Για τα παιδιά που χώρισαν οι γονείς τους...

    Αυτό το κείμενο θα ήθελα να το αφιερώσω ξεχωριστά στα παιδιά που μεγάλωσαν με τον έναν απ' τους δυο γονείς τους. Όχι γιατί ο άλλος έφυγε απ' τη ζωή, αλλά γιατί οι δικοί τους χώρισαν. Και όλα αυτά τα χρόνια ζούσαν από σπίτι σε σπίτι, έμπαιναν από αγκαλιά σε αγκαλιά, και ίσως να έζησαν με τις τύψεις ότι έφταιγαν τα ίδια για την κατάληξη του γάμου τον γονιών τους.

    Ξέρω, όταν θυμάται κάποιος τα του διαζυγίου του πατέρα του και της μάνας του, δεν είναι ό,τι πιο ευχάριστο. Για παράδειγμα, δεν είναι ευχάριστο να θυμάσαι τους ατέλειωτους εκείνους τσακωμούς που ξεκινούσαν απ' το πρωί, το μεσημέρι έκαναν διάλειμμα για φαγητό και αφού έσπαζαν ό,τι υπήρχε στο τραπέζι, το πήγαιναν σερί με φωνές ως το βράδυ. Κάποτε, μπορεί να έπεφτε και καμιά σφαλιάρα, δεν ξέρω. Κι όλα αυτά σε καθημερινή βάση. Τα παιδιά να ντρέπονται να κυκλοφορήσουν στη γειτονιά, και όλη η γειτονιά να ασχολείται με το αν ο πατέρας τους έχει γκόμενα ή όχι.

    Και κάποια στιγμή έρχεται η ώρα που σταματάνε τις φωνές και τα παιδιά νομίζουν ότι όλα πάνε προς το καλύτερο. Ίσως, αλλά όχι όπως το καταλαβαίνουν αυτά. Τα φωνάζει ο πατέρας τους στο σαλόνι, μεταξύ των σπασμένων πιάτων και των σπασμένων καρδιών, και αναλαμβάνει να τους μιλήσει. ''Κωστάκη, Ελενίτσα, Χρηστάκη... εγώ και η μαμά... η μαμά κι εγώ...''. Τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν τι θέλει να τους πει. Τα παιδιά είναι απλά σε όλα τους, και αυτού του είδους οι προστριβές στο λόγο, τα κάνουν να αισθάνονται χαζά και τα μπερδεύουν. Ψελλίζουν αγχωμένα ένα ''Ναι...'' και τα μάτια τους είναι καρφωμένα στα μάτια του πατέρα τους. ''Παιδιά, η μαμά κι εγώ... από αύριο θα μένετε μαζί της και θα με βλέπετε τα Σαββατοκύριακα''.

    Το πόσο αμήχανη είναι αυτή η στιγμή, φαίνεται ξεκάθαρα στην ασυνταξία της φράσης του πατέρα των παιδιών. Αλλά δε θα σταθούμε σ' αυτό, γιατί μπορεί να συμβεί στον καθένα. Θα σταθούμε στο νόημα. Το οποίο δεν είναι άλλο από το ότι κάποιοι, κάπου αποφασίζουν με τεράστια προχειρότητα το πώς θα ζήσουν τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής τους, και το κάθε πότε θα τους βλέπουν τα παιδιά τους και με ποια συχνότητα. Αποφάσεις ζωής παρμένες ανάμεσα σε σπασμένα πιάτα και σπασμένες καρδιές.

    Περνάνε κάπως έτσι τα χρόνια. Με τα παιδιά φορτωμένα πολλές ευθύνες παραπάνω. Κι έρχεται το Σαββατοκύριακο. Τρέχοντας απο τα Αγγλικά, τα παιδιά έχουν δώσει ραντεβού με τον πατέρα τους και πάνε. ''Η μάνα σας;; Τι κάνει η μάνα σας;;''. ''Καλά είναι'' απαντάνε τα παιδιά που είναι δασκαλεμένα από πριν. ''Εμ βέβαια, πώς να μην είναι;; Πότε είναι ο γάμος της μ' αυτόν το βλάκα;;''. Και τη στιγμή του αποχωρισμού ένα ξερό ''θα τα ξαναπούμε'' σπάει τη σιωπή εκείνη που επικρατούσε όλη αυτήν την ώρα στο δρόμο του γυρισμού. ''Σας αγαπάω, να θυμάστε'' θα ξεστομίσει, και να ξέρετε ότι το εννοεί με όλη του την καρδιά. Δε θα στο πει μεθυσμένος ή πονεμένος, αλλά τη στιγμή που θα πρέπει να γυρίσεις στη μάνα σου και στο νέο της σύντροφο.

    Δεν είναι κακό να χωρίζουν οι γονείς μας. Πολλές φορές είναι καλύτερο ίσως απ' το να μένουν μαζί κι εμείς να πρέπει να υποστούμε τους ομηρικούς καυγάδες τους και της φωνές τους μες στ' αυτιά μας. Εκείνο, όμως, που δεν καταλαβαίνω, είναι ότι άπαξ και χωρίσουν, ύστερα μπαίνουν κάποια προγράμματα που πρέπει οπωσδήποτε να τα τηρήσουμε. Παραμερίζονται οι ανάγκες και πρωταγωνιστούν τα προγράμματα. Τα Σαββατοκύριακα του πατέρα και οι καθημερινές της μάνας. Σοβαρά;; Κι αν εγώ δεν μπορώ τι γίνεται;; Αν ένα Σαββατοκύριακο γράφω διαγώνισμα στο φροντιστήριο, θα κάνω να δω τον πατέρα μου δυο εβδομάδες;;

    Δυστυχώς αγαπητοί γονείς, δε γίνεται να βάλουμε πρόγραμμα στα συναισθήματα και στις ανάγκες μας. Δεν είναι δυνατόν να πούμε ότι θέλουμε σήμερα να δούμε τον πατέρα μας ή τη μάνα μας για δύο ώρες, και αύριο για τρεις. Είναι τουλάχιστον παράλογο.

    Ένα διαζύγιο είναι μια πολύ μεγάλη και λεπτή υπόθεση. Έχει παγίδες, ελπίδες και θανάσιμα αμαρτήματα, που αν τα κάνεις και δε βλάψουν εσένα, θα βλάψουν τα παιδιά σου, κι αυτό δεν το θες. Είναι καλό μερικές φορές το διαζύγιο, γιατί σε απομακρύνει από κακές συναναστροφές και βίαιες συμπεριφορές, σου δίνει μια δεύτερη ευκαιρία σε περίπτωση που βιάστηκες την πρώτη φορά. Προφανώς και δε θα θέλαμε να βλέπουμε τους γονείς μας σας πρωταγωνιστές στο καράτε κιντ 2.

    Αλλά εκείνο που δεν μπορώ να ανεχτώ μερικές φορές, είναι η επιπολαιότητα. Η αδυναμία μας να κάνουμε ένα βήμα πίσω, ο εγωισμός που μας διακατέχει και συνήθως μας στερεί τα πιο όμορφα πράγματα. Αυτό που μας πιάνει και δεν μπορούμε να δώσουμε μια δεύτερη ευκαιρία για κανένα λόγο. Που με το πρώτο ''φύγε'', φεύγουμε. Που μάθαμε να πετάμε τόσο εύκολα μια μπλούζα που τρύπησε και δε μάθαμε ποτέ πώς να τη ράψουμε. Που επειδή δε μας αρέσει ένα υπνοδωμάτιο απ' τα τρία, εμείς αλλάξαμε ολόκληρο σπίτι. Δεν εξασκηθήκαμε ποτέ στο να παραβλέπουμε τα ελαττώματα των άλλων. Ή μάλλον, στο να συνυπάρχουμε με αυτά. Δε διδαχτήκαμε να ανεχόμαστε. Κι αυτό μας στοιχίζει. Και στοιχίζει και στους επόμενους.

    Όχι μικρέ, μην ξανασκεφτείς ότι φταις εσύ που χώρισαν οι γονείς σου. Και μη θυμώνεις γι' αυτήν τους την πράξη, γιατί μπορεί να σας βγει σε καλό. Έχουν το δικαίωμα κι αυτοί να κάνουν λάθη και να γίνονται καλύτεροι άνθρωποι. Αλλά πάντα θα σ' αγαπάνε. Κι ας στο λένε πάντα την ώρα του αποχωρισμού. Και δεν το ξεχνάνε ούτε ανάμεσα στα σπασμένα πιάτα και στις σπασμένες καρδιές.

    Ξέρω πολλά παιδιά που εύχονταν να έχουν διαφορετικούς γονείς, αλλά κανέναν γονιό που να ευχήθηκε να έχει διαφορετικό παιδί.