Επιστολή στο τρελό διαμάντι 4

    

    Τρελό διαμάντι μου,

    Για άρθρο πήγαινα, αλλά δεν έβγαινε πάλι. Ίσως γιατί το θέμα του ήταν πολύ προσωπικό και δεν μπορούσα να σκεφτώ λογικά και να το αναλύσω. Τι χρειάζεται η ανάλυση όταν τα γεγονότα μιλάνε από μόνα τους;;

    Έτσι καταφεύγω για μια ακόμα φορά στο συναίσθημα, και σε παρακαλώ να μ' ακούσεις. Απόψε πάλι μόνο εσύ απέμεινες.

    Το ξέρεις κι εσύ ότι μερικοί άνθρωποι γεννιούνται για να πεθάνουν. Για να μας αποδείξουν ότι ''ξέρετε ρε γελοία ανθρωπάκια, εμάς η μπογιά μας δε θα σβήσει ποτέ''. Και είναι απ' αυτές τις περιπτώσεις που δεν ξέρω τι είναι σωστό και τι λάθος, κουνάω μόνο το χέρι για αντίο και αγκαλιάζομαι και πάλι με τις πλάνες μου.

    Αυτή η ψυχή ήταν φτιαγμένη από άλλο υλικό. Πιο εύθραυστο απ' το δικό μας. Πιο ευαίσθητο. Γι' αυτό και δεν την καταλάβαμε ποτέ. Και γι' αυτό μας ήταν πιο εύκολο να την κρίνουμε ίσως.

    Και είχε την ψευδαίσθηση, διαμαντάκι μου, πως η ηρωίνη θα την σκλήραινε. Θα της έλυνε τα προβλήματα. Γιατί στάθηκε τόσο ευκολόπιστη;; Γιατί νόμιζε ότι θα τη βοηθούσε έτσι απλά, χωρίς να της πάρει τίποτα;; Τα νιάτα της. Την ομορφιά της. Τη νηφαλιότητά της. Τα ταλέντα της. Γιατί ήταν μεγάλη ταλεντάρα σε ό,τι κι αν έκανε.

    Μέχρι που ήρθε η μέρα που έφυγε. Αυτοθέλητα. Όσο αυτοθέλητα μπορεί να ξεκινάει κάποιος τα σκληρά. Και χωρίς να το πάρει είδηση κανένας. Χωρίς να ψαχτεί από κανέναν.

    Επέλεξα να βάλω αυτήν την εικόνα για να σου δείξω πόσο ασφαλείς είμαστε εμείς οι άνθρωποι όταν κρίνουμε κάτι που βρίσκεται εκτεθειμένο στη συννεφιά και στον άνεμο. Όταν τραβούσα αυτήν τη φωτογραφία έξω ξερίζωνε δέντρα ο αέρας, αλλά δε φοβήθηκα για μένα. Γιατί τα παραθυρόφυλλα με προστάτευαν. 

    Με την ίδια βόλεψη φαντάζομαι ότι κρίνουμε και εκείνους τους πιο ευαίσθητους. Κι εκείνη την ψυχή που σου λέω. 

    Τα παιδιά, τρελό μου διαμάντι, από ποιον να τα προστατεύσουμε πρώτα;; Απ' τους πονηρούς φίλους ή απ' τους κακούς γονείς;;

    Σε παρακαλώ πες μου απόψε. Την περιμένω αυτήν την απάντηση όσο τίποτα άλλο στον κόσμο, διαμαντάκι μου. Ειδικά όταν ξέρω ότι εκεί πάνω βρίσκεται ένα πρόσωπο που αγαπούσα, θέλω να 'μαι η πρώτη που θα του απαντήσει σ' αυτό.

    Εσύ, τουλάχιστον, μην την αφήσεις μόνη της αυτήν την ψυχή, όπως κάναμε εμείς. Εσύ να 'σαι δίπλα της.    

    Έτσι μόνο θα 'χω το θάρρος να σου ξαναγράψω.