Ανακατεμένες σκέψεις για το Θεό - η απάντησή μου στους απανταχού φανατικούς.

    Λίγες μόλις ώρες πριν την Ανάσταση, διάφορες σκέψεις πάνε κι έρχονται στο μυαλό μου γύρω απ' το θέμα του Θεού. Κι αυτό, διότι πολλοί άνθρωποι, λόγω των ημερών, δράττονται της ευκαιρίας ο καθένας τους να προβάλει τη δική του θεώρηση γύρω απ' το θέμα, άλλοτε με σεβασμό, και άλλοτε προκλητικά. Έτσι, λοιπόν, θέλοντας και μη, γεννιέται η ανάγκη να τοποθετηθώ κι εγώ, ώστε να σας αποκαλύψω πώς βλέπω το ζήτημα, μέσα απ' τα δικά μου μάτια.

    Ας μπούμε στο παρασύνθημα, όμως. Υπάρχει Θεός, ή όχι;; Αν ρωτάτε εμένα, δεν ξέρω. Κανείς δεν ξέρει. Ακόμα κι εκείνοι που δηλώνουν πως υπάρχει Θεός, δεν το ξέρουν. Το πιστεύουν. Το ελπίζουν και το προσδοκούν, αλλά δεν το ξέρουν. Γνωρίζω κάτι μόνο όταν το έχω βιώσει και το έχω κάνει δικό μου. Αυτό στην περίπτωση του Θεού, δεν υπάρχει. Δεν υπάρχουν αποδείξεις για την ύπαρξή του, υπάρχει όμως η βαθιά πίστη στην καρδιά των πιστών, οι οποίοι μέσω αυτής πορεύονται, και μέσω αυτής προσπαθούν να μεταδώσουν στους υπόλοιπους ανθρώπους την εικόνα του Θεού στον οποίο πιστεύουν.

    Και εκείνοι που υποστηρίζουν πως δεν υπάρχει Θεός, εκτίθενται εξίσου με όσους υποστηρίζουν ότι υπάρχει. Διότι δεν είναι σε θέση να αποδείξουν ότι δεν υπάρχει. Ακούμε πολύ συχνά γύρω μας διάφορες φράσεις από ανθρώπους, του τύπου “αν υπήρχε Θεός, δε θα γίνονταν πόλεμοι, δε θα πέθαιναν παιδιά, δε θα πεινούσαν οι άνθρωποι” κλπ. Αυτή είναι μια οπτική γωνία που θα μπορούσε να έχει μια λογική, αλλά δεν αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει Θεός. Διότι δεν μπορούμε να γνωρίζουμε με ακρίβεια, αν υπάρχει Θεός, τι ακριβώς ζητάει από εμάς. Αν θέλει όντως το καλό μας. Άρα, και η τοποθέτηση ενός ανθρώπου που υποστηρίζει ακράδαντα ότι δεν υπάρχει Θεός, δεν έχει νόημα, διότι ούτε αυτή απαρτίζεται από αποδείξεις, αλλά μονάχα από εικασίες.

    Ο Χριστός υπήρξε;; Ναι, και υπάρχουν πάμπολλες ιστορικές πηγές που το επιβεβαιώνουν. Ήταν άνθρωπος;; Ήταν. Θεός;; Δεν ξέρω. Πάντως ήταν με βεβαιότητα ένας πολύ καλός άνθρωπος που αγαπούσε τους άλλους. Κι αυτό πώς το ξέρουμε;; Μα δίδασκε μόνο το “αγαπάτε αλλήλους”. Όλη του η κοσμοθεωρία ήταν βασισμένη στην αγάπη, την αλληλεγγύη και την πραότητα. Φυσικά, ανά την ιστορία υπήρξαν αρκετοί φανατισμένοι “πιστοί” που αλλοίωσαν το νόημα της θεωρίας του, αλλά κάθε άνθρωπος με κριτική ικανότητα θα μπορούσε να βγάλει τα συμπεράσματά του και να σκεφτεί, ας πούμε, αν ένα πρόσωπο σαν το Χριστό θα ήθελε να αφορίσει το συνάνθρωπό του, να τον προσβάλει, ή να του δημιουργήσει τύψεις για τον τρόπο με τον οποίο ζει, μόνο και μόνο επειδή είναι διαφορετικός. Ο Χριστός είναι γνωστό πως όταν δίδασκε, χρησιμοποιούσε κατά κόρον τους συμβολισμούς. Προσπαθούν ορισμένοι, λοιπόν, να του “φορτώσουν” θέσεις και εικόνες που ο ίδιος χρησιμοποίησε συμβολικά και ευθύνες που δεν τις επεδίωξε ποτέ. Δε θα πω τίποτε παραπάνω, ο καθένας ας ψάξει να βρει τις απαντήσεις του, κι ας έχει μία θέση που να μπορεί να την υποστηρίξει. Το μόνο που ξέρω με ακρίβεια, είναι πως αν ζούσε αυτή τη στιγμή ο Χριστός, σύμφωνα με τα όσα ξέρω γι' αυτόν, θα ήμασταν δύο πολύ καλοί φίλοι, και δε σας κρύβω ότι σαν πρόσωπο, τον σκέφτομαι πάντα με αγάπη και με σεβασμό.

    Εγώ προσωπικά ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τη σιγουριά. Ή μάλλον, ήμουν σίγουρη μόνο για όσα “έπιανε” το οπτικό μου πεδίο. Όσα δεν τα έπιανε, χωρίς να γνωρίζω την αλήθεια που θα μπορούσαν να κρύβουν μέσα τους, και χωρίς να έχω την ανάγκη να τα ξεδιαλύνω ή να χτίσω μια δική μου πραγματικότητα γύρω απ' αυτά, τα αμφισβητούσα. Αυτή η στάση δε μου άφησε κατάλοιπα στο ζήτημα του Θεού, διότι ποτέ δεν είχα την ανάγκη να χλευάσω ούτε έναν πιστό για όσα πιστεύει, ούτε έναν άθεο για όσα δεν πιστεύει. Απ' αυτές τις δυο κατηγορίες, εξαιρούνται οι προκλητικοί. Αυτοί νομίζω ότι γίνονται αντικείμενο χλευασμού για τον καθένα μας.

    Όταν, όμως, κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, παρακολουθώ τις βαρύγδουπες δηλώσεις ανθρώπων που σαν μοναδικό στόχο έχουν το να προκαλέσουν και να βγουν από πάνω με ύβρεις και ψευτοεντυπώσεις, δεν μπορώ να μην εξάπτομαι. Δεν μπορώ να δεχτώ και να σεβαστώ, ας πούμε, έναν άνθρωπο που κατακρίνει τον κόσμο για το γεγονός ότι βγαίνει στον επιτάφιο, αλλά δε συμμετέχει στα κοινωνικοπολιτικά. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Κι αν κάποια μερίδα του κόσμου δε συμμετέχει στα κοινωνικoπολιτικά, κάποιοι άλλοι φταίνε γι' αυτό. Κάποιοι που τόσα χρόνια πωλούσαν παραμύθια στον κόσμο και του δημιουργούσαν ψεύτικες ελπίδες, με τις ευλογίες αυτών που τώρα τον κατηγορούν για απάθεια και αδιαφορία. Θα μου πείτε, γιατί η εκκλησία δεν έχει κάνει διάφορα κατά καιρούς;; Και βέβαια. Ωστόσο, κάθε άνθρωπος ξέρει τι είναι αυτό που θέλει να κάνει, μπορεί να κάνει ό,τι θέλει και για λόγους που μόνο εκείνος γνωρίζει. Για να βγαίνει, λοιπόν, στον επιτάφιο και όχι στις εξεγέρσεις, κάποιο λόγο θα έχει και πρέπει να το σεβαστούμε. Όσο για τα πάρτι κρεατοφαγίας που τα θυμούνται κάθε Μεγάλη Παρασκευή, δεν έχω να σχολιάσω κάτι. Το μόνο που θα πω είναι ότι όποιος αισθάνεται καλά με αυτό που υπερασπίζεται, δεν έχει λόγο να προκαλέσει τον άλλον που πιστεύει κάτι αντίθετο. Και αυτό εξηγεί πολλά. Λυπάμαι, αλλά μερικοί άνθρωποι μέσα στα πλαίσια του άκρατου και επιδειξιομανή φιλελευθερισμού, έγιναν χειρότεροι απ' αυτούς που αποκαλούν φασίστες. Και δεν το παίρνω πίσω.

    Βέβαια, δεν μπορώ να δεχτώ και να σεβαστώ μια μερίδα πιστών που κατακρίνει όσους δεν πιστεύουν. Ακόμα κι αν πιστεύουν, αλλά όχι με τον τρόπο που πιστεύει η πλειοψηφία. Αν δηλαδή αγαπούν ή αποδέχονται το Θεό, αλλά όχι έτσι όπως τους τον “σερβίρουν”, κάποιοι “πιστοί” αρχίζουν να μοιράζουν ύβρεις, αφορισμούς και κηρύγματα. Απευθύνομαι σ' αυτούς που λυπούνται όσους ανθρώπους δεν ντύνονται με βάση το καθιερωμένο, που δε μιλάνε με βάση το καθιερωμένο, που δε σκέφτονται με βάση το καθιερωμένο, που δεν έμαθαν το σώμα τους να πορεύεται με βάση το καθιερωμένο, και μάλιστα τους απειλούν ότι η ελευθερία στη σκέψη, την έκφραση και στην επιλογή, θα τους στερήσει τη “Βασιλεία του Θεού” και θα τους οδηγήσει σε μια πολύ άσχημη αιωνιότητα. Τους λυπάμαι κι εγώ με τη σειρά μου, γιατί όλη τους τη ζωή θα την περάσουν κοιτάζοντας ένα περιτύλιγμα και δε θα δουν ποτέ τι είχε μέσα το κουτί.

    Κάπου εδώ κλείνω, και ίσως σας κούρασα. Δεν το ήθελα σε καμία περίπτωση, αλλά είχα την ανάγκη να σας ξεδιπλώσω μερικές σκέψεις μου, που αυτές τις μέρες όλο και πλήθαιναν, εξαιτίας διαφόρων προκλητικών συμπεριφορών. Εξαιτίας πολλών φωστήρων που διεκδικούν το αλάθητο. Δεν προσπαθώ να τους αποδείξω το φανατισμό τους, διότι βαθιά μέσα τους τον βλέπουν και οι ίδιοι. Τους προσπερνώ, και απόψε, όπως κάθε χρονιά άλλωστε, θα απολαμβάνω την κατανυκτική ατμόσφαιρα της γυναικείας Μονής του Οσίου Θεοδοσίου στο Παναρίτη. Με το άρωμα των νυχτολούλουδων και το χαμόγελο των μοναχών να δίνει μια πνοή ανάτασης στην ψυχή μου. Και όταν θα ψάλουν με συγκίνηση το “Χριστός Ανέστη”, θα πάρω το “Άγιο Φως” από όποιον άνθρωπο βρίσκεται δίπλα μου και θα του ευχηθώ υγεία και χαμόγελο. Γιατί μπορεί να το έχει πραγματική ανάγκη.

     Αυτά, την ίδια στιγμή που σε κάποιον άλλο ναό, ένας πιστός θα έχει πάρει τη μεζούρα και θα μετρά το μήκος της φούστας της πιτσιρίκας ετών δώδεκα. Και που σε κάποια καφετέρια, ένας άθεος θα βρίζει προκλητικά. Μ' ένα μεγάλο κενό στο λεξιλόγιο, μα και μ' ένα άλλο μεγαλύτερο, στην ψυχή.

Εικόνα: http://3dim-diavat.thess.sch.gr/autosch/3dim-diavaton/index.php?option=com_content&view=article&id=161&Itemid=90