Η γνώμη μου για την ευθανασία.

                 Η ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ

    Ο δημοσιογράφος Αλέξανδρος Βέλλιος σε μια εκπομπή στην τηλεόραση, βγήκε και μίλησε για ένα θέμα που κανείς μας δεν είχε τολμήσει τόσα χρόνια. Για το ζήτημα της ευθανασίας. Και προσέξτε. Όχι μιας οποιασδήποτε ευθανασίας, αλλά της δικής του. Καταλαβαίνετε το μέγεθος αυτής της πράξης;;

    Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Καλεσμένος σε μια εκπομπή στην τηλεόραση, αποκάλυψε ότι πάσχει από επιθετική μορφή καρκίνου και οι γιατροί του έδωσαν διορία ζωής έως τρεις μήνες. Καταραμένες διορίες που βιάζονται να μας πετάξουν έξω απ' αυτόν τον κόσμο. Και για το λόγο αυτό αποφάσισε να κάνει ευθανασία στον εαυτό του. Φυσικά όχι στην Ελλάδα, αλλά στην Ελβετία. Γιατί αυτά τα πράγματα στην χώρα μας είναι αφορισμένα, καταραμμένα και διαβολεμένα. Μάλιστα, έγραψε και ένα βιβλίο με τίτλο ''Εγώ και ο θάνατός μου'' το οποίο αν και δεν έχω διαβάσει, φαντάζομαι ότι αναφέρεται στην πορεία του απ' τη ζωή στο θάνατο. Το θάνατο που ο ίδιος επιλέγει να έχει.

    Αναρωτιέται πολύς κόσμος το γιατί. Γιατί να κάνεις ευθανασία και να μην το παλέψεις. Γιατί να παραδώσεις τα όπλα έτσι απλά. Η αλήθεια είναι ότι αν δε βιώνουμε μια κατάσταση, εύκολα λέμε τη γνώμη μας κι εύκολα γινόμαστε ρήτορες και διατυπώνουμε θεωρίες και πάλι θεωρίες. Η πραγματικότητα όμως κάποιες φορές είναι διαφορετική απ' ό,τι τη φανταζόμαστε. Και οι άνθρωποι που έρχονται αντιμέτωποι με τον καρκίνο, έρχονται αντιμέτωποι με ό,τι χειρότερο, κρύο και επώδυνο έχει φυλάξει η φύση για το είδος μας. Οι πάσχοντες από καρκίνο δέχονται το χαστούκι της ζωής στο πρόσωπό τους κάθε φορά που κοιτάζουν στον καθρέφτη το κεφάλι τους χωρίς μαλλιά. Ψυχορραγούν όταν βλέπουν το δέρμα τους να κιτρινίζει. Και γονατίζουν μέρα με τη μέρα καθώς το σώμα τους αλλοιώνεται τρομερά και διαρκώς τους εγκαταλείπει. Αυτοί είναι οι ασθενείς με καρκίνο απ' τη στιγμή της διάγνωσης. Και είναι ήρωες ανεξάρτητα απ' το αν αποφασίσουν να παλέψουν ή όχι.

    Κάποιοι απ' αυτούς, όταν τους λέει ο γιατρός ''έχεις τρεις μήνες ζωής μάξιμουμ'', αποφασίζουν να το παλέψουν. Να δώσουν την τελευταία μάχη και να τα παίξουν όλα για όλα. Κάνουν τη μια χημειοθεραπεία μετά την άλλη, λέιζερ, χειρουργεία, βαριά φάρμακα, μορφίνες για τον πόνο. Αυτός ο πόνος. Που τους διαπερνά και τους λυγίζει. Δίνουν τα πάντα για να νικήσουν. Και εξαντλούν και την τελευταία πιθανότητα. Μπορεί να νικήσουν. Και γίνονται παραδείγματα για όλους μας, μας μεταλαμπαδεύουν τη ζωντάνια τους και δίνουν κουράγιο στους ομοιοπαθούντες. Κάποιοι δεν τα καταφέρνουν τελικά. Αλλά όπως είπα και πριν, έχουν εξαντλήσει και την τελευταία πιθανότητα.

Υπάρχουν, ωστόσο, κι εκείνοι που δε θέλουν να το παλέψουν. Ίσως όχι γιατί τους παίρνει από κάτω ή επειδή είναι δειλοί. Βεβαίως υπάρχουν και τέτοιοι. Αλλά εγώ μιλάω για κάποιους άλλους. Κάποιους ασυμβίβαστους. Που δε θέλουν να κάνουν το σώμα τους πειραματόζωο και αποθήκη χημικών ουσιών. Που δε θέλουν να παρακαλέσουν τίποτα και κανέναν για τη ζωή τους. Που ακόμα κι εκείνη τη στιγμή της απόλυτης αδυναμίας, θέλουν να έχουν τον έλεγχο. Να ορίζουν τον εαυτό τους. Να φεύγουν με το κεφάλι ψηλά. Εκείνοι κι αν παλεύουν. Μπορεί να μην παλεύουν με τον καρκίνο, παλεύουν όμως με το θάνατο, κι αυτό είναι πιο δύσκολο.

    Εκεί, λοιπόν, προκύπτει το θέμα της ευθανασίας και κατά πόσο θα πρέπει αυτή να εφαρμόζεται. Καταρχάς θα διαχωρίσω την ευθανασία απ' την αυτοκτονία, διότι η πρώτη είναι αποτέλεσμα σεβασμού προς τον εαυτό μας -τουλάχιστον κατά κάποιους- σε περιπτώση ανίατης ασθενείας που οδηγεί στο θάνατο, ενώ η δεύτερη είναι πράξη δειλίας και ανικανότητας διαχείρισης ορισμένων καταστάσεων. Εγώ θα μιλήσω για την ευθανασία όμως. Πρέπει, ή δεν πρέπει;

Εδώ το θέμα δεν απαντάται με ένα απλό ναι ή όχι, γιατί είναι κάτι παραπάνω από σημαντικό. Εδώ παίρνουμε μια έννοια δαιμονοποιημένη και προσπαθούμε να τη δούμε εξονυχιστικά. Ευθανασία σημαίνει καλός θάνατος (ευ+θνήσκω). Επιλέγω, δηλαδή, να έχω ένα καλό θάνατο, αντί ενός κακού και εξευτελιστικού που έπεται εξαιτίας μιας ανίατης ασθένειας όπως ο καρκίνος. Και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Να μην επιθυμώ δηλαδή να βιώσω τον εξευτελισμό μου μέσω μιας ασθένειας, και να έχω το δικαίωμα να τον σταματήσω. Κατανοώ το κίνητρο του να το κάνει κάποιος, αν και προσωπικά αμφιβάλλω για το άν θα το έκανα για λόγους δειλίας. Λένε πολλοί πάνω σ' αυτό βέβαια, ότι δεν έχουμε το δικαίωμα να αφαιρούμε τη ζωή που μας έδωσε ο Θεός και ότι είναι αμαρτία. Πιστεύω ότι δεν υπάρχουν αμαρτίες, αλλά πράγματα που μας κάνουν καλό και πράγματα που μας κάνουν κακό. Κι αν δεν είναι αμαρτία το να θέλω να διεκδικήσω τη ζωή, δεν είναι επίσης αμαρτία το να θέλω να διεκδικήσω το θάνατο που μου αξίζει.

    Ο θάνατος είναι μια πολύ προσωπική στιγμή του καθένα μας. Είμαστε εμείς κι αυτός. Ο καθένας μας ξεχωριστά κι αυτός. Πρόσωπο με πρόσωπο. Man to man που λέμε και στο μπάσκετ. Άρα έχουμε το δικαίωμα να τον υποδεχτούμε όπως θέλουμε. Ο θάνατος είναι η πιο δαιμονοποιημένη στιγμή της ζωής μας. Είναι η στιγμή εκείνη που μας έχουν κάνει να φοβόμαστε τόσο πολύ, που καταστρέφουμε τη ζωή μας με το φόβο εκείνης της στιγμής. Που θα πάμε στην κόλαση ή στον παράδεισο λένε. Που θα καιγόμαστε νυχθημερόν ή θα περνάμε καλά λένε. Που θα χαθούμε λέω εγώ. Που θα βυθιστούμε στην ανυπαρξία εκείνη από την οποία προήλθαμε. Και το πώς θα περάσουμε από τη ζωή στην ανυπαρξία, σε τελική ανάλυση είναι δικό μας θέμα και δε σηκώνει υπόδειξη από κανέναν.

    Πάντως ένα πράγμα ξέρω με σιγουριά. Όποιος θέλει να 'χει δικαίωμα στη ζωή, έχει αυτόματα και δικαίωμα στο θάνατο. Εκείνος που φοβάται το δικαίωμά του στο θάνατο, έχει αποποιηθεί καιρό και το δικαίωμά του στη ζωή και δεν το ξέρει. Κι επειδή όπως προείπα, ο θάνατος είναι εντελώς προσωπικός, δεν πρέπει να κρίνουμε την επιλογή κάποιου στο θάνατο. Δε μας πέφτει λόγος.

    Δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα απ' το να παλεύεις στη ζωή. Και απ' το να προσπαθείς να διατηρείς την αξιοπρέπεια σου. Είναι και ο θάνατος μια πάλη. Όπως το αντιλαμβάνεται ο καθένας. Άρα δεν υπάρχει η ερώτηση ''είναι σωστή η ευθανασία ή όχι'' γιατί ο θάνατος από μόνος του είναι προσωπικός. Και η απάντηση είναι προσωπική. Πώς το αντιλαμβάνεται ο καθένας. Η ερώτηση αυτή δε θα πρέπει να διατυπώνεται γενικά, αλλά ειδικά σε ένα άτομο και να ερωτάται αποκλειστικά για τον εαυτό του. Γιατί όσο πιο σοβαρό είναι ένα ερώτημα, τόσο πιο προσωπικό είναι.

Υ.Γ.: Αναφέρομαι στην ευθανασία του εαυτού του καθενός και όχι στην απόφασή μας να κάνουμε ευθανασία σε κάποιον άλλον, αυτό είναι ένα άλλο θέμα.