Μια ξεχωριστή βόλτα...

    Πριν λίγους μήνες, μια ηλιόλουστη μέρα σαν όλες τις άλλες -περίεργο φαινόμενο όμως για τα Γιάννενα-, είχα βγει μια βόλτα μετά το μάθημα. Καθώς αγνάντευα τα δέντρα και ένιωθα στο πετσί μου την υγρασία της πόλης μήνα Απρίλιο, είπα κι εγώ να πιάσω την κουβέντα σε μια κοπελιά που καθόταν δίπλα μου και ήταν μόνη της, για να περάσει η ώρα και των δυο μας. Δε θυμάμαι πώς και τι, πάντως βρεθήκαμε να μιλάμε σε κεντρική πλατεία των Ιωαννίνων δυο άγνωστες μεταξύ αγνώστων.

    Ξέρετε πώς είναι τώρα αυτά, μπορεί να βαριέστε και οι δύο κάποια στιγμή, αλλά έχετε ένα κοινό που υπερνικάει όλα εμπόδια: είστε δύο πλάσματα που μόλις ξεκίνησαν να ζουν μακριά απ' την πόλη τους, μακριά απ' τους οικείους τους, και ανακαλύπτετε τον εαυτό σας. Όχι εκείνον που νομίζατε μέχρι τώρα ότι ήσασταν, αλλά αυτόν που πραγματικά είστε.

    Κουβέντα στην κουβέντα, και αφού ήμουν πολύ κοντά στο να ρωτήσω ακόμα και το Ε9 της -δεν είναι περιέργεια, έντονο ενδιαφέρον είναι-, η κοπελιά μου αποκάλυψε ότι η μητέρα της πάσχει από σοβαρή μορφή καρκίνου και πως οι ελπίδες ήταν 80-20, και δεν ήταν μαζί τους. Ε, δε χρειάστηκε κάτι άλλο για να μου κόψει την ανάσα και να αισθανθώ μια γροθιά να σκάει στο στομάχι μου, να το διαπερνά και να το ξαναδιαπερνά για περίπου 10 με 15 φορές.

    Δεν υπερβάλλω σας λέω. Δεν ξέρω γιατί μου φάνηκε τόσο παράξενο. Ίσως γιατί ήταν το τελευταίο πράγμα που περίμενα να ακούσω από μια κοπέλα σαν αυτή. Γιατί όταν την είδα από μακριά, φαινόταν τόσο ξέγνοιαστη και είχε το στυλ του ''παίρνω τη ζωή μου στα χέρια μου εδώ και τώρα'', που αυτή η πληροφορία μου θύμισε κάτι. Προφανώς και το ήξερα, αλλά η επανάληψη είναι η μήτηρ πάσης μαθήσεως. Ότι όποιος κι αν είσαι, ό,τι κι αν έχεις και όποιος κι αν βρίσκεται από πίσω σου, κάποια στιγμή θα έρθεις αντιμέτωπος με μια δυσκολία που μπορεί εν μέρει να μην είναι δική σου, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δε θα πονέσεις. Θα πονέσεις όσο χρειαστεί για να καταλάβεις ποιος πραγματικά είσαι και πόσο μεγάλες είναι οι δυνατότητές σου, ιδιαίτερα τη στιγμή του πόνου.

    ''Δεν αντέχω'' λέμε ''να ζήσω χωρίς εσένα''. ''Δεν μπορώ να σε χάσω''. ''Δεν μπορώ να αντέξω αυτόν τον πόνο''. Αλλά μας λέει ο Ελύτης πολύ σωστά: ''Γιατί της έγραψε ''δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα'';; Και γιατί του έγραψε ''δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα;; Αφού αυτός πήγε ανατολικά. Αυτή πήγε δεξιά. Και ζήσαν κι οι δυο''. Μπορούμε είναι η απάντηση, και μάλιστα πολύ. Αλλά ορισμένες φορές όταν είμαστε ντυμένοι τα πέπλα της ευτυχίας, δεν έχουμε την όρεξη να σκεφτούμε από πόσο γερό σκαρί είμαστε φτιαγμένοι εμείς οι άνθρωποι, και πως δε βυθιζόμαστε έτσι εύκολα. Ή ακόμα κι αν βυθιστούμε, υπάρχει και η άνωση ρε παιδιά για να ξανανέβουμε.

    Καθώς έκανα έναν πρόχειρο πεντάλεπτο απολογισμό της μέχρι τώρα ζωής μου πάνω στο παγκάκι όσο η κοπελιά μου μιλούσε, εντόπισα κάτι που θα ήθελα να σας πω. Πολλές φορές είχα βάλει στη ζωή μου ανθρώπους που δεν το άξιζαν. Πολλοί φίλοι μου δεν εκτίμησαν αυτό που τους έδωσα, και μερικές φορές με πλήγωσαν πολύ. Είτε με τα ψέματά τους, είτε με την υποκρισία τους, είτε με το γεγονός ότι δεν είχαν κάτσει να παίξουν playstation στο σπιτάκι τους εκείνη την ώρα που τους πρωτογνώρισα κάπου και έγινα φίλη μαζί τους. Και δε σας κρύβω ότι για χάρη τους υπήρχαν φορές που κλείστηκα στον εαυτό μου και δεν εκτιμούσα όλα αυτά που έχω, αλλά ασχολιόμουν πάλι και πάλι μαζί τους.

    Οπότε το γεγονός ότι μια κοπέλα στην ηλικία μου, μού μιλούσε για τα βάσανα που ζει η οικογένειά της, κι εγώ είχα μείνει ακόμα στο γιατί μου είπε ψέματα το 2013 η τάδε φίλη μου εκείνη τη μέρα ότι δεν μπορεί να βγούμε, ενώ την πέτυχα μαζί με μια άλλη το ίδιο απόγευμα, με έκανε τουλάχιστον να ντραπώ. Αυτό το λαμπερό και αστραφτερό χαμόγελο που είχε η κοπελιά καθ' όλη τη διάρκεια που μου μιλούσε για το Γολγοθά της μητέρας της, με έκανε να καταλάβω πραγματικά τι είναι ο άνθρωπος. Πόσο μακριά είναι απ' τα χρήματα και τις δόξες, πως όση αφθονία κι αν έχεις απ' αυτά, πάντα κάτι θα λείπει. Θα λείπει αυτό το χαμόγελο, που ξέρει να βγαίνει μπροστά κάθε φορά που ένα πρόβλημα ξεπηδά απ' τον ασκό του ουρανού και μας ταλαιπωρεί για καιρό.

    Όλα αυτά τα σκεφτόμουν για όση ώρα μιλούσε, ακριβώς όταν ολοκλήρωσε την πρώτη φράση: Η μητέρα μου πάσχει από επιθετικό καρκίνο. Και θα σας εξομολογηθώ ότι ούτε καν άκουσα τι είπε στην πορεία, γιατί είχα αλλού το μυαλό μου. Κάποια στιγμή διέκοψε τις σκέψεις μου με τη φράση που μου είπε:

''Καλά, μ' ακούς ή μόνη μου μιλάω;;''

''Και τώρα τι θα κάνετε;;'' της είπα με ύφος εξωγήινου που μόλις προσγειώθηκε στον πλανήτη μας.

''Μα καλά, δε με άκουγες τόση ώρα;; Θα πάμε Αθήνα για κάτι άλλες εξετάσεις να δούμε τι θα γίνει''.

''Εσύ είσαι έτοιμη γι' αυτό που θα ακούσεις;;'' της είπα, χωρίς να είμαι έτοιμη για το τι θα ακούσω.

''Κοίτα. Αν ακούσω καλά νέα, είναι καλοδεχούμενα. Αν ακούσω άσχημα, τότε θα είναι αυτά που περιμένω να ακούσω, οπότε πάλι είναι δεκτά, αλλά όχι καλώς. Τι να κάνουμε όμως, έτσι είναι η ζωή'' μου είπε και σηκώθηκε, σαν να ήθελε να λήξουμε την ολιγόωρη γνωριμία μας εκείνη τη στιγμή.

''Έτσι είναι;;'' της είπα και σηκώθηκα κι εγώ. ''Εύχομαι να πάνε όλα καλά για εσένα και την οικογένειά σου'' της είπα και τράβηξα το δρόμο για το σπίτι.

    Στο δρόμο σκεφτόμουν γιατί δεν της έδωσα τον αριθμό μου ή κάποιο όνομα στο facebook για να μάθω νέα. Αλλά το μάθημά μου το είχα πάρει. Δε με ενδιέφερε αν αλλάξει κάτι και η κοπέλα πάρει πίσω αυτά που μου είπε, αλλά με έκανε να ξεκαθαρίσω μέσα μου ποια προβλήματα είναι σημαντικά και ποια όχι. Ποια είναι η αντίδραση των ανθρώπων που έχουν σημαντικά προβλήματα και σε τι διαφέρει από το καπρίτσιο που έχουμε όλοι μας όταν αντί για Τετάρτη βγαίνουμε Πέμπτη.

    Εύχομαι αν την ξανασυναντήσω ποτέ κάπου, να έχει μόνο ευχάριστα να μου πει. Γιατί της αξίζουν. Γιατί αξίζουν σε κάθε άνθρωπο που κατάφερε να δουλέψει τον εαυτό του και τις κακές πλευρές της ζωής. Εύχομαι να ξεπεραστούν τα όποια προβλήματα, και το χαμόγελό της να παραμείνει, για να δείχνει σε όλους μας πόσο αχάριστοι είμαστε με τη ζωή μας.