Η Ευρώπη ξόφλησε.

Πρωτοφανείς σκηνές βίας και τρομοκράτησης του λαού σημειώθηκαν στην Καταλονία, κατά την προσέλευση του κόσμου στα εκλογικά κέντρα για τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος περί ανεξαρτησίας ή όχι της Καταλονίας

Η αστυνομία, καθοδηγούμενη από το ισπανικό κράτος, επιχείρησε να αποτρέψει τη συμμετοχή του κόσμου στο εν λόγω δημοψήφισμα με σφαίρες, άγρια βία και τραμπουκισμούς, και οι σχετικές φωτογραφίες που έχουν δημοσιευθεί στο διαδίκτυο αποτελούν ό,τι πιο αποτρόπαιο και ντροπιαστικό έχει να επιδείξει η ευρωπαϊκή ιστορία.

Αν εξετάσουμε το θέμα αντικειμενικά, θα διαπιστώσουμε πως δεν είναι η πρώτη φορά που ένα δημοψήφισμα, ή γενικότερα μια πράξη άμεσης δημοκρατίας όπως π.χ οι εκλογές, αμαυρώνεται, λοιδορείται και σαμποτάρεται. Αν κρίνουμε πρώτα απ’ τη χώρα μας και ειδικά το δημοψήφισμα του 2015, παρατηρούμε μια φοβερή κινδυνολογία και τρομοκράτηση του λαού, με κραυγαλέα παραδείγματα ορισμένους δημοσιογράφους οι οποίοι “έκοβαν” τις τηλεφωνικές συνδέσεις υποστηρικτών του ΟΧΙ. Επιπλέον, επιχειρούσαν μέσω προπαγανδίστικης και κατασκευασμένης υποστήριξης του ΝΑΙ να κατευθύνουν το λαό στην… αυτονόητη απάντηση, και να τον πείσουν πως οποιαδήποτε άλλη θα σήμαινε τρέλα ή καταστροφή. Για να μην αναφερθούμε στο ότι αντιπολίτευση, ΜΜΕ και διάφοροι “διαννοούμενοι” μέσα στην κινδυνολογία τους, προέτρεψαν έμμεσα τον κόσμο να αποθηκεύσει κονσέρβες και μακαρόνια στις αποθήκες του, διότι μια νέα κατοχή θα τον περίμενε αν δεν υπάκουε. Τελικά, επικράτησε το ΟΧΙ με 62%, και η βούληση του λαού δεν έχει καμία σχέση με το πώς αυτό το ποσοστό το καταχράστηκε στη συνέχεια η κυβέρνηση.

Για να μη μακρυγορούμε, κι άλλο παράδειγμα αποτελεί η περίπτωση του Brexit, όπου πάλι υπήρχε λειψή ενημέρωση για το θέμα και τι ακριβώς θα σήμαινε η έξοδος της Μεγάλης Βρεττανίας από την Ευρωζώνη. Πάλι τότε οι δημοσιογράφοι έδιναν προβάδισμα και σίγουρη νίκη της παραμονής της Αγγλίας στην Ευρωζώνη, ενώ τα γεγονότα πήραν τον αντίθετο δρόμο.

Πώς, όμως, συνδέονται όλα αυτά με την περίπτωση της Καταλονίας; Απλούστατα, κάποιοι φοβούνται τη δημοκρατία, τη λαϊκή βούληση και τον ίδιο το λαό. Στην αρχή ξεκίνησαν με τρομολαγνεία και παραπληροφόρηση. Η διαστρέβλωση και ο αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης είναι δυο πράγματα που μπορούν να δώσουν τα επιθυμητά αποτελέσματα σε εκείνους που δουλεύουν για τα συμφέροντά τους, αλλά όταν είδαν ότι τελικά δεν επιφέρουν όσα είχαν σχεδιάσει, πέρασαν στο παρασύνθημα. Πέρασαν στη βία, το βασανισμό και το φόβο.

Και γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Γιατί η Ευρώπη ξόφλησε. Για να κρατηθεί, οδηγείται στο να βασανίζει απλούς ψηφοφόρους που πηγαίνουν να ασκήσουν το δημοκρατικό τους δικαίωμα. Είναι φανερό πως ολόκληρο το σύστημα που τη συντηρεί, έχει αποτύχει παταγωδώς. Έχουμε μια Ευρώπη η οποία απ’ τη μία εμφανίζεται ως υπέρμαχος της δημοκρατίας, απ’ την άλλη, όμως, επιδεικνύει ένα φασιστικό και δικτατορικό πρόσωπο που δεν αφήνει χώρο στην ελεύθερη έκφραση και, κυρίως, δεν αφήνει με τίποτα να ακουστεί η φωνή του λαού. Καταδικάζει της φασιστικές φιγούρες, αλλά η ίδια δεν έχει αντιληφθεί ακόμα ποια είναι η θέση της στην κλίμακα των αξιών και της ελευθερίας.

Εδώ υπεισέρχονται οι συνέπειες του “Μένουμε Ευρώπη”. Όλοι εκείνοι που ήταν υποστηρικτές αυτού του σλόγκαν, θα πρέπει επιτέλους να καταλάβουν ότι η παραμονή μας στην “ευρω-αγκαλιά” δεν έγινε απλώς για τα μάτια του κόσμου, μόνο και μόνο για να ηττηθεί το ΟΧΙ. Κρύβει μέσα της μια μεγάλη ευθύνη: την ευθύνη για την αλλαγή της Ευρώπης. Την αλλαγή του τρόπου με τον οποίο λειτουργεί, την αλλαγή των προσώπων, το ξήλωμα αυτού του κατεστημένου που τρώει τους πολλούς και ευνοεί τους λίγους. Αλλά αυτό φέρει ένα τεράστιο βάρος και μέχρι τώρα κανείς δεν κάνει το πρώτο βήμα για να το αναλάβει.

Το πού οδηγεί όλη αυτή η κατάσταση είναι φανερό. Το ξύλο, ο εκφοβισμός και η τρομοκρατία οδηγούν σε ένα μόνο πράγμα, το οποίο πρέπει να καταλάβουμε ότι τελικά δεν είναι και τόσο μακριά μας. Τα πράγματα είναι σοβαρά και δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο. Αν έχουμε την ωριμότητα και τα κότσια να παλέψουμε για μια καλύτερη Ευρώπη, η οποία θα συμπαραστέκεται και θα σέβεται, τότε αξίζει τον κόπο. Αν όχι, καλύτερα να το διαλύσουμε πριν μας διαλύσει ολοσχερώς.

Δεν ωφελεί να εθελοτυφλούμε. Δε μας κάνει καλύτερους ούτε μας λύνει το πρόβλημα. Αν, επομένως, δε συνειδητοποιήσουμε ότι η Ευρώπη του κεφαλαίου, των επιτοκίων, δανείων και της επιβολής, πρέπει αμέσα να αντικατασταθεί από την Ευρώπη της αξιοπιστίας και της αλληλεγγύης, θα είναι αναπόφευκτη και αδυσώπητη η ώρα της κρίσης. Και τότε θα είμαστε υπόλογοι απέναντι στον εαυτό μας, στους επόμενους και στην Ιστορία.

Πρωτοαναρτήθηκε στο palabourtzi.gr