Επιστολή στο τρελό διαμάντι 5

    Τρελό μου διαμάντι,

    Ο Δημήτρης άξιζε να γίνει ποδοσφαιριστής, αλλά η ομάδα του προτίμησε το Χρήστο γιατί ο μπαμπάς του πλήρωνε καλύτερα. Η Αλεξάνδρα παράτησε το πιάνο, γιατί στο ωδείο που πήγαινε όλοι εκθείαζαν την Ελένη, επειδή τη θεωρούσαν ανερχόμενο ταλέντο. Κατά συνέπεια, αυτό το ταλέντο έπνιξε τα υπόλοιπα μη ταλέντα, που όμως ήθελαν κι αυτά να δοκιμάσουν την τύχη τους.

    Όχι, αυτό δεν είναι παραλήρημα. Και μην πιστέψεις ότι όλα αυτά είναι αποτελέσματα μίσους. Απλά να, μερικές φορές κοιτώντας απ' το παράθυρο, βλέπω κάτι ανθρώπους-αγωνιστές που δεν παίρνουν αυτό που τους αξίζει, γιατί τους το πήρε κάποιος άλλος με μηδενικό κόπο.

    Το ξέρουμε ότι γελάνε μαζί μας επειδή διαφέρουμε. Το ξέρουμε ότι μας θεωρούν γελοίους επειδή γνωρίζουμε πώς να κάνουμε τους άλλους ευτυχισμένους. Το ξέρουμε ότι μας περάσανε για μαλάκες μέχρι τη διπλή σπείρα του DNA μας όταν μπήκαμε στον κόπο να δώσουμε μια χείρα βοηθείας κάποτε. Και κριθήκαμε, και μας ζήτησαν να λογοδοτήσουμε επειδή σκεφτόμαστε έτσι. Αλλά φυσικά, δεν το κάναμε.

    Ναι τρελό μου διαμάντι, δεν είμαστε μόνοι σ' όλα αυτά. Υπάρχουν πάντα δύο-τρεις πειραγμένοι που δίνουν ραντεβού στις πλατείες, μιλάνε με τα μάτια και ύστερα φεύγουν για τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, αλλά οι καρδιές τους δε χωρίζουν ποτέ. Και ύστερα εξαπλώνονται, και πολλαπλασιάζονται, και γίνονται τόσοι πολλοί που πνίγουν τον κόσμο.

    Σ' όλους εκείνους θέλω να στείλω ένα μήνυμα. Σ' όλους εσάς που νομίζετε ότι δεν αντέχετε άλλο. Θέλω να σας πω ότι σας σκεφτόμαστε και σας αγαπάμε. Περάσαμε κι εμείς από 'κει που βρίσκεστε. Δεν έχει σημασία αν μας άρεσε ή όχι. Σημασία έχει ότι το ξεπεράσαμε. Κι άλλος τραγουδάει, άλλος γράφει, κι άλλος μας γράφει. Αλλά κι εδώ που είμαστε θα 'ρθετε. Σας περιμένουμε.

    Σας περιμένουμε να δούμε όλοι μαζί τον ήλιο απ' την ανατολή ως τη δύση του. Σας περιμένουμε να γιορτάσουμε μαζί τη μέρα που μας βρήκε πάλι όλους ζωντανούς, τον έναν δίπλα στον άλλο. Σας περιμένουμε, γιατί είμαστε σίγουροι ότι θα βρείτε αυτό που χάσατε κάποτε.

    Άντε λοιπόν, σας περιμένουμε.

    Δε σε παραμελώ, τρελό μου διαμάντι. Αλλά έχω ανάγκη να τους μιλάω για λίγο μέσα από σένα. Πρέπει να τους μιλάμε. Να μιλάμε. Γιατί οποιαδήποτε στιγμή κι αν σωπαίνουμε, αυτό σημαίνει το τέλος μας. 

                                                  Στη φίλη που μου είπε ότι δεν αντέχει άλλο.
                                                                            Αντέχεις.
                                                                            Αντέχουμε.
                                                                            Αντέξαμε.
                                                                            Κι όμως... θα αντέχουμε...