Το αργοπορημένο ξεπλήρωμα της ζωής του καπετάν-Μαΐστρου.
Το ξυπνητήρι χτύπησε στις 6:30 γι' άλλη μια μέρα. Αυτός ο εκνευριστικός ήχος που σε κάρφωνε βαθιά μέσα στο κεφάλι, ακόμα μια μέρα έκανε την εμφάνισή του για να θυμίσει σε κάθε ενδιαφερόμενο ότι -τι πρωτότυπο!- για μια ακόμα μέρα ξύπνησε... ζωντανός! Οπότε, δεν υπάρχει τίποτα πιο ανεκτίμητο από το να ξυπνάς ακούγοντας αυτόν τον ήχο, ειδικά αν σκεφτείς ότι θα μπορούσες να μην είχες ξυπνήσει ποτέ. Χρυσώνεις κάπως το χάπι. Ένα χέρι τρομοκρατημένο έκανε τυχαίες κινήσεις στον αέρα, μιας και δεν είχε ξυπνήσει για τα καλά ο εγκέφαλος που το κινούσε. Μάλλον προσπαθούσε να βρει το ξυπνητήρι για να το κάνει να σταματήσει, αλλά το μόνο που κατάφερε είναι να προσγειωθεί με δύναμη στη γωνία του κρεβατιού. “Ωχ, γαμώτο, πρωί-πρωί!”, ακούστηκε η φωνή ενός αγουροξυπνημένου ανδρός, του Παύλου, που μάλλον αποζητούσε ακόμα πέντε λεπτά πολύτιμου ύπνου. “Παρασκευή σήμερα, πρέπει να πας στο σχολείο το μικρό”, του απάντησε μια γυναικεία φωνή, η οποία κουκουλώθηκε κάτω απ'