Επιστολή στο τρελό διαμάντι.

Τρελό διαμάντι,

Πώς γίνεται να είσαι ακόμα εδώ;; Μετά απ' όλα αυτά που είδες, που άκουσες και που σου συνέβησαν, γιατί δε σκέφτηκες ούτε μια φορά να φύγεις;; Να τα παρατήσεις και να χαθείς.

Γιατί οι άνθρωποι αλλάζουν και σε πληγώνουν, τρελό μου διαμάντι. Δεν εκτιμούν αυτό που αντιπροσωπεύεις, την ειλικρίνεια και την ομορφιά σου. Και ψάχνουν εκείνα που είναι ομορφότερα, και τελικά τρώνε τα μούτρα τους. Σε κάνουν να ζηλέψεις και να τους αναζητήσεις. Νομίζουν πώς μ' αυτόν τον τρόπο σε κερδίζουν.

Κι έτσι, άπειρες φορές σε είδα να τριγυρίζεις σε ακρογιαλιές τις ώρες της νύχτας, μ' ένα κομμάτι νυχτολούλουδο στο χέρι να αναζητάς τη γαλήνη κρυφά απ' την ανθρώπινη παρουσία.

Ήμουν εκεί, αγαπημένο μου διαμαντάκι, είχα ανέβει σ' ένα βράχο και σε κοίταζα. Σε άκουγα να κλαις αθόρυβα και να αναρωτιέσαι γιατί σου φέρονται έτσι. Εσένα, που ήσουν πάντα εκεί γι' αυτούς.

Εγώ όμως δεν έφυγα. Σε ακολούθησα ως το τέλος της διαδρομής. Και καθ' οδόν, τις ώρες της μέθης σου, σε υποβάσταζα χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι. Γιατί εκεί που οι άλλοι δε βρήκαν τίποτα σε σένα, εγώ βρήκα τα πάντα.

Άσ' τους να νομίζουν πως έτσι σε κερδίζουν, τρελό μου διαμάντι. Και παράτα τους. Φύγε μακριά. Δούλος δε θα γίνεις ούτε για τ' όνειρό σου.