Έναυσμα για σκέψη

Τη φετινή Πρωτοχρονιά ο Άη Βασίλης το ‘χε πάρει απόφαση. Τέρμα τα άσκοπα ταξιδάκια απ’ τη μια άκρη του κόσμου στην άλλη. Ήταν αρκετά μεγάλος πια για όλη αυτή τη χρονοβόρα διαδικασία. Και η τιμή της άδειας κυκλοφορίας του ελκήθρου είχε εκτοξευθεί τόσο πολύ, που αν και άγιος, δεν μπορούσε να αντεπεξέλθει στον κυκεώνα της φορολογίας. Άσε που ήταν κι αυτή η γελοία παράδοση που κάθε χρόνο τον ανάγκαζε να μπαινοβγαίνει απ’ τις καμινάδες. Πόσες φορές είχε κάψει την κόκκινη βαμβακερή φορεσιά του και αναγκάστηκε να πάρει καινούργια… πόσες φορές η στρουμπουλή και χορτάτη κοιλίτσα του είχε σφηνωθεί μέσα στις στενές καμινάδες των σπιτιών… όμως εκείνος, εκεί. Κάθε 31 Δεκέμβρη παρών στο καθήκον του. Απόψε, λοιπόν, παραμονές Χριστουγέννων -νωρίς ακόμα για το ταξίδι του-, ο Άη Βασίλης έχει μόλις τελειώσει με το βραδινό φαγητό και διαβάζει την εφημερίδα του στο ξύλινο τραπεζάκι της κουζίνας, ενώ η γυναίκα του κουβαλάει ξύλα για το τζάκι. Το φως μέσα στο δωμάτιο ήταν περιορισμένο, επε

«Η Αργολίδα είναι ευλογημένος τόπος”, συνηθίζει να λέει η γιαγιά μου από τότε που τη θυμάμαι, μέχρι και τώρα που είναι 90 “Ό,τι και να σπείρεις, θα φυτρώσει”. Και έχει δίκιο. Οι αγρότες τις περιοχής -οι γονείς μας- καλλιεργούν όλα τα εσπεριδοειδή, πολλά πυρηνόκαρπα και πολλά κηπευτικά. Έχουν καταφέρει να στηρίξουν το εισόδημά τους και τη ζωή τους πάνω σ’ αυτόν τον “ευλογημένο τόπο”. Εμείς οι νεότεροι, πάλι, έχουμε ένα όνειρο -οι περισσότεροι νομίζω. Να τελειώσουμε τις σπουδές μας και να γυρίσουμε ξανά στον τόπο μας. Να γυρίσουμε πίσω και να προσφέρουμε τις υπηρεσίες μας, ο καθένας ό,τι έμαθε να κάνει εκεί που πήγε, και να προσφέρουμε στον τόπο που μεγαλώσαμε. Να προσπαθήσουμε να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα που υπάρχουν και να βελτιώσουμε τη ζωή τη δική μας και των γονιών μας. Εσείς, όμως, κάνετε ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατό για να μας διώξετε. Δεν ξέρω αν το κάνετε συνειδητά ή κατά τύχη, πάντως το κάνετε. Επιτρέπετε να διαμορφώνονται στην περιοχή μας οι συνθήκες εκείνες

Πρωτοφανείς σκηνές βίας και τρομοκράτησης του λαού σημειώθηκαν στην Καταλονία, κατά την προσέλευση του κόσμου στα εκλογικά κέντρα για τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος περί ανεξαρτησίας ή όχι της Καταλονίας Η αστυνομία, καθοδηγούμενη από το ισπανικό κράτος, επιχείρησε να αποτρέψει τη συμμετοχή του κόσμου στο εν λόγω δημοψήφισμα με σφαίρες, άγρια βία και τραμπουκισμούς, και οι σχετικές φωτογραφίες που έχουν δημοσιευθεί στο διαδίκτυο αποτελούν ό,τι πιο αποτρόπαιο και ντροπιαστικό έχει να επιδείξει η ευρωπαϊκή ιστορία. Αν εξετάσουμε το θέμα αντικειμενικά, θα διαπιστώσουμε πως δεν είναι η πρώτη φορά που ένα δημοψήφισμα, ή γενικότερα μια πράξη άμεσης δημοκρατίας όπως π.χ οι εκλογές, αμαυρώνεται, λοιδορείται και σαμποτάρεται. Αν κρίνουμε πρώτα απ’ τη χώρα μας και ειδικά το δημοψήφισμα του 2015, παρατηρούμε μια φοβερή κινδυνολογία και τρομοκράτηση του λαού, με κραυγαλέα παραδείγματα ορισμένους δημοσιογράφους οι οποίοι “έκοβαν” τις τηλεφωνικές συνδέσεις υποστηρικτών του ΟΧΙ. Επιπλέον, επ

Το επικείμενο “λουκέτο” που φλερτάρει με το Δημοτικό Σχολείο Μύλων, έχει αναχθεί αδιαμφισβήτητα ως ένα από τα σοβαρότερα θέματα των αργολικών ημερών Η τοπική κοινωνία των Μύλων, λίγες μόλις μέρες πριν την έναρξη την σχολικής χρονιάς, έχει ήδη κινητοποιηθεί και ξεσηκωθεί, δηλώνοντας ότι μια τέτοιου είδους απόφαση δε θα περάσει. Ταυτόχρονα, στέλνει ένα ηχηρό μήνυμα στην περιφέρεια και την κυβέρνηση, ότι δε θα παραδώσει τόσο εύκολα τα όπλα. Η αλήθεια είναι ότι το οριστικό κλείσιμο ορισμένων σχολικών μονάδων -ή αλλιώς “λουκέτο” όπως λέγεται ευρέως-, είναι ένα ακόμα επακόλουθο της οικονομικής κρίσης, και δεν είναι πρωτοφανές. Ήδη απ’ το 2011 ξεκίνησε στον τόπο μας η “εκκαθάριση” ορισμένων σχολικών μονάδων, με τα Δημοτικά Σχολεία Μάνεση, Πουλακίδας και Παναριτίου να κλείνουν οριστικά λόγω χαμηλού αριθμού μαθητών, όπως δήλωσαν οι “λουκετοδιανομείς”, αφήνοντας μονάχα την επιλογή ανάμεσα στο Δημοτικό Σχολείο Αγίας Τριάδας και Ανυφίου στους “λουκετόπληκτους”. Απ’ τα παραπάνω στο

    Είναι από εκείνες τις ειδήσεις που εύχεσαι πραγματικά να είναι ψευδείς. Όταν, βέβαια, υπάρχουν φωτογραφίες, οι ελπίδες δεν έχουν κανένα λόγο ύπαρξης, και τη θέση της ελπίδας καταλαμβάνει η φοβισμένη έκφραση του στυλ “βαράτε μας, αλλά όχι πολύ”. Και στην προκειμένη περίπτωση, φωτογραφίες υπάρχουν: άνθρωποι στο Αγρίνιο προσκύνησαν κάστανα, επειδή τα είχε ψήσει ο Άγιος Παϊσιος και είχαν μείνει αναλλοίωτα.     Το τραγικό είναι ότι το χειμώνα οι ίδιοι άνθρωποι -και εμείς μαζί τους ίσως- είχαμε πάρει τα πρωτεία στις ειδήσεις, στις εφημερίδες, στα κοινωνικά δίκτυα και σε κάθε άλλο μέσο δικτύωσης, και κατηγορούσαμε τους ΓΟΧ (Γνήσιους Χριστιανούς Ορθόδοξους ή Παλαιοημερολογίτες), επειδή περιέφεραν σε μια καρέκλα το νεκρό μητροπολίτη τους στη Φθιώτιδα. Μακάβριο έθιμο και το πράγμα δυσκολεύει όταν έχεις μικρά παιδιά και δεν ξέρεις πώς να τους εξηγήσεις το παράλογο, διότι περί παραλογισμού πρόκειται και τίποτε άλλο. Αλλά το να μιλάμε εμείς για τους ΓΟΧ την ίδια στιγμή που δεν έχουμε

    Το ξυπνητήρι χτύπησε στις 6:30 γι' άλλη μια μέρα. Αυτός ο εκνευριστικός ήχος που σε κάρφωνε βαθιά μέσα στο κεφάλι, ακόμα μια μέρα έκανε την εμφάνισή του για να θυμίσει σε κάθε ενδιαφερόμενο ότι -τι πρωτότυπο!- για μια ακόμα μέρα ξύπνησε... ζωντανός! Οπότε, δεν υπάρχει τίποτα πιο ανεκτίμητο από το να ξυπνάς ακούγοντας αυτόν τον ήχο, ειδικά αν σκεφτείς ότι θα μπορούσες να μην είχες ξυπνήσει ποτέ. Χρυσώνεις κάπως το χάπι.     Ένα χέρι τρομοκρατημένο έκανε τυχαίες κινήσεις στον αέρα, μιας και δεν είχε ξυπνήσει για τα καλά ο εγκέφαλος που το κινούσε. Μάλλον προσπαθούσε να βρει το ξυπνητήρι για να το κάνει να σταματήσει, αλλά το μόνο που κατάφερε είναι να προσγειωθεί με δύναμη στη γωνία του κρεβατιού.     “Ωχ, γαμώτο, πρωί-πρωί!”, ακούστηκε η φωνή ενός αγουροξυπνημένου ανδρός, του Παύλου, που μάλλον αποζητούσε ακόμα πέντε λεπτά πολύτιμου ύπνου.     “Παρασκευή σήμερα, πρέπει να πας στο σχολείο το μικρό”, του απάντησε μια γυναικεία φωνή, η οποία κουκουλώθηκε κάτω απ'

    Σε μερικές μέρες από σήμερα ξεκινούν γι' άλλη μια χρονιά οι Πανελλαδικές Εξετάσεις. Τα στόματα καθηγητών, μαθητών, γονέων, θείων και συννυφάδων, ήδη έχουν αρχίσει να παίρνουν φωτιά: πώς θα είναι άραγε φέτος τα θέματα;; Πόθοι μιας ολόκληρης ζωής, πλέον διακυβεύονται στ' αλήθεια. Θα περάσει ο μικρός ιατρική, που τόσο πολύ ήθελε;; Θα δω ποτέ, άραγε, το γιο μου δικηγοράρα;;     Αγαπητοί φίλοι που φέτος διαγωνίζεστε, αλλά και αγωνίζεστε, είναι πια η ώρα να πούμε μερικά πράγματα με το όνομά τους. Τόσο εσείς που είστε στο χορό, όσο και εμείς που χορέψαμε και τώρα λουζόμαστε τις φιγούρες της μπαϊντούσκας μας. Συναντώ κατά καιρούς πολλούς ειδήμονες και μη, οι οποίοι είναι κάθε χρόνο υπέρμαχοι του ότι πρέπει να καταργηθούν οι Πανελλαδικές Εξετάσεις. Όλοι τους έχουν πολύ σωστά επιχειρήματα που στηρίζουν αυτή τη σκέψη. Όλοι μιλούν για μια βάναυση διαδικασία που σκοτώνει τη δημιουργική φύση των παιδιών -κι αν δεν τη σκοτώνει, την αφήνει τετραπληγική-, για ένα εκπαιδευτικό σ

Της Σωτηρίας Νικολαΐδου     Ζούμε σε μια εποχή που οι ανθρώπινες σχέσεις είναι επιφανειακές. Ζούμε χωρίς συναισθήματα. Αυτή η σύγχρονη εποχή επέφερε απόσταση στις καρδιές των ανθρώπων. Η φιλία είναι ένα καυτό θέμα , είναι ένα από τα πιο ευαίσθητα θέματα που απαιτούν ιδιαίτερη προσοχή. Αυτό, γιατί η φιλία είναι η δημιουργία δεσμού με τους άλλους ανθρώπους. Ο δεσμός αυτός σχεδόν ξεκινάει από τα πρώτα βήματα της ζωής μας.     Η φιλία είναι δεσμός που ο ένας εκτιμά τον χαρακτήρα του άλλου, δημιουργεί μια πρόθυμη, ειλικρινή και αμοιβαία αφοσίωση. Είναι βασισμένη στην αποδοχή και στην αναγνώριση. Είναι χρέος ενός φίλου να έρθε να σε διορθώσει και να σου πει την αλήθεια χωρίς να σου χαϊδέψει τα αυτιά, αψηφώντας το ρήγμα που μπορεί να δημιουργήσει στη σχέση σας, καθώς πολλές φιλίες έχουν χαλάσει κατ’ αυτόν τον τρόπο. Πρέπει να ξέρεις πως κάτω από τα αυστηρά του λόγια, πάντα κρύβεται μια μεγάλη τρυφερότητα και αγάπη. Για να διατηρηθεί μια φιλία πρέπει να παραμερίζουμε το <<εγώ&g