Εσείς θα προτιμούσατε να κάνετε έκτρωση;;

    Ποια είναι η θλιβερή πληροφορία που παίρνουμε από τα αποτελέσματα των τελευταίων στατιστικών της ΕΛΣΤΑΤ, τα οποία μας λένε ότι μία στις τέσσερις ανήλικες Ελληνίδες έχει κάνει έκτρωση;; Μας πληροφορούν πως η λέξη ''προφύλαξη'' μοιάζει με παιχνίδι που παίξαμε και χάσαμε ή απλά βαρεθήκαμε να το παίξουμε. Ένα παιχνίδι αν έχει δύσκολους κανόνες, κι αν είσαι λιγάκι ανενημέρωτος και επιρρεπής, είναι πολύ εύκολο να το χάσεις και να βρεθείς προ πολλών εκπλήξεων, τέτοιων που μερικές φορές ούτε που θα πιστέψεις ότι σου αλλάζουν μια για πάντα τη ζωή.

    Η θλιβερή πληροφορία της συγκεκριμένης έρευνας είναι ότι η ελληνική κοινωνία συνήθισε στις εκτρώσεις. Μας φαίνεται φυσιολογικό, δηλαδή, αν θα μείνει μια 16χρονη έγκυος, να διακόψει άμεσα την κύηση. Μία στις τέσσερις Ελληνοπούλες, αν αντιληφθεί ότι είναι έγκυος, θα ψάξει να βρει γιατρό που να θέλει να αναλάβει την έκτρωση, και ξεμπερδεύει. Και σ' ένα συντριπτικό ποσοστό, θα έχει παροτρυνθεί από την οικογένειά της να το κάνει, αλλά αυτό δε σημαίνει απαραίτητα ότι και η ίδια δεν το θέλει. ''Ρίχνει'' το παιδί και αυτό ήταν.

    Ε και; Πού είναι το περίεργο, θα ρωτήσει κάποιος. Τι θες να κάνει δηλαδή;; Να κρατήσει ένα παιδί στα 16 της;; Αν το κάνει, θα καταστραφεί η ζωή της. Αν αποφασίσει να κρατήσει το παιδί, που σ' ένα πολύ μεγάλο ποσοστό -αν δεν έχει πέσει θύμα βιασμού- είναι υπεύθυνη για τη σύλληψή του, η ζωή της θα σταματήσει εκεί. Μετά θα έχει μόνο υποχρεώσεις, οι οποίες θα την αποτρέψουν από το να ζήσει μια ζωή σαν όλους τους συνομηλίκους της. Δε θα μπορεί να συνδυάσει το σχολείο και τις σπουδές με τις συνήθειες του παιδιού -άρα ένα πτυχίο γυμνασίου στην καλύτερη περίπτωση είναι αυτό που θα πάρει η φίλη μας-, δε θα μπορεί να βγει το βράδυ με τις φίλες της και να κάνουν -πώς το λένε τα τελευταία χρόνια και χαίρονται-, hangover. Δε θα μπορεί να δουλέψει, οπότε θα γίνει βάρος στους γονείς της και στον πατέρα του παιδιού της -εφόσον οι πρώτοι δεν την έχουν αποκληρώσει, και εφόσον ο δεύτερος έχει αναγνωρίσει το παιδί-. Έτσι αντιμετωπίζεται σήμερα μια ανήλικη κοπέλα η οποία αποφασίζει να κρατήσει το παιδί της.

    Ας δούμε τώρα την αντιμετώπιση μιας κοπέλας, επίσης 16χρονης, η οποία μένει έγκυος και αποφασίζει να κάνει έκτρωση. Το πιο πιθανό είναι ότι αν κάνει έκτρωση, δε θα το μάθετε ποτέ. Και θα κάνει τη δουλειά της γρήγορα, μεθοδικά και αθόρυβα. Θα ψάξει με την οικογένεια να βρει γιατρό που θα δεχτεί να σκοτώσει το παιδί της -γιατί ανατριχιάσατε, αφού αυτό θα κάνει-, θα θέσει τη ζωή της και την εύρυθμη λειτουργία του οργανισμού της σε κίνδυνο, και θα πάει. Οι απουσίες της από το σχολείο θα δικαιολογηθούν με την πρόφαση μιας οξείας γαστρεντερίτιδας, δε θα τη δει κανείς για δυο μέρες, και μόλις την ξαναδούν αυτοί που δεν ξέρουν, δε θα καταλάβουν κάτι. Οι απουσίες του παιδιού της από τη ζωή, όμως, δε δικαιολογούνται με τίποτα. Ακόμη κι αν μαθευτεί η πράξη της έκτρωσης αυτής της κοπέλας, όμως, θα κατακριθεί μόνο στη αρχή. Και στην αρχή, επειδή θα είναι ακόμα πρόσφατο και ο κόσμος θα το έχει πρόχειρο. Μετά από μερικά χρόνια, όταν βρει κάποιον και κάνει μαζί του παιδιά, ο κόσμος θα το 'χει ξεχάσει, και όλα θα κυλήσουν ομαλά μ' αυτήν.

    Περισσότερο από την ελληνική κοινωνία, θα στιγματιστεί αναμφίβολα η κοπέλα που στα 16 της θα αποφασίσει να κρατήσει το παιδί. Γιατί όπως προείπα, γι' αυτήν θα κλείσουν απανωτά πολλές πόρτες. ΟΜΩΣ, με πολλή προσπάθεια, η κοπέλα θα μπορέσει να τελειώσει το σχολείο και με ακόμα περισσότερη, θα μπορέσει να πετύχει σε μια σχολή της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Γιατί, ξέρετε κάτι;; Τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. Αν η οικογένειά σου και ο άνθρωπος που έχετε τις ίδιες ευθύνες απέναντι στο παιδί, σε στηρίξουν, δεν υπάρχει κάτι για να σε φέρει πίσω. Η κοπέλα αυτή, φυσικά, δε θα μπορέσει να δουλέψει σε μια εύκολη δουλειά που θα χρειάζεται να κοιτάζουν σε συνεχή βάση τον κώλο της, γι' αυτό θα ψάξει για μια αξιοπρεπή δουλειά, και σίγουρα θα τη βρει. Η συγκεκριμένη 16χρονη δε θα 'χει το προνόμιο να βγει ως τις επτά το ξημέρωμα με τις φίλες της και να ξερνάει σαν γάτα από το πιώμα, γιατί εκείνη την ώρα θα πρέπει να δώσει γάλα στο παιδί της, αλλά αυτό δε νομίζω ότι θα τη φέρει πίσω.

    Τη 16χρονη που θα αποφασίσει να κρατήσει το παιδί, δεν θα την καταλάβουμε ποτέ. Γιατί δε μας γαλουχούν με την ιδέα της ανάληψης των ευθυνών μας. Ξέρουμε ότι μπορούμε να κάνουμε ό,τι γουστάρουμε και στο βαθμό που γουστάρουμε, χωρίς αναστολές. Κι αν στραβώσει κάτι και μπει ένα παιδί στη μέση, δε βαριέσαι;; Γιατροί που αναλαμβάνουν, υπάρχουν. Το ρίχνεις και τελειώνεις, δεν είναι θέμα. Δε συμφέρει να το κρατήσεις. Κι αφού το ρίξεις, ξεκινάς πάλι απ' την αρχή.

    Δεν το γράφω χωρίς να το ξέρω. Έτυχε να συναντήσω κάποτε μια ετοιμόγεννη κοπέλα 18 χρονών, ανύπαντρη, και η πλειοψηφία του κόσμου άρχισε να σχολιάζει: δεν ντρέπεται λίγο, τι πήγε κι έκανε, καταστράφηκε, τη λυπάμαι. Κι όλα αυτά, σε σημείο που ούτε ο χώρος, ούτε η περίσταση το επέτρεπαν. Τελικά, ο πατέρας του παιδιού το αναγνώρισε και όλοι τους ζουν μια πολύ όμορφη ζωή. Και βρέθηκα και σε παρέα όπου μια κοπέλα είχε κάνει έκτρωση, και όλοι την έβλεπαν σαν θεό. Σαν μαγκιά, δηλαδή, που μπορεί να την παίρνει η μισή Αθήνα και αυτή σκοτώνει τα παιδιά επειδή απλά έχει το δικαίωμα της επιλογής και της ήρεμης ζωής. Άσχετα απ' το αν αυτό θα 'πρεπε να το είχε σκεφτεί απ' όταν άνοιγε τα πόδια της.

    Τα λέμε ωμά, κύριοι, γιατί αυτήν την όψη της ελληνικής κοινωνίας θέλουμε να την αποβάλλουμε, αλλά δεν μπορούμε με τίποτα. Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλη λέξη για κάποιον που εξυμνεί εκείνες που κάνουν έκτρωση παρά αυτές που παίρνουν στην πλάτη τους την ευθύνη, εκτός από τη λέξη ''κατάντια''. Όσα δε φτάνει η αλεπού, τα κάνει κρεμαστάρια. Όσοι δεν έχουν τα κότσια να επωμιστούν τις ευθύνες τους, χλευάζουν αυτούς που το κάνουν. Δεν έχουμε άλλο χρόνο. Οι στατιστικές προς την ελληνική κοινωνία μιλάνε από μόνες τους, και δε λένε ψέματα. Μάθετε τα παιδιά σας να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους επιτέλους.