Για εσάς που μας στηρίξατε, ρε φίλε...

    Λοιπόν, όταν βλέπω τους ανθρώπους σ' αυτόν τον κόσμο να πηγαίνουν μπροστά, παίρνω τη δύναμη να πηγαίνω κι εγώ και να συνεχίζω αυτό το δύσκολο μονοπάτι της ζωής. Ναι, όταν έχεις κατανοήσει ότι θες να ζεις ελεύθερος, τότε η ζωή σου είναι δύσκολη. Όταν έχεις συνηθίσει να είσαι υποχείριο και σκλάβος, τίποτα δεν είναι δύσκολο γιατί έχεις συνηθίσει να ζεις στις πλάτες άλλων.

    Όμως θα επανέλθω στο θέμα, γιατί το είδα σήμερα ξανά να ξετυλίγεται μπροστά μου και ένιωσα περηφάνια, το λιγότερο. Πολύτεκνη μητέρα που έχει χάσει πρόσφατα τον άντρα της, με τα παιδιά της στο σούπερ μάρκετ να ψωνίζει. Ντυμένοι όλοι στα μαύρα. Με μια λύπη ζωγραφισμένη στα μάτια, στο σώμα, στις κινήσεις τους. Όμως ψώνιζαν. Αποφάσισαν ότι δε θα μείνουν άλλο στο σπίτι να τα κρατάνε μέσα τους. Αποφάσισαν να συνεχίζουν τη ζωή τους. Χωρίς να περιμένουν τίποτα από κανέναν. Χωρίς εκείνον δυστυχώς. Και θα τον θυμούνται. Ναι, θα τον θυμούνται με πόνο για όλα εκείνα που δεν πρόλαβαν να κάνουν μαζί. Αλλά όσο έκλαψαν, έκλαψαν. Φτάνει. Ένας για όλους και όλοι για έναν, θυσία ο ένας για τον άλλον για να μπορέσουν να σταθούν. Και τα καταφέρνουν. Το είδα.

    Το είδα πριν λίγες μέρες να περνάει απ' το δρόμο μου, και δεν το άφησα να περάσει στα ψιλά γράμματα. Ήταν η μάνα που ήξερε ότι το παιδί της περιπλανιέται άσχημα στις καταχρήσεις, αλλά ήταν πάντα εκεί για τα άλλα παιδιά. Για ν' ακούσει τα προβλήματά τους. Για να τα προστατεύσει την κατάλληλη στιγμή. Για να τους δείξει ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος. Για να τα αποτρέψει, ίσως, από όλα εκείνα απ' τα οποία θα 'θελε να είχε αποτρέψει και το παιδί της, αλλά δεν τα κατάφερε. Ωστόσο, είναι εκεί. Κι ας είναι αργά πια. Προσπαθεί να ξαναενώσει τα κομμάτια της. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρει, αλλά ξέρω ότι προσπαθεί κι αυτό μετράει.

    Το βλέπω κάθε φορά στους ανθρώπους που περνάνε δύσκολα, αλλά συνεχίζουν. Άλλοι έχουν χάσει το παιδί τους, αλλά δεν το βάζουν κάτω. Άλλοι δεν τελείωσαν το σχολείο, αλλά δεν τους λείπει το φαγητό απ' το τραπέζι γιατί κυνηγούν τη δουλειά πιο πολύ απ' τον καθένα, και το πρόσωπό τους είναι πεντακάθαρο. Άλλοι αδικούνται καθημερινά, αλλά καταφέρνουν πάντα να μην αδικούν τους άλλους γιατί ξέρουν πώς είναι. Άλλοι κοροϊδεύτηκαν, περιπαίχτηκαν... κι όμως, έφτασαν πολύ ψηλά γιατί είχαν τη δύναμη της θέλησης παραπάνω απ' τη δύναμη της κακομοιριάς.

    Εσείς όλοι γίνατε το πρότυπό μου και δε με αφήσατε ποτέ να πέσω. Από εσάς διδάχθηκα την έννοια της αξιοπρέπειας, γιατί είστε ο ορισμός της. Μου δείξατε πώς είναι να στέκεσαι όρθιος μετά από μεγάλες πτώσεις, και το πώς να κρατάς τον εαυτό σου τις ώρες που κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να σε κρατήσει. Εσείς δε με αφήσατε να γκρεμιστώ όταν φέτος έφυγαν απ' τη ζωή αγαπημένα μου πρόσωπα. Εσείς μου δείξατε πώς να διαχειριστώ τις δύσκολες καταστάσεις που προέκυψαν, και πως να αποκρούσω τα δυνατά σουτ που μου έριχνε η ζωή για να μη μπει γκολ και χάσω το παιχνίδι.

    Εσείς δίνετε το πιο σημαντικό μάθημα στην κοινωνία χωρίς να πληρώνεστε. Χωρίς να περιμένετε ανταπόδοση, γιατί απλά είναι η ζωή σας. Γιατί είναι ο τρόπος που ζείτε, και που με μάθατε να ζω. Και που θα μάθετε και πολλούς άλλους να ζουν, γιατί το χρειάζονται. Γιατί όλοι εσείς γίνεστε μια γροθιά μπροστά απ' το χείλος του γκρεμού και μας εμποδίζετε να πέσουμε την ώρα που νομίζουμε ότι όλα έχουν τελειώσει. Κι ας μη γνωρίζεστε μεταξύ σας. Κι ας μη σας ξέρει όλος ο κόσμος. Σας ξέρουν αυτοί που σας χρειάζονται κι αυτό φτάνει.

    Ναι ρε φίλε, για εσάς γράφω. Κι όσα κι αν γράφω ποτέ δεν είναι αρκετά. Γιατί απλά δεν υπάρχουν λόγια. Γιατί δεν ξέρω πώς να σας ευχαριστήσω που αντέχετε. Αντέχετε μέσα στις αντιξοότητες αυτής της ζωής, κι όχι μόνο βγαίνετε νικητές, αλλά γίνεστε το πρότυπό μας. Αντέχετε να περπατάτε στο δρόμο με το κεφάλι ψηλά και σηκώνετε και το δικό μου κάθε φορά που περνάτε από δίπλα μου και είμαι σκυμμένη. Για εσάς γράφω, και για εσάς θα συνεχίσω να γράφω. Γιατί κανένας βυθός δεν είναι ικανός να σας καταπιεί, και το αποδείξατε.

    Συγχωρέστε μας αν καμιά φορά μας τυχαίνει κάτι μηδαμινό και λέμε ότι δεν αντέχουμε. Συγχωρέστε μας που μερικές φορές ξεχνάμε το παράδειγμά σας. Σίγουρα, μετά από λίγο το θυμόμαστε και χαμογελάμε. Από ανακούφιση, από ευγνωμοσύνη, από αγάπη. Σας ευχαριστούμε. Σας ευχαριστώ. Κανένα ευχαριστώ δεν το εννοούσα περισσότερο στη ζωή μου, γαμώτο...