Γονείς, διαλέξτε την ευτυχία και όχι την ομοφυλοφιλία ή τον αλκοολισμό.

     

    “Κόρη λεσβία ή αλκοολική;; Εσείς τι θα προτιμούσατε;;”. Αυτήν την ερώτηση διατύπωσε ένας ρεπόρτερ ένα ωραίο πρωί στους Έλληνες περαστικούς, και οι απαντήσεις που πήρε μας αφήνουν άναυδους. “Τίποτα απ' τα δύο”, απαντάει ένας πατέρας με αυστηρό ύφος. “Κι αν έπρεπε να διαλέξετε οπωσδήποτε;;”, επιμένει ο ρεπόρτερ. “Ε... αλκοολική καλύτερα”, του απάντησε τελικά ο πατέρας.

    Κατ' αρχάς θα 'θελα να σας πω ότι κακώς απαντάτε σ' αυτές τις ερωτήσεις, γιατί δε σας πέφτει λόγος. Μην προετοιμάζεστε για κριτική, ή για αυστηρότατες εισηγήσεις του τύπου ''οι τελευταίες μελέτες λένε ότι'', γιατί το παιδί σας δεν πρόκειται να σας ρωτήσει ποτέ. Ούτε αν θα γίνει ομοφυλόφιλος, ούτε αν θα γίνει αλκοολικός, ούτε αν θα γίνει εκατομμυριούχος. Απλά τα πράγματα. Οπότε, αν καίγεστε τόσο πολύ, λύστε κανένα σταυρόλεξο για να περνάει η ώρα.

    Τώρα. Δεν είμαι γονιός για να ξέρω τι αντίκτυπο έχει το ένα και τι το άλλο. Θα σας πω, όμως, τι σημαίνει να είσαι αλκοολικός. Ο αλκοολισμός είναι μια παθολογική κατάσταση που το μπουκάλι με το αλκοόλ έχει γίνει προέκταση του χεριού σου, και, αφού σου σαπίσει στην κυριολεξία τα σωθικά, σε στέλνει αδιάβαστο. Δεν υπολογίζει την ηλικία σου, την οικογένειά σου και το περιβάλλον σου. Σε κάνει βίαιο απέναντι σε όλους, σε κάνει να σέρνεσαι και να πληγώνεις με τη συμπεριφορά σου τους ανθρώπους γύρω σου. Ο δρόμος της απεξάρτησης απ' αυτήν την κατρακύλα δεν είναι πάντα εύκολος. Πολλές φορές είναι εφικτός, κι άλλες δεν έρχεται ποτέ. Όσοι κατάφεραν να ξεφύγουν απ' αυτήν την εξάρτηση, μιλούν για παγίδα στο μυαλό που δε σε αφήνει να σκεφτείς και να κάνεις τίποτε άλλο εκτός απ' αυτό. Αυτό είναι ο αλκοολισμός.

    “Εσείς κυρία θα προτιμούσατε να δείτε το γιο σας τζογαδόρο ή ομοφυλόφιλο;;”, συνεχίζει ο ρεπόρτερ. “Ε... τζογαδόρο”, απαντά η κυρία. Πολύ ωραία, πάμε στο τζόγο τώρα. Ο τζόγος είναι επίσης αρρώστια. Ξεκινάς πρώτα με τα τζοκεράκια κάθε Σάββατο απόγευμα, μετά αυξάνεις τη συχνότητα, το πας τρεις φορές την εβδομάδα. Μετά λες “ε δεν πάω και μέχρι την Πάρνηθα στο καζίνο μωρέ να δω τι γίνεται κι εκεί;;”. Και πας και την πρώτη φορά κερδίζεις. Και ξαναπάς, και ξαναπάς. Πουλάς το ρολόι σου, τη βέρα σου, τα κοσμήματα που βούτηξες από το συρτάρι της γυναίκας σου. Στο τέλος, αδειάζεις τον κοινό σας λογαριασμό, κοπανάς και δυο μπουκέτα στο ΑΤΜ γιατί δεν έχει άλλα λεφτά να βγάλει, και πετάγεσαι έξω απ' το καζίνο ξεβράκωτος και άφραγκος, παρακαλώντας τους μπράβους γι' άλλη μια γύρα. Κι ας μην έχεις να δώσεις στα παιδιά σου ούτε γάλα.
    Και ο τζόγος, λοιπόν, και ο αλκοολισμός είναι για τους Έλληνες γονείς προτιμότερες καταστάσεις απ' ό,τι η ομοφυλοφιλία. Η οποία δεν είναι αρρώστια, είναι απλώς διαφορετικότητα. Και δεν τους κακίζω γιατί μάλλον δεν έχουν συναναστραφεί με αλκοολικό ή χαρτοπαίκτη. Δεν ξέρουν τι είναι να κινδυνεύεις απ' το γιο σου αν του έχεις κρύψει τα μπουκάλια, ή αν δεν τον αφήσεις να πάει να παίξει τα λεφτά με τα οποία θα αγόραζε ρούχα στο παιδί του. Θα τους πω, όμως, κάτι: πολλοί συνάνθρωποί μας γύρω μας βλέπουμε να προοδεύουν και να προκόβουν, έχοντας τη διαφορετικότητα της ομοφυλοφιλίας. Κι άλλοι, που ίσως δεν το γνωρίζουμε, ίσως στο κρεβάτι τους να είναι διαφορετικοί. Εδώ να προσθέσω ότι και οι ετεροφυλόφιλοι, διαφορετικοί είναι για τους ομοφυλόφιλους. Αυτό, όμως, δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να αφορά τον κόσμο. Γιατί κάποιος πρέπει να ξέρει και να κρίνει τι κάνει κάποιος άλλος στο κρεβάτι του ή μέσα στο σπίτι του, και, μάλιστα, παίρνει και θέση. Τι έγινε ρε παιδιά;; Μήπως θα θέλατε να είστε εκεί και να κάνετε το διαιτητή;;

    Παλαιότερα υπήρχε η πεποίθηση ότι οι ομοφυλόφιλοι μεταφέρουν πολλές αρρώστιες. Το AIDS έχει γίνει καραμέλα στο στόμα των ''βαρβάτων αντρών'', οι οποίοι συνεχώς για να επιβεβαιώσουν τον ανδρισμό τους μειώνουν τους ομοφυλόφιλους, τους λένε ανώμαλους και παρά φύσει ανθρώπους. Αν, λοιπόν, μόνο μέσω των ομοφυλοφίλων και των ναρκoμανών πιστεύουν ότι το AIDS μεταφέρεται, τότε ας πάνε να σφραγίσουν το δόντι τους χωρίς αποστειρωμένα εργαλεία μετά από φορέα, και να μας πουν μετά από ένα χρόνο πώς θα είναι. Δεν το κάνουν, όμως, γιατί δεν τους συμφέρει. Και καλά κάνουν, γιατί θα καταστρέψουν τη ζωή τους.

   Ωστόσο, ούτε αυτοί, ούτε κανείς μας δεν έχει το δικαίωμα να καταστρέφει τις ζωές των διαφορετικών ανθρώπων. Είτε είναι διαφορετικοί στις σεξουαλικές προτιμήσεις, στο χρώμα, στις ικανότητες, στην εθνικότητα, στην καταγωγή. Καθένας μας αποτελεί μια μοναδικότητα σ' αυτόν τον κόσμο, και κανείς δεν έχει ούτε το δικαίωμα, ούτε τα κριτήρια, ούτε και τις επαρκείς γνώσεις για να μας κρίνει και να μας υποδείξει το “φυσιολογικό” και το “μη φυσιολογικό”. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα ομοφυλόφιλων ανθρώπων που μέσω της τέχνης και της επιστήμης κατάφεραν να μείνουν στην αιωνιότητα και μας έκαναν καλύτερους ανθρώπους. Υπάρχουν και παραδείγματα “φυσιολογικών ανθρώπων” που έψησαν ανθρώπους σε φούρνους, που πωλούσαν ανθρώπους στην εποχή του απαρτχάιντ, που έσκαζαν βόμβες σε κατοικημένες περιοχές. Φυσικά, ισχύουν και τα αντίστροφα.

    Τι σημαίνουν όλα αυτά;; Ότι ένας άνθρωπος μπορεί να είναι καλός ή κακός ανεξάρτητα από το θεό που πιστεύει, από το τι κάνει στο κρεβάτι του, τι ψηφίζει και από πού είναι. Όποιος θέλει να πεισθεί, ας ανατρέξει στην ιστορία. Και σε τελική ανάλυση, αυτές είναι πληροφορίες που δε μας αφορούν, και ίσως δε θα τις μάθουμε ποτέ. 

    Γι' αυτό, είναι προσβλητικό να ρωτάς ένα γονιό αν προτιμάει να έχει ένα παιδί άρρωστο και εξαρτημένο, ή ένα παιδί διαφορετικό. Αλλά πιο προσβλητικό είναι ότι ο γονιός απαντάει το πρώτο. Και προσβλητικό, όχι για την ανθρωπότητα ή για την κοινωνία. Προσβλητικό για το παιδί που έχει στο σπίτι, που τον περιμένει και μπορεί να είναι ή να μην είναι διαφορετικό, αλλά είναι παιδί του και θα είναι εκεί για πάντα. 

    Το πιο ηθικό που έχετε να κάνετε, λοιπόν, αγαπητοί μου, είναι να γυρίσετε σπίτι και να ζητήσετε συγγνώμη απ' τα παιδιά σας για τη μαλακία που είπατε. Ξέρω, κανείς δεν είναι σοφός. Όλοι μπορεί να πέσουμε σε λάθη, να παρασυρθούμε και να πούμε κάτι που δεν είναι σοφό. Όμως, όταν αυτό αφορά παιδιά, πρέπει αν δεν μπορούμε να σκεφτούμε ψύχραιμα και νηφάλια, να λέμε ένα ''δεν ξέρω'' και να φεύγουμε. Αν η ευτυχία είναι για εσάς πιο σημαντική από το τι αποδέχεται ο κόσμος, μην την οριοθετείτε και μην της δίνετε χρώμα, φύλο, θρησκεία ή κόμμα. Απλώς, προσεγγίστε την με ειλικρίνεια και θα έρθει.

    Βέβαια, τα είπε όλα εκείνος ο πατέρας που όταν ρωτήθηκε, απάντησε “να είναι καλό παιδί”. Και μέσα σ' αυτές τις λέξεις, κλείνει όλα εκείνα που ξεχωρίζουν τον καλό γονιό, απ' το γονιό που έκανε παιδιά γιατί είχε απλά το βίτσιο να γίνει πατέρας, επειδή “αυτός είναι ο προορισμός του ανθρώπου”. Γιατί δυστυχώς, μ' αυτό που είπατε όλοι οι υπόλοιποι, δεν προσβάλατε τους ομοφυλόφιλους. Προσβάλατε τα παιδιά σας. Λυπάμαι.