτονιά, και όλη η γειτονιά να ασχολείται με το αν ο πατέρας τους έχει γκόμενα ή όχι.     Και κάποια στιγμή έρχεται η ώρα που στα