Τι σημαίνει το ''μαύρο'' στην ιδιωτική τηλεόραση...

    

     

    Οι τελευταίες εξελίξεις στο θέμα των τηλεοπτικών αδειών δε θα έπρεπε να μας αφήνουν αδιάφορους. Αν και πιστεύω ότι δε μας αφήνουν, μιας και σε πολλές παρέες που έχει τύχει να βρεθώ, αποτελεί μέρος της συζήτησης. Οπότε από μια άποψη, υπάρχει μια στοιχειώδης ενημέρωση επί του θέματος.

    Η είδηση, λοιπόν, είναι μία και μοναδική: τέσσερις άδειες για οκτώ υποψήφιους τηλεοπτικούς σταθμούς. Και όχι, στη ζωή τα πράγματα δεν είναι όπως στο νηπιαγωγείο που αν υπήρχαν τέσσερις καρέκλες και οκτώ παιδιά, καθόμασταν δυο-δυο. Εδώ αν έχουμε τέσσερις άδειες, θα περάσουν τέσσερα κανάλια. Τα υπόλοιπα μας τελείωσαν.

    Η αλήθεια είναι ότι η παρακμή των ελληνικών τηλεοπτικών σταθμών είχε παραγίνει. Η παραπληροφόρηση εδώ και δεκαετίες βρισκόταν στο ζενίθ της. Σκηνοθετημένες συνεντεύξεις, στημένες ερωτήσεις, ψευδείς αριθμοί, μονόπλευρη παρουσίαση μιας προκατασκευασμένης αλήθειας και άλλα τέτοια παραδείγματα, συνθέτουν μια ακράδαντη επιχειρηματολογία εναντίον τους. Ποιος θα ξεχάσει, παραδείγματος χάριν, την τρομοκρατία και το παραμύθι που τα ελληνικά ιδιωτικά κανάλια κέρασαν τον ελληνικό λαό, τις μέρες γύρω απ' την ημερομηνία του δημοψηφίσματος του 2015. Ήταν εμφανής η στήριξη του ''ναι'', τόσο από τους δημοσιογράφους, όσο και από τους επιλεγμένους καλεσμένους που επεδίωκαν να έχουν στα πάνελ τους. Σ' αυτά τα πάνελ, πάντα η αντίθετη άποψη είτε χλευαζόταν εμφανώς, είτε δεν ακουγόταν καν.

    Ήταν όντως πολλές οι αμαρτίες της ελληνικής ιδιωτικής τηλεόρασης. Τη μισή μέρα παρουσίαζε πρωινάδικα και την άλλη μισή σίριαλ ή εκπομπές μαγειρικής. Και για τα πρωινάδικα τι να πει κανείς;; Άνευ ορίων και συναίσθησης κατάκριση προς όλους, αυθαιρεσίες και πολλά, μα πολλά λεφτά, την ώρα που ο ελληνικός λαός δεινοπαθούσε, και στην ουσία του παρουσίαζαν μια ποιότητα ζωής την οποία δε θα μπορούσε ούτε καν να προσεγγίσει. Σίριαλ που δεν ήταν τίποτε άλλο από φθηνές παραγωγές με γελοίες πλοκές, εκπομπές μαγειρικής που σε μαθαίνουν πώς να τηγανίζεις ένα αυγό, γιατί η γιαγιά σου ας πούμε δεν μπορεί να στο μάθει.

    Όλες αυτές τις αμαρτίες και τις προκλήσεις της ιδιωτικής τηλεόρασης τις θυμάται πολύ καλά ο ελληνικός λαός. Γι' αυτό, στην είδηση ότι τέσσερα κανάλια δεν πέρασαν και θα πάνε για φούντο, έδειξε να το ευχαριστιέται. Κάτι σαν δικαίωση, ας πούμε, για όλην αυτήν την κοροϊδία. Σαν την αρχαία ελληνική νέμεση, που αργεί αλλά πάντα έρχεται στο τέλος. Γιατί η κατάσταση ήταν το λιγότερο ανυπόφορη.

    Τελικά, εμείς θα χαρούμε ή θα λυπηθούμε;; Θα λυπηθούμε και πολύ. Γιατί μπορεί να συνέβαιναν όλα αυτά και περισσότερα απ' όσα αναφέραμε παραπάνω, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ένα. Ότι η ανεργία αντί να αμβλυνθεί, θα οξυνθεί. Και αυτό δεν είναι για κανένα λόγο θετικό. Γιατί είναι ευνόητο ότι ο καμεραμάν, ο μπούμαν, ο ηχολήπτης, η μακιγιέρ, ο φωτιστής, και οι άλλοι μάλλον όχι υψηλόμισθοι εργάτες των απορριφθέντων καναλιών, θα βρεθούν στο δρόμο εν μία νυκτί. Και είναι ίσως οι μόνοι μέσα στο σταθμό του καναλιού που δε φταίνε για τις αμαρτίες αυτών που είναι από πάνω τους. Αναφέρομαι στους δημοσιογράφους, οι οποίοι κακά τα ψέματα, δίκαια θα μείνουν χωρίς δουλειά. Αλλά όχι και για πολύ, αφού κάποιο άλλο κανάλι θα βρεθεί να τους εντάξει στο δημοσιογραφικό δυναμικό του, μόνο και μόνο επειδή έχουν το όνομα. Όχι ότι δεν έχουν αμύθητες αποταμιεύσεις-καβάντζες στην άκρη. Οι τεχνικοί όμως που βρίσκονται πίσω απ' αυτούς, δε φταίνε να μην έχουν να θρέψουν τα παιδιά και τους εαυτούς τους.

    Και πρέπει να λυπηθούμε και για έναν ακόμη λόγο. Επειδή το κλείσιμο των τεσσάρων καναλιών, ισοδυναμεί με τέσσερις θανατηφόρες σφαίρες στο σώμα του πλουραλισμού και της πολυφωνίας. Το δικαίωμα μας να αλλάζουμε πολλά κανάλια, είναι τόσο σημαντικό όσο και το να αλλάζουμε αρκετά ρούχα για να είμαστε καθαροί. Έτσι καθαρίζει ο νους μας και διαμορφώνουμε μια ευρύτερη άποψη για τα πράγματα. Δεν μπορεί η ενημέρωση να στηρίζεται σε τέσσερις ιδιωτικούς σταθμούς, γιατί πιο πολύ με συνεταιρισμό μοιάζει, παρά με πεδίο ενημέρωσης του πολίτη. Η απόφαση αυτή που πάρθηκε και στο προσεχές μέλλον θα εφαρμοστεί, αμβλύνει το δικαίωμά μας στην επιλογή. Κι αυτό είναι μόνο κακό.

    Θα πει κανείς εύλογα ότι και που υπήρχαν, οκ, ψέματα πουλούσαν, δε με νοιάζει, καθάρισε ο τόπος. Εννοεί μάλλον ότι τα άλλα τέσσερα που πέρασαν δεν πουλούσαν παραμύθι και είχαν όλες μα όλες τις προϋποθέσεις που χαρακτηρίζουν ένα κανάλι. Θα του το χαλάσουμε, λοιπόν, γιατί δεν είναι έτσι. Και εκείνα διέπονται από όλα αυτά που περιέγραψα πριν στον ίδιο βαθμό με τα άλλα. Γιατί πέρασαν;; Ε, κάποιο συμφέρον θα υπάρχει.

    Οπότε το πρόβλημα των ελληνικών ιδιωτικών καναλιών ανάγεται στην ποιότητα και όχι στον αριθμό τους. Γιατί το ζήτημα δεν είναι να κλείνουμε τα κανάλια, αλλά να ασκήσουμε πιέσεις ώστε να λειτουργούν σωστά. Να επιδιώξουμε τη σωστή λειτουργία τους έτσι ώστε να μην παραπληροφορούν και να λειτουργούν με βάση το συμφέρον του λαού και να είναι απεξαρτημένα από οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα. Αλλά τα δύο τελευταία καθίστανται αδύνατα όσο οι άδειες για τα κανάλια ανήκουν σε όσους έχουν το χρήμα. Στους εφοπλιστές και στους προύχοντες. Γιατί είναι λάθος και αδιανόητο να είναι καναλάρχης μόνο όποιος έχει λεφτά, κι όχι ας πούμε κάποιος που έχει παιδεία και γνώσεις τέτοιες που να τον κάνουν ικανό να διοικήσει έναν τηλεοπτικό σταθμό.

    Όσο για τους εργαζόμενους της ΕΡΤ τι να πούμε... όταν πριν από τρία περίπου χρόνια η τότε κυβέρνηση της έριξε μαύρο, πολλοί εργαζόμενοι των ιδιωτικών καναλιών είχαν συμμετάσχει σε διαδηλώσεις κατακραυγής αυτής της πράξης. Τώρα που η μοίρα τα έφερε έτσι και πρέπει να τους το ξεπληρώσουν κάνοντας ακριβώς το ίδιο, γιατί δεν το κάνουν;; Ουδείς πιο αχάριστος εκ του ευεργετηθέντος...