Εσείς... δε θα πάρετε από την πραμάτεια μας;;

    Το να φανατίσεις έναν άνθρωπο σε καιρούς ρευστούς και χαλεπούς, δεν είναι κάτι δύσκολο. Όταν διακυβεύονται βασικές ανθρώπινες αξίες, όπως λ.χ. η εμπιστοσύνη και η αλληλεγγύη, δημιουργείται το καταλληλότερο κλίμα για να το κάνεις. Κι αν είσαι και “αλεπού” και ξέρεις να διαβάζεις καλά τα σημεία των καιρών, θα το κάνεις με πολύ μεγάλη επιτυχία.

    Αυτή εδώ η χώρα που λέγεται Ελλάς τα γνωρίζει πολύ καλά όλα αυτά, γιατί έχει χρόνια ασθένεια στους απατεώνες. Πολλοί επιτήδειοι κατά καιρούς βγήκαν στους δρόμους της, στις τηλεοράσεις, στα ραδιόφωνα -και πού δε βγήκαν τέλος πάντων-, ο καθένας με την πραμάτεια του για να μας πείσουν για την ποιότητα του “προϊόντος” τους. “Έλα εδώ παιδί μου, τι φοβάσαι εσύ;; Τον καρκίνο;; Πάρε φραπελιά, πάρε πικραγγουριά, πάρε γάλα απ' τη συκιά που από κάτω είχε κατουρήσει ο Καραϊσκάκης”. “Εσύ, τι φοβάσαι;; Το Θεό;; Είμαι απ' το Αιγάλεω και μου γράφει στα στήθια μου μηνύματα η Παναγία, έλα να στα δείξω -τα μηνύματα να δεις μοναχά γιατί ντρέπομαι κιόλας-, και μετανόησε. Ρίξε μου και τον όβολον στη δεξιά τσέπη γιατί στο αριστερό χέρι με ταλανίζει μια τενοντίτιδα”. “Τι δεν έχετε;; Λεφτά;; Ποιος σας το είπε ρε, έχετε και παραέχετε! Οι άλλοι είναι πρόβατα, εσάς θα σας κάνω τσοπάνηδες! Εμένα να μου σκάτε τα φράγκα, και για τίποτα άλλο να μη σκάτε!”.

    Οι σκηνές αυτές αποτελούν την κορύφωση της πνευματικής μας ένδειας, και έχουν λάβει χώρα σε παρελθοντικούς χρόνους. Σε χρονικές στιγμές της ιστορίας που οι άνθρωποι δεν είχαν μια σταθερά για να την έχουν σαν σημάδι και να κρίνουν ποια είναι η αλήθεια και ποιο το ψέμα. Σε περιόδους που δεν υπήρχε ένα σημείο αναφοράς για να ξέρεις που βαδίζεις. Όταν όλα χάνονται κι όταν δεν έχεις μια πυξίδα, για να ξέρεις ρε αδερφέ άμα πηγαίνεις ανατολικά ή δυτικά, δημιουργείται ενδόμυχα μια εσωτερική ανάγκη να έρθει κάποιος, να σε πάρει απ' το χέρι και να σε πάει κάπου που όλα θα 'ναι καλύτερα, όλα θα 'ναι στρωμένα, θα βαδίσεις πάνω σ' ένα κόκκινο χαλί και γύρω σου θα παίζουν εμβατήρια της νίκης, κι όλοι θα σε υποδεχτούν σαν βασιλιά! Γιατί σε πείθουν ότι είσαι αυτός που έχει το δικαίωμα να υποτάξει τους άλλους, ενώ σε έχουν ήδη υποταγμένο και χειραγωγημένο.

    Εδώ και χρόνια, η Ελλάδα βιώνει μια πολύ δύσκολη συγκυρία. Μια συγκυρία η οποία είναι ένα μείγμα της πολιτικής ανικανότητας, της λαϊκής ασυδοσίας και του παγκόσμιου οικονομικού κλυδωνισμού. Οι περισσότεροι Έλληνες πολιτικοί αποδείχθηκαν ανάξιοι του αξιώματος που τους αναθέσαμε σαν λαός, τα σκάνδαλα στα οποία εμπλέκονται τα ονόματά τους είναι τουλάχιστον επονείδιστα, και η ακόρεστη επιθυμία τους να υπηρετούν πρωτίστως τις δικές τους επιδιώξεις, είναι γεγονός. Με το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης, αποδείχθηκε ένοχο και ένα μέρος του λαού, το οποίο περνούσε πολύ καλά όπως λένε τα στοιχεία: κατασπατάληση των κρατικών επιδοτήσεων σε ενέργειες άλλες από εκείνες που όριζε ο νόμος, πληρωμές από τον ΕΟΠΥΥ για ιατρικές γνωματεύσεις που δεν έγιναν ποτέ και για φυσικοθεραπείες που γίνονταν μάλλον στον αέρα. Αν μπορούσαμε να πούμε "ενός λεπτού σιγή για όλα εκείνα που γράψαμε στα χαρτιά και δεν κάναμε ποτέ", τότε όλη η χώρα ανεξαιρέτως θα σιωπούσε για ένα λεπτό. Επιπλέον, πρέπει να έχουμε υπόψιν μας ότι η ελληνική οικονομική κρίση είναι ένα κομμάτι του παζλ που λέγεται ''παγκόσμια οικονομική κρίση''. Είναι μια πτυχή της δυσμενούς οικονομικής κατάστασης που επικρατεί σε ολόκληρο τον πλανήτη, κι αυτό είναι γεγονός.

    Καταλαβαίνετε, λοιπόν, ότι αυτές οι συνθήκες γεννούν την ανάγκη σε πολύ κόσμο να πιστέψει σ' ένα θαύμα. Ή καλύτερα σ' ένα σωτήρα, που με το μαγικό του ραβδάκι θα επέμβει, θα αφανίσει όλους τους κακούς και θα μας πάει αλλού. Έναν από μηχανής θεό που θα μας μεταφέρει στην πραγματικότητα που μας υποσχέθηκε ότι μπορεί να μας εξασφαλίσει: εκεί όπου ρέουν άφθονα το χρήμα και τα αγαθά, τα οποία τα στερηθήκαμε τόσο στην παρούσα φάση.

Και για να φτάσει μια ώρα αρχύτερα στο στόχο του, μας πείθει κιόλας ότι είμαστε τα καλύτερα παιδιά στον κόσμο. Τα πιο άξια, τα πιο αδικημένα. Εμείς, οι αποδιοπομπαίοι τράγοι όλης της υφηλίου, που όλοι ασχολούνται μαζί μας. Γιατί εμείς είμαστε το έθνος το ανώτερον, το εκλεκτόν, που οι κακοί ξένοι μας έχουν αλυσοδεμένους για να μην καταλάβουμε την αξία μας, γιατί αν την καταλάβουμε θα τους κάνουμε να ψάχνουν για οικόπεδα στον Άρη!

    Ο κόσμος, ωστόσο, δεν καταλαβαίνει κάτι. Ότι όλοι αυτοί οι επιτήδειοι που τάζουν λαγούς με πετραχήλια και χελώνες με χρυσοκέντητα φορέματα, απλώς πουλάνε την πραμάτεια τους. Είναι άνθρωποι που λειτουργούν με τους κανόνες του τζόγου: όταν δεν έχεις τίποτα να χάσεις, τα παίζεις όλα για όλα και ρισκάρεις. Ε, μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη. Κάποια στιγμή θα σου κάτσει! Είναι προσωπικότητες που σου πουλάνε, όπως είπαμε, την πραμάτεια τους -δηλαδή το παραμύθι τους- και αφού στη δείξουν στολισμένη και καλοστημένη, ξεκινάνε την κολακεία. Όταν πας σε καταστήματα καλλυντικών ειδών σου λένε π.χ. “είσαι έτσι, είσαι αλλιώς, και τι ωραία μάτια είναι αυτά, φτου φτου μη στα ματιάσω, πάρε αυτήν τη λίμα για να φτιάξεις τα νύχια των ονείρων σου”. Έτσι κάνουν κι αυτοί οι καιροσκόποι στον κόσμο. Πείθουν τους ανθρώπους να αισθάνονται κάτι που δεν είναι, τους αποδίδουν χαρακτηριστικά που δεν έχουν, τους εντάσσουν σε μια οικογένεια που δεν υπάρχει, κι όλα αυτά για να τους πάρουν με το μέρος τους. Κι όταν το καταφέρουν, σε φανατίζουν, σε σπρώχνουν στον πόλεμο, κάνεις πόλεμο, και μόλις τους φέρεις τα λάφυρα, σε πετάνε ρακένδυτο στο πεζοδρόμιο για ένα κομμάτι ψωμί. Όμως, τότε είναι αργά για σένα.

    Ο μόνος τρόπος για να βοηθήσει κανείς αυτή τη χώρα, είναι να βάλει πλάτη και να δουλέψει σκληρά. Να συνειδητοποιήσει ότι δεν υπάρχουν σωτήρες, ότι τα μαγικά ραβδάκια τελείωσαν, να κατέβει από το συννεφάκι που τον ανέβασαν και να δει την πραγματικότητα όπως έχει. Υπάρχει μια δύσκολη κατάσταση, και οι άνθρωποι που αγαπάνε αυτόν τον τόπο, αν επιθυμούν να τον βοηθήσουν στ' αλήθεια, πρέπει να καταλάβουν ότι τα λόγια δε σε οδηγούν πουθενά. Οι πράξεις μονάχα μετράνε. Απ' αυτές κρινόμαστε, μ' αυτές προχωράμε κι αυτές είμαστε εμείς. Όλα τ' άλλα είναι πραμάτειες, σ' ένα παζάρι που γίνεται για να 'χαμε να λέγαμε, χωρίς κανόνες οικονομίας και εμπορίου.

    Πρέπει, λοιπόν, να ξεφύγουμε απ' τους πραματευτάδες όσο είναι καιρός, πριν γίνουμε ένα κομμάτι της πραμάτειας τους κι εμείς. Όσοι στηρίζονται στα όνειρα και τις ελπίδες των ανθρώπων για να επωφεληθούν και να αναδειχθούν, πρέπει να διώκονται από την κοινωνία και το νόμο και όχι να αναγάγονται σε σωτήρες και ελευθερωτές. Η βλακεία τους, εκτός από απύθμενη είναι και ανέξοδη στην αρχή, αλλά τελικά την πληρώνουμε πολύ ακριβά. Γι' αυτό, όταν θα σου ξαναπουλήσουν την πραμάτεια τους, να πας σε άλλον πάγκο να ψωνίσεις. Εδώ, βγαίνει μάπα το καρπούζι...