Επιστολή στο τρελό διαμάντι 2.

Τρελό μου διαμάντι,

Σε είδα να πηγαινοέρχεσαι μεταξύ ζωής και θανάτου για να με κάνεις να εκτιμήσω τη ζωή. Σ' ευχαριστώ.

Σε είδα να χτενίζεις την πόλη για να με βρεις, όταν όλοι με είχαν διώξει.

Σε είδα να είσαι αναμάρτητο, αλλά και πάλι δε μου πέταξες ούτε μία πέτρα.

Σε είδα να μεγαλώνεις τα φτερά σου, κι έτσι μ' έμαθες να μην κάνω εκπτώσεις στ' όνειρο.

Σε είδα να ζεις για μένα. Σ' ευχαριστώ.

Και πού δε σε είδα.

Ποια πέτρα σήκωσα και δεν ήσουν από κάτω;

Ποιο χρώμα ζωγράφισα και δεν έμοιαζε με τα μάτια σου;

Ποιον ουρανό μέτρησα και δεν ήταν ίσα με την καρδιά σου;

Για ποιο πράγμα να σε πρωτοευχαριστήσω, τρελό μου διαμάντι;

Για τις αμέτρητες βραδιές που μου έδειχνες ότι κάτι υπήρχε, όταν έλεγα ότι δεν πήγαινε άλλο;

Για τις αμέτρητες βλακείες που έκανα και μου 'δωσες τη δύναμη να τις διορθώσω;

Κάποιοι θα 'λεγαν ότι είμαι τυχερή που σ' έχω. Το ξέρω.

Όπως επίσης ξέρω ότι καθένας σ' αυτή τη ζωή, καθένας μας, καθένας τους, έχει ένα τρελό διαμάντι που τον συντροφεύει.

Μερικοί δεν το ξέρουν. Αλλά το μαθαίνουν.

Ξέρεις πότε;

Όταν πατάνε και με τις δυο πατούσες στο βυθό.

Όταν δεν έχει μείνει τίποτα, παρά μόνο αυτοί και το διαμάντι.

Τότε λένε ''σ' ευχαριστώ''.

Αλλά γιατί ρε γαμώτο, πρέπει να φτάνουμε στο ναδίρ μας για να ευχαριστήσουμε το πιο πολύτιμο πράγμα που μας χάρισε η ζωή;

Το τρελό μας διαμάντι.

                                                                              Στη Δήμητρα και στη Βαρβάρα.