8 Μαρτίου: Άλλος για τα χρόνια πολλά;; (Λίγο γρήγορα, πριν ξυπνήσουμε!)

    Αγαπημένες μου κυρίες,

    Αν σήμερα, 8 Μαρτίου του 2017, δεχτήκατε σωρό από ευχές για χρόνια πολλά και χρόνια “θηλυκά”, -όπως άλλωστε συμβαίνει και κάθε 8 Μαρτίου της ζωής σας-, τότε βρίσκεστε στο σωστό πλανήτη. Είναι ο πλανήτης Γη, εμείς είμαστε άνθρωποι, και η 8η Μαρτίου είναι τόσο γιορτή, όσο είναι δημοκρατία αυτό που ζούμε σήμερα.

    Ας το πάρουμε, όμως, λίγο από την αρχή. Τι έγινε κάποτε που ήταν 8 Μαρτίου και φτάσαμε να το γιορτάζουμε σήμερα;; Εκείνη την ημέρα, λοιπόν, το 1857 στη Νέα Υόρκη, οι εργάτριες των κλωστοϋφαντουργείων κατεβαίνουν σε διαδηλώσεις και απεργίες, απαιτώντας ανθρώπινες συνθήκες εργασίας. Δούλευαν για δεκαέξι ώρες τη μέρα, με μισθούς πολύ μικρότερους σε σχέση με των ανδρών. Υπολογίστε, τώρα: δεκαέξι ώρες τη μέρα δουλειά, μαγείρεμα, καθαριότητα, φροντίδα των παιδιών, και αφαιρέστε τα από το εικοσιτετράωρο, να δείτε τι μένει. Πέρα απ' αυτήν την αδικία, όμως, είχαν να αντιμετωπίσουν και το ρατσισμό. Όχι μόνο από τους άντρες, αλλά και από τους αγγλοσάξονες συναδέλφους τους. Εξεγείρονται, λοιπόν, τότε για αρχή, και στην πορεία ακολούθησαν κι άλλες εξεγέρσεις, που όμως στο συγκεκριμένο κείμενο δεν έχει νόημα να αναφερθούν.

    Αγαπημένες μου γυναίκες, αν είχα τη δυνατότητα να μιλήσω με εκείνες που πήραν μέρος στην εξέγερση της 8ης Μαρτίου του 1857, δεν ξέρω τι θα τους πρωτοέλεγα. Ξέρω, όμως, τι θα μου έλεγαν αυτές. Θα μου έλεγαν ότι δεν είναι καθόλου υπερήφανες για εμάς. Οι γροθιές και η βία που δέχθηκαν από τους αστυνομικούς -και τους άντρες τους ίσως-, ήταν ένα έναυσμα για να αγαπήσουμε εμείς οι επόμενες τον εαυτό μας και να διεκδικήσουμε την τύχη μας. Ήταν η αρχή για μια καλύτερη ζωή. Ήταν η πιο ηχηρή απάντηση σε όλους όσους αδυνατούσαν να δουν τις γυναίκες ως ανεξάρτητα ανθρώπινα όντα. “Έι, είμαστε κι εμείς εδώ! Και δε θα ξαναφύγουμε ποτέ απ' τα δικαιώματά μας! Και πρωτίστως, δε θα τ' αφήσουμε ποτέ πάνω σας!”.

    Εμείς, όμως, βλέπουμε μόνο μια παγκόσμια ημέρα. Μόλις ξημερώσει η μέρα, περιμένουμε πώς και πώς να πάρουμε την εκδίκησή μας από την καθημερινή ρουτίνα μας: στις 8 Μάρτη ο σύζυγος θα πάρει άδεια απ' τη δουλειά, θα μαγειρέψει, θα πάει αυτός να πάρει τα παιδιά μας από το σχολείο, θα πλύνει αυτός τα πιάτα, θα πάει σούπερ μάρκετ. Κι ας κάνω εγώ το χαμάλι τις υπόλοιπες 364 μέρες του χρόνου. Αρκεί που η σημερινή μέρα είναι δική μου. Απαιτώ λουλούδια, σοκολατάκια, σεξ, και αύριο πρωί όλα να είναι όπως προχθές: δε θα προλάβει να τα πούμε γιατί έχει πολύ φορτωμένο πρόγραμμα στη δουλειά, θα πρέπει εγώ να πάω για τα ψώνια, θα πρέπει μόνη μου να διαβάσω δυο μικρά παιδιά, να πάω τη μάνα μου στο γιατρό, και αν έχω τελειώσει με όλα αυτά, θα πάω να ψάξω για δουλειά.

    Είναι κι αυτός ένας τρόπος να ζεις τη ζωή σου. Δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση, όμως, για νίκη, και είναι τραγελαφικό να υπάρχει και παγκόσμια μέρα γι' αυτό. Γιατί ακόμα είμαστε πίσω, και δεν είμαστε διατεθειμένες να πάμε μπροστά. Μόλις μας πάνε λίγο καλύτερα τα πράγματα και βρίσκουμε λίγο αέρα να αναπνεύσουμε, έχουμε την τάση να ξεχνάμε ότι κάποιες άλλες περνάνε τα πάνδεινα. Και ποια είναι αυτά;; Ο δημόσιος λιθοβολισμός ακόμα και στην περίπτωση που τις βιάζουν, η υποχρεωτική ταφή με τον άντρα τους σε περίπτωση που πεθάνει πρώτος, η δουλεία, οι ομαδικοί βιασμοί, η αγοραπωλησία τους. Ο καθημερινός υποβιβασμός τους επειδή ακριβώς είναι γυναίκες, η κλειτοριδεκτομή, που είναι μια βίαιη και απάνθρωπη παρέμβαση στη φύση της γυναίκας. Μιλάω για τις γυναίκες της ανατολής, που τις ξεχνάμε συνέχεια, ή τις θυμόμαστε όποτε μας συμφέρει. Δηλαδή, στην παγκόσμια ημέρα της γυναίκας.

    Κι εδώ στη δύση, βέβαια, σε λίγο πιο λάιτ εκδόσεις αλλά εξίσου παράλογες. Η απαίτηση να είναι όλες αδύνατες, η εμμονή να προβάλλεται η γυναίκα γυμνή ή ημίγυμνη στις σειρές και τις διαφημίσεις, η επιθυμία να φοράει ρούχα που θα αναδεικνύουν τη “θηλυκότητά” της, να σκέφτεται όπως η πλειοψηφία. Και μέσα σ' όλα αυτά, υπάρχει κι ένας ακόμα τεράστιος κίνδυνος. Εγώ τον ονομάζω “ψευδαίσθηση του προορισμού της γυναίκας”. Σύμφωνα με αυτήν, ο προορισμός της γυναίκας είναι τελικά να κάνει οικογένεια και παιδιά, διαιωνίζοντας το είδος και συνεχίζοντας το έθνος. Γιατί;; Γιατί έτσι πρέπει. Έτσι λένε αυτοί που ξέρουν. Και μαντέψτε, είναι αυτοί που σήμερα σας είπαν πρώτοι-πρώτοι χρόνια πολλά.

    Όχι κυρίες μου, μη δεχτείτε τα χρόνια πολλά. Δε χρειάζονται χρόνια πολλά. Χρειάζονται χρόνια καλά κι ευτυχισμένα. Και είναι δική μας υπόθεση το πώς θα τα κατακτήσουμε. Ο μόνος τρόπος, είναι να αγαπήσουμε τον εαυτό μας. Κι αυτό θα γίνει όταν πάψουμε να δεχόμαστε τις ανόητες ευχές του τύπου “να σας χαιρόμαστε”, “να μας χαμογελάτε”, “να μας ταλαιπωρείτε”. Το ζητούμενο είναι εμείς να χαιρόμαστε τον εαυτό μας, να χαμογελάμε πρώτα σε εμάς, κι όποιος πιστεύει ότι τον ταλαιπωρούμε, εύλογα δεν έχει θέση στη ζωή μας. Δεν είμαστε επανακουρδιζόμενες κούκλες για να κάνουμε τα θελήματα κανενός. Έχουμε το δικαίωμα να μη θέλουμε να κάνουμε οικογένεια, να σκεφτόμαστε ανορθόδοξα, να είμαστε θυμωμένες, να είμαστε λυπημένες όποτε θέλουμε, και να έχουμε νεύρα επειδή έχουμε περίοδο. Μέσα στη φύση μας είναι κι αυτό.
    Όλα αυτά, ωστόσο, φαίνεται ότι δεν τα θεωρούμε τόσο σημαντικά, και τα ξεχνάμε με τα πρώτα “χρόνια πολλά”. Που συνήθως, πρώτοι τα λένε αυτοί που δεν καταλαβαίνουν από γυναικεία φύση. Αυτοί που κερατώνουν τη γυναίκα τους, αλλά την 8η Μαρτίου την έχουν στα ώπα-ώπα. Αυτοί που ψάχνουν μια κοπελιά για το μαγαζί τους, και με την πρώτη ευκαιρία της βάζουν χέρι στις αποθήκες. Αυτοί που δεν έχουν καταλάβει τη θέση της γυναίκας, που δε λέμε ότι είναι ιδιαίτερη, απλώς είναι ίδια με τη δική τους. Μόνο αυτό ζητάμε. Και τότε μόνο αυτό ζητούσαν, δεν ήθελαν μεγαλεία. Και γι' αυτό, θα πετούσαν καντήλες οι πρωτεργάτισσες της εξέγερσης στη Νέα Υόρκη, στο άκουσμα μιας παγκόσμιας ημέρας της γυναίκας.

    Όχι, δεν υπάρχει πια η 8η Μαρτίου. Από 'δω και πέρα ξεδιπλώνεται ένας νέος κόσμος, ένα νέο ημερολόγιο στο οποίο πρέπει να τοποθετήσουμε τους εαυτούς μας και να γράψουμε μόνοι μας την ιστορία μας. Με την παιδεία μας και την καρδιά μας, ενάντια στις παγκόσμιες μέρες, στα τσιτάτα και στα συνθήματα. Οι παγκόσμιες ημέρες, το μόνο που μας προσφέρουν είναι σανό για να μη σκεφτόμαστε τι γίνεται γύρω μας. Τα δικαιώματα της γυναίκας δεν είναι υπόθεση της μιας μέρας. Και η 8η Μαρτίου δεν είναι πιο σημαντική από την 7η, από την 20η Απριλίου ή την 19η Σεπτεμβρίου. Όλες οι μέρες έχουν την ίδια ευθύνη, κι εμείς πρέπει να την αναλάβουμε.

    Ωστόσο, τα λουλούδια και οι μακρόσυρτες ευχές μάλλον μπορούν να αντικαταστήσουν την πραγματικότητα, έτσι δεν είναι κυρίες μου;; Αν δε σας ευχήθηκε σήμερα ο σύζυγος, πριν τον πείτε γαϊδούρι και ακαμάτη, τσεκάρετε τι έχει κάνει για εσάς όλον τον υπόλοιπο χρόνο. Σκεφτείτε μήπως έκανε για εσάς πολλά παραπάνω όλες τις προηγούμενες μέρες. Δε λέει για μια μέρα να τον διαγράψετε. Κι αν ξυπνήσετε μια μέρα και σας πουν πάλι χρόνια πολλά στις 8 Μαρτίου, μη φοβηθείτε. Δε θα έχει αλλάξει τίποτα. Αυτοί θα σας εύχονται, κι εσείς θα είστε μέσα στη γυάλα σας, ελεύθερες πολιορκημένες.