Απανταχού προγονόπληκτοι και προοδόπληκτοι, σας έχω νέα...

    

    Η σχετικοποίηση και η ρευστότητα των ορίων που διαχωρίζουν το ηθικό από το ανήθικο, και το λογικό από το παράλογο, είναι το γεγονός της εποχής μας. Η επιθυμία μας να γίνουμε υπερπροοδευτικοί έρχεται και συγκρούεται με την ανικανότητά μας να απαλλαχθούμε από τα πρωτόγονα ένστικτα του παρελθόντος μας. Αλλά συμβαίνει και το αντίστροφο. Και στις δύο περιπτώσεις, ωστόσο, έχουμε να κάνουμε με ενέργειες οι οποίες μας φέρνουν αντιμέτωπους με τραγελαφικά θεάματα.

    Δεν ξέρω από που ν' αρχίσω. Ίσως με αυτό που δίχασε τις απόψεις τώρα τελευταία. Μιλάω για την κηδεία του μητροπολίτη Φθιώτιδας της Γνήσιας Ορθόδοξης Εκκλησίας. Δεν ξέρω για εσάς, εμένα όμως η εικόνα της περιφοράς ενός νεκρού μέσα στην πόλη πάνω σ' ένα θρόνο, είναι κάτι που με ξεπερνάει. Γιατί εδώ έχουμε να κάνουμε μ' ένα παντελώς σκοταδιστικό έθιμο βγαλμένο μέσα απ' τα σπλάχνα του μεσαίωνα, το οποίο προσπαθούμε μετά μανίας να χωρέσουμε στην κορνίζα του σήμερα, και τελικά το μόνο που καταφέρνουμε είναι το να γινόμαστε γραφικοί και να προκαλούμε αντιδράσεις.

    Δεν έχω κανένα απολύτως θέμα με τους Γ.Ο.Χ. Και το ξεκαθαρίζω διότι δεν ξέρω τι αντιδράσεις μπορεί να προκύψουν. Ωστόσο, δεν τους κρύβω την ιδέα μου ότι αυτό το έθιμό τους θα μπορούσε να εκλείψει. Και ναι, πιστεύω ότι θα μπορούσαν να συμβιβαστούν μ' ένα απλό φέρετρο. Γιατί παρ' όλες τις παραδόσεις που μας επιτάσσει να εκτελέσουμε η κάθε πατρίδα, η κάθε θρησκεία κ.τ.λ, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι υπάρχει κι ένα μέλλον. Και το μέλλον θα πρέπει πάντα να είναι καλύτερο απ' το παρελθόν. Και για να γίνει αυτό, χρειάζεται να αλλάζουμε κάποιες παλιές συνήθειες οι οποίες είναι παράλογες και αβάσιμες. Και στην περίπτωση αυτή, και μακάβριες. Το να γινόμαστε προκλητικοί με τα πιστεύω μας και το να υποχρεώνουμε τους άλλους να γίνονται μάρτυρές τους, δεν είναι κάτι το οποίο βοηθάει την κοινωνία να γίνει καλύτερη.

  Σ' ένα τέτοιο πλαίσιο εγκατάλειψης της προγονοπληξίας και μετάβασης σε μια πιο βιώσιμη πραγματικότητα, πολλοί φτάνουν στον αντίποδα. Δηλαδή, γίνονται υπερπροοδευτικοί. Και εδώ το κλίμα αλλάζει λίγο, παραμένοντας ωστόσο πάντα προκλητικό και εριστικό.

    Μιλώ φυσικά για όλα εκείνα τα κοριτσάκια τα οποία έχουν μπερδευτεί λίγο σήμερα. Που ίσως δεν ξέρουν τι σημαίνουν ορισμένες λέξεις, όπως ''αξιοπρέπεια'', ''αυτοσεβασμός'', ''ηθική'', και μας μετατρέπουν σε θεατές ενός πολύ αστείου θεάματος. Μια εικοσάποντη γόβα επάνω στην οποία στέκεται μια ξυλοπόδαρη βαμμένη σαν Barbie, πιστεύω ότι δεν είναι ό,τι καλύτερο. Και πιστεύω ότι δεν είναι αποτέλεσμα αυτοκριτικής, αυτοαξιολόγησης και αυτοσεβασμού. Παρά μια εγωιστική προσπάθεια του να ανέβεις στα μάτια του άλλου, κατεβαίνοντας όμως δυο-δυο τα σκαλιά του αυτοσεβασμού σου. Γιατί όταν φοράς διάφανο φόρεμα με στρινγκ, πρώτα τον εαυτό σου προσβάλλεις. Και ο άλλος που κάθεται απέναντι και σε κοιτάει, μην το ψάχνεις, δε θα στο πει ποτέ γιατί του αρέσει το θέαμα. Εσύ είναι το θέμα τι θα κάνεις, και πώς θα ξεφύγεις απ' αυτόν τον φαύλο κύκλο που έχουν δημιουργήσει στο κεφάλι σου. Ότι το να ντύνεσαι σαν ιερόδουλη επί τω έργω και το να συνουσιάζεσαι με τον πρώτο τυχόντα τον οποίο αύριο σου υπογράφω ότι δε θα θυμάσαι, είναι μαγκιά και αυτοσκοπός.

    Και για όλα εκείνα τα αγοράκια τα οποία τα έχουν μπερδευτεί λίγο. Μέσα στην εντατική παραγωγή της τεστοστερόνης, έχουν χάσει λιγάκι τη μπάλα. Αρκέστηκαν στο εύκολο, ίσως για να καλύψουν κάποιες ανασφάλειες. Δηλαδή, προκειμένου να καλύψουν την έλλειψη ουσιαστικών ενδιαφερόντων και καλλιέργειας, συμβιβάστηκαν στις σχέσεις της μιας βραδιάς. Κι αυτό, γιατί η αγάπη και ο έρωτας απαιτούν κι άλλα πράγματα. Ας πούμε, να μιλήσεις για μουσική, για ταξίδια, για πολιτισμό. Για θέματα, τέλος πάντων, που να απαιτούν κυρίως το πνεύμα σου, και όχι μόνο το σώμα σου, στο οποίο εφιστάς το εκατό τοις εκατό της προσοχής σου. Εκεί θέλουμε να σε δούμε.

    Είναι αλήθεια ότι η υπερπρόοδος μας αναγκάζει να σκεφτόμαστε σαν ζώα. Είναι μαγκιά πλέον να συνουσιάζεσαι για ένα βράδυ και να φεύγεις. Είναι μαγκιά να καπνίζεις χασίς, να βουλιάζεις στα ναρκωτικά. Είναι μαγκιά να μη σε ενδιαφέρει για τους γονείς σου, για τους φίλους σου, να χαίρεσαι με τη λύπη του άλλου και να στηρίζεσαι στην αποτυχία του.

    Τι κι αν κάποτε μαγκιά ήταν να κρατάς το λόγο σου, να αγαπάς, να αυτοθυσιάζεσαι και να δίνεις τα πάντα σου για ένα καλύτερο αύριο; Όποιος σήμερα σκέφτεται έτσι κατηγορείται σαν γραφικός και βλάκας.

    Και με την προγονοπληξία όμως -λυπάμαι που θα στεναχωρήσω πολλούς-, το ίδιο συμβαίνει. Όταν για παράδειγμα, από το χριστιανισμό κρατάς μόνο τα έθιμα, και ξεχνάς τι σημαίνει το παράδειγμα του Χριστού, είσαι εκτός κλίματος. Όταν νομίζεις ότι η καλοσύνη σου φαίνεται από το πώς θα ντυθείς εντός εκκλησίας και από το πόσο πολύ θα θάψεις ένα μουσουλμάνο, καλύτερα γίνε κολώνα της ΔΕΗ. Και όταν επικαλείσαι απαρχαιωμένες απόψεις της καινής διαθήκης (μαντήλια, παρθενία, ομοφοβία κ.α.) προκειμένου να δώσεις άπλετη τροφή για την κατακραυγή των ομοφυλοφίλων, των γυναικών που φοράνε παντελόνια και που απλά δε γουστάρουν να φορέσουν μαντήλι, μη νομίζεις ότι διαφέρεις από τον τζιχαντιστή από τον οποίο κινδυνεύει ένας ολόκληρος πλανήτης.

    Εύκολα σε λένε φασίστα σήμερα, γιατί δεν έχουν βιώσει ποτέ το φασισμό. Είσαι φασίστας όταν δε θες να βλέπεις προγονόπληκτα θεάματα, όταν δεν μπορείς να βλέπεις το κοριτσάκι ετών δεκατρία να ντύνεται σαν γυναικάρα που έχει ζήσει είκοσι επτά ολόκληρες ζωές ή το αγοράκι που έχει συνεχώς καρφωμένο το αγελαδέ βλέμμα του στα οπίσθια της καλής του. Κατηγορείσαι ότι δεν μπορείς να δεχτείς το διαφορετικό, σου λένε αυτοί που βλέπουν ομοφυλόφιλο και πετάνε εξανθήματα ιλαράς. Και σου λένε μάλιστα, ότι είναι το ίδιο.

    Δεν ξέρω τι βλέπετε εσείς. Εγώ βλέπω ότι η χώρα μας οδεύει προς μια άγνωστη κατεύθυνση, την οποία προσπαθούν να μας επιβάλουν ως ορθή. Δεν ξέρω πώς θα αντιδράσετε εσείς, εγώ όμως θα είμαι απέναντι σε όλα αυτά. Κι ας κατηγορηθώ ως φασίστρια και ως παλιομοδίτισσα. Τουλάχιστον, εγώ θα έχω διαφυλάξει την ηθική και τη συνείδησή μου στο ακέραιο.