Οι μεγάλοι... σταυροί των τοπικών αρχόντων στον εκκλησιασμό- Μαρία Δήμα

            

                   

             Δένει το χειρόφρενο. Κατεβαίνει σίγα-σιγά από το αυτοκίνητο όπως στις ταινίες του Hollywood. Πρώτα το ένα πόδι, μετά το άλλο. Οι αυλικοί περιμένουν γύρω-γύρω και σπρώχνονται μεταξύ τους για το ποιος θα τον συνοδέψει ή ποιος θα καθίσει εκ δεξιών του -ή και εξ αριστερών εδώ που φτάσαμε, αρκεί να τον πάρει ο φωτογραφικός φακός και να τον δει το πλήθος. Αφού αγκαλιάζονται και ανταλλάσσουν αγωνιστικούς χαιρετισμούς, πού και πού αποφασίζουν να μπουν στο ναό για να αποδείξουν ότι αυτοί είναι καλύτεροι χριστιανοί από εμάς. Και κάπου εδώ, η παράσταση έχει ξεκινήσει.

            Η χρησιμοποίηση της θρησκείας και ειδικότερα του εκκλησιασμού ως μέσο προσέλκυσης «θείων» ψήφων, δεν είναι μια καινούρια μέθοδος. Δεκαετίες τώρα, όποιος τυχαίνει να παρευρεθεί σε κάποιον εκκλησιασμό ή έστω αν παρακολουθεί τον τοπικό τύπο, θα διαπιστώσει ότι παραμονή ή ανήμερα της γιορτής του, ο ναός κατακλύζεται από κάθε λογής πολιτική οντότητα: από τον μεγαλύτερο σε βαθμό μέχρι το παιδί για όλες τις δουλειές. Δεκάδες άνθρωποι συγκεντρωμένοι σε περίοπτες θέσεις, τέτοιες που να αναγκάζουν το «ποίμνιο» να τους παρακολουθεί καθ’ όλη τη διάρκεια της θείας λειτουργίας. Και μάλιστα, κανείς δεν τολμάει να τοποθετηθεί μπροστά τους, γιατί εκείνοι είναι οι επίσημοι προσκεκλημένοι. VIP παρουσίες που απλώς μας κάνουν τη χάρη και έρχονται στα μέρη μας. Η αφρόκρεμα που κρατάει στα χέρια της τα χαλινάρια του τόπου μας τιμά με την «διακριτική» παρουσία της, κι εμείς έχουμε το χρέος να πούμε κι «ευχαριστώ».

            Βέβαια, όπως σε κάθε παράσταση των μεγάλων θεατρικών σκηνών της χώρας μας αλλά και του κόσμου ολόκληρου, έτσι και σ’ αυτήν εδώ δε θα μπορούσαν να μην παρευρεθούν οι κατάλληλοι φωτογραφικοί φακοί που θα απαθανατίσουν τις στιγμές. Όλα τα τοπικά μέσα ενημέρωσης θα πρέπει να έχουν το ίδιο κιόλας βράδυ αναρτήσει δεκάδες φωτογραφίες των αρχόντων κατά τη διάρκεια της θείας λειτουργίας. Πρέπει όλοι να μάθουν, ακόμη κι απ’ τα σπίτια τους, πόσο κατανυκτικά αισθάνθηκαν οι άρχοντες μέσα στο ναό, με πόση συγκίνηση και ρίγος παρακολούθησαν τη λειτουργία, ακόμα κι αν έσκυψαν χριστιανικά το κεφάλι την ώρα που έλαβε χώρα του Ευαγγελίου το ανάγνωσμα. Είναι σημαντικό να καταγραφεί ακόμα και το μήκος του ανοίγματος των χεριών τους κατά την πραγματοποίηση του σημείου του σταυρού. Παράλληλα, δε θα μπορούσαν να μην υπάρχουν και φωτογραφίες από την παρουσία τους στην περιφορά της εικόνας. Πάλι σε εξέχουσα θέση ακριβώς πίσω από την εικόνα και τους ιερείς, διεκδικούν τα πρωτεία και τους «παίρνει» ο φωτογραφικός φακός με τέτοια λεπτομέρεια που αν καμιά φορά δείτε και φωτογραφία κάποιου που παραπάτησε σε κανένα χαντάκι από τα πολλά που απαρτίζουν τα χωρικά πεζοδρόμια, μην εκπλαγείτε.

            Όλη αυτή η συνέπεια στη λεπτομέρεια, αυτή η ροπή στη χριστιανοσύνη, η εμμονή στον καθωσπρεπισμό και τη λατρεία του Θεού συγκεκριμένες μόνο μέρες του χρόνου, αποτελεί προσβολή για τη νοημοσύνη κάθε ανθρώπου που τη διαθέτει. Δε γνωρίζω ποιες είναι οι απόψεις της τοπικής κοινωνίας για το ρόλο του πολιτικού, όμως είμαι σίγουρη ότι αν κάποιοι είχαν τη δυνατότητα θα τους τοποθετούσαν πάνω στην εικόνα και θα τους περιέφεραν μαζί της, αλαλάζοντας και φωνασκώντας «Εσύ είσαι ο βασιλιάς των Ιουδαίων». Κι εσύ, που κάθεσαι και πας να βάλεις ένα κερί για την ψυχή τη δική σου και των πεθαμένων σου ξέρεις τι είσαι μπροστά τους; Άσ’ το…

            Ναι, αυτή η ιερόσυλη γελοιότητα δε θα σταματήσει ποτέ και ξέρετε γιατί; Γιατί τη στηρίζει μια μεγάλη μερίδα του κόσμου. Κι επειδή στη δημοκρατία νικάει η πλειοψηφία, ακόμα κι όταν η πλειοψηφία δεν ξέρει πού της πάνε τα τέσσερα πάλι επικρατεί. Σε κοινωνίες που ο «αθώος» πολίτης σπρώχνει το πλήθος κυνηγώντας τον πολιτικό για να τον ασπαστεί, ή που φοράει τα κατάλληλα ρούχα για να εντυπωσιαστεί ο πολιτικός απ’ το γούστο του και αν θέλει να τον κάνει και συνέταιρό του μελλοντικά, θα ερχόμαστε αντιμέτωποι με τέτοιες τραγελαφικές καταστάσεις όλο και συχνότερα.

            Και τελικά, πηγαίνοντας σε μία μόνο θεία λειτουργία, έχεις καταφέρει τα πάντα χωρίς να κάνεις απολύτως τίποτα. Ταΐζεις το χριστιανικό φρόνημα του κόσμου που τόσο πολύ επιζητά άρτον και θεάματα, δημιουργείς εντυπώσεις με τη συνέπεια στις αξίες που σε διακρίνει, και μόνο με τη λαμπερή παρουσία σου έχεις κάνει το μεγαλύτερό σου όνειρο πραγματικότητα. Και αυτό δε βρίσκεται στη σφαίρα της φαντασίας σου, αφού υπάρχουν δεκάδες φωτογραφίες που το αποδεικνύουν! Και να μη θέλουμε να τις δούμε δε γίνεται. Τις παίζουν όλα τα μέσα από δεκαπέντε φορές το καθένα. Κι έτσι, την επόμενη κιόλας μέρα όλοι στο καφενείο θα συζητάνε πόσο καθωσπρέπει είσαι και πόσο ικανός να διοικείς τα πλήθη.

            Απ’ όλους περισσότερο, ακόμα κι απ’ τον κόσμο που συντηρεί αυτά τα προκλητικά γελοία σκηνικά που μοιάζουν με αποσπάσματα από ασπρόμαυρη ταινία της δεκαετίας του ’50, λυπάμαι το Χριστό. Ειλικρινά, με αυτά που συμβαίνουν στο όνομά του δεν ξέρω πώς δεν έχει πάρει των ομματιών του να φύγει γι’ άλλα μέρη. Όπως, επίσης, δεν ξέρω πού βρίσκει και μας προικίζει με αυτά τα ανεξάντλητα αποθέματα υπομονής και ψυχικής υγείας, ώστε να διατηρούμαστε σώοι ακόμα κι όταν γύρω μας εκτυλίσσεται αυτή η φαρσοκωμωδία. Το μόνο που μας σώζει, αδελφοί, είναι η προσευχή και η νηστεία. Να, εγώ θα έκανα τώρα μία γονατιστή προσευχή, λόγω τιμής. Το μόνο που με εμποδίζει είναι ότι δεν υπάρχουν κάμερες γύρω μου να με τραβήξουν την ώρα που θα τρέχει το δάκρυ της μετάνοιάς μου πικρό. Και πώς θα με πιστέψετε ότι προσευχήθηκα; 



Πηγή φωτογραφίας:  https://magnesianews.gr/politiki/parapolitika/%CE%B5%CF%85%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%B7%CF%83%CE%BF%CE%BD-2.html