Οι ήρωες του σήμερα

    Όταν μιλάμε για ήρωες, εκείνοι που συνήθως μας έρχονται στο μυαλό είναι ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο Γεώργιος Καραϊσκάκης, ο Κωνσταντίνος Κανάρης, και άλλες φυσιογνωμίες του παρελθόντος που έδωσαν τη ζωή τους για το καλό της χώρας μας. Πόσοι, όμως, από εμάς όταν μιλάνε για ήρωες σκέφτονται τα πρόσωπα του παρόντος, που αν και μπορεί να μη δίνουν τη ζωή τους, προσπαθούν σε καθημερινή βάση για να καλυτερέψουν την ποιότητα της ζωής μας;;

     Είναι ήρωες με ασήμαντο όνομα και επώνυμο. Γιατί το όνομα και το επώνυμο είναι απλές ετικέτες, και στην περίπτωση αυτών των ανθρώπων για τους οποίους σας μιλάω, κάτι τέτοιο είναι περιττό. Δεν έχουν περιτύλιγμα, δεν έχουν ιδιαίτερους τίτλους για να επιδείξουν, αλλά τι να τα κάνουν όλα αυτά όταν η αγάπη τους για τον κόσμο είναι τόσο μεγάλη;; Και συνήθως, αυτοί οι άνθρωποι περνάνε δίπλα μας απαρατήρητοι, χωρίς να επιδιώκουν την αναγνωρισιμότητα, και χωρίς να τους τη δίνουμε κι εμείς ίσως, επειδή θεωρούμε ότι δεν τους αξίζει.

     Μιλάω για εκείνους τους ανθρώπους που δουλεύουν στα απορριματοφόρα. Που κανένας μας δε θα 'θελε να βρίσκεται στη θέση τους, αλλά εκείνοι είναι εκεί. Ίσως γιατί δεν μπόρεσαν να δουλέψουν κάπου καλύτερα. Ίσως να μη θέλουν να βρίσκονται εκεί που βρίσκονται. Αλλά μακάρι να ξέρουν τι καλό μας κάνουν. Από πόσες ασθένειες μας προστατεύουν και πόσο διευκολύνουν τη ζωή μας καθημερινά. Μερικοί τους βλέπουν και ντρέπονται, αλλά γιατί δεν ντρέπονται που πετάνε τα σκουπίδια τους στο δρόμο;; Για φανταστείτε αυτοί οι υπάλληλοι να απεργούσαν για 15 μέρες πώς θα ήταν ο κόσμος μας, η πόλη μας, η γειτονιά μας;;

     Αναφέρομαι σ' εκείνους τους ανθρώπους με τις άσπρες ρόμπες που δεν ξέρουν τι σημαίνει καλός ύπνος και άπλετος ελεύθερος χρονος. Όχι οι γιατροί, αλλά οι νοσοκόμοι. Όταν πάμε στο νοσοκομείο και χρειαστούμε νοσηλεία, ίσως να σκεφτόμαστε μόνο το τι θα πει ο γιατρός και τι οδηγίες θα μας δώσει. Αλλά ο νοσοκόμος μας φέρνει το φαγητό, μας φτιάχνει το κρεβάτι, μας φέρνει ό,τι χρειαζόμαστε για να είμαστε εμείς καλύτερα. Τρέχει από δωμάτιο σε δωμάτιο. Μπορεί να βλέπει έναν παππού να ξεψυχεί στα χέρια του και να θυμάται το δικό του παππού. Αλλά πρέπει να κρατήσει το χαμόγελό του γιατί χρειάζεται να πάει στο διπλανό δωμάτιο να κρατήσει συντροφιά στο παιδάκι που θα χειρουργηθεί για σκωληκοειδίτιδα. Πρέπει να το κάνει να γελάσει και να το βοηθήσει να μη φοβάται το χειρουργείο. Πρέπει να του υποσχεθεί ότι μετά θα είναι πάλι εκεί για να παίξουν. Γιατί η δυσκολία τους έκανε φίλους.

     Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που οδηγούν λεωφορεία. Μας πήγαν από τη μια άκρη της Ελλάδας στην άλλη, με ένα χαμόγελο ως τ' αυτιά. Μας προστάτευσαν απ' τον κίνδυνο του δρόμου και φρόντισαν να μας οδηγήσουν με ασφάλεια στον προορισμό μας. Την ώρα που εμείς αγανακτούσαμε απ' τις πολλές ώρες ταξιδιού και άλλοι στριφογυρίζαμε στο κάθισμα κι άλλοι κοιμούνταν, οι οδηγοί έμεναν ξάγρυπνοι και προσεκτικοί να μας παραδώσουν στους δικούς μας. Και πάντα μας μετρούσαν για να δουν μήπως τυχόν έλειπε κανένας και ξεκινούσαν χωρίς να τον πάρουν. Μιλάνε στο τηλέφωνο με τους δικούς μας όταν εμείς δεν ξέρουμε πού βρισκόμαστε. Απλοί άνθρωποι.

    Με λίγα λόγια, οι ήρωες που χρειάζεται η σημερινή κοινωνία δεν κρατάνε όπλα. Και οι επαναστάσεις τους, δε γίνονται απέναντι σε κατακτητές, αλλά απέναντι στον κακό εαυτό μας. Οι μάχες που δίνουν αφορούν τα κακώς κείμενα που υπάρχουν στην κοινωνία μας και μάχονται με χαμόγελο, υπομονή και δύναμη απέναντι σ' όλα αυτά. Και δε διεκδικούν τη δημοσιότητα, γιατί η δημοσιότητα πάντα παίρνει κάτι από τη μαγεία αυτού που κάνουμε.

    Οι ήρωες του 21ου αιώνα, λοιπόν, κάνουν άλλα πράγματα. Δίνουν απ' το αίμα τους σε ανθρώπους που το έχουν ανάγκη. Δέχονται να κόψουν κομμάτι απ' το συκώτι τους για να δοθεί σε ανθρώπους που το χρειάζονται. Δίνουν απ' το υστέρημά τους για να πάρει κάποιος που το δικό του υστέρημα είναι μηδαμινό. Συμμετέχουν ενεργά στα συσσίτεια, σερβίρουν το φαγητό στους απόρους, ή και δίνουν χρηματικά ποσά σε αρμόδιους οργανισμούς για να αγοραστούν τρόφιμα και ρούχα για τους αδυνάμους.

    Και άλλα πιο απλά πράγματα. Όταν έχει κίνηση στο δρόμο, δε μουτζώνουν, αλλά περιμένουν με υπομονή. Στο γήπεδο δεν πάνε για να βρίσουν, αλλά για να παρακολουθήσουν τον αγαπημένο τους αγώνα. Δεν πετάνε μολότοφ, αλλά σέβονται την περιουσία του άλλου. Δε συμφωνούν με όλα αυτά που γίνονται, αλλά ξέρουν ότι από μέσα πέφτουν τα κάστρα. Περιμένουν τη σειρά τους και δε σπρώχνουν τους άλλους. Και όταν είναι με το αυτοκίνητο, σταματάνε στις διαβάσεις των πεζών. Οι ήρωες που έχει ανάγκη δεν παραγγέλνουν με ύφος χιλίων καρδιναλίων στην καφετέρια και αν γίνει λάθος στην παραγγελία τους δεν κάνουν σαν να ήρθε το τέλος του κόσμου. Και πρωτίστως, ο σημερινός ήρωας δέχεται τη διαφορετικότητα και δεν τη χλευάζει σε καμία περίπτωση.

    Αυτοί, λοιπόν, είναι οι ήρωες που έχουμε ανάγκη σήμερα. Γιατί πλέον, τα όπλα δεν έχουν αξία. Η καθημερινότητα είναι εκείνη που μας κρίνει και που μας διαμορφώνει σαν χαρακτήρες. Μέσα απ' την καθημερινότητα θα αναδειχθεί η προσωπικότητα των ηρώων πλέον και όχι μέσα από μάχες και πολέμους. Κι αυτοί οι ήρωες είναι οι πιο σημαντικοί απ' όλους. Και πρέπει να τους αγαπάμε. Κι όταν τους βλέπουμε να τους δίνουμε απλόχερα ένα χαμόγελο. Γιατί ξέρω ότι αυτό είναι αρκετό για να συνεχίσουν το δύσκολο έργο τους...