Επιστολή στο τρελό διαμάντι 6

    Τρελό μου διαμάντι,

    Σου 'χα πει κάποια μέρα ότι θα 'θελα να σου γράψω κάτι αισιόδοξο. Κάτι για να αισθανθείς καλύτερα κι εσύ, και να μη νομίζεις ότι σ' έχω μόνο για να τα χώνω κάπου. Ε, λοιπόν σήμερα θ' ακούσεις κάτι πολύ αισιόδοξο απ' τα χείλη μου.

    Τα τέρατα ξαναχτύπησαν, διαμαντάκι μου. Προχθές. Αυτή τη φορά στο Μόναχο. Κι όχι με την πρόφαση κάποιου θεού ή δαίμονα, αλλά με την ασθένεια της παράνοιας. Ένας ήταν για την ακρίβεια, παλληκαράκι δεκαοχτώ χρονών, ένα χρόνο πιο μικρός από μένα δηλαδή. Μπήκε σ' ένα εμπορικό κέντρο και μοίρασε απλόχερα το θάνατο, σε ανθρώπους που το μόνο που ήθελαν ήταν να ζήσουν.

Ήθελαν μόνο να ζήσουν. Όπως εγώ. Που εκείνη την ώρα που κάποιοι γίνονταν θύματα ενός παρανοϊκού, εγώ ήμουν πολλά χιλιόμετρα μακριά και βυθιζόμουν στο στρώμα μου, που ήταν φουσκωμένο με ασφάλεια.
    Όχι, δεν είμαι τρελή, διαμαντάκι μου. Όταν σου υποσχέθηκα ότι θα σου πω κάτι αισιόδοξο, το εννοούσα, και φυσικά δε λέω ότι όσα σου είπα πριν είναι αισιόδοξα. Τώρα θα στο πω.

    Ανάμεσά στους νεκρούς ήταν κι ένας δεκαεφτάχρονος που δε θα είχε πεθάνει, αλλά το έκανε για να σώσει την αδερφή του. Την έσπρωξε, και ξεκίνησε για το μεγάλο ταξίδι. Για εκεί που δεν του άξιζε να πάει τόσο νωρίς γαμώτο. Σε κανέναν τους δεν άξιζε.

    Αλλά εδώ ακριβώς είναι το αισιόδοξο μήνυμα. Ποιο είναι;; Ότι δε χάθηκαν όλα πια σ' αυτόν τον κόσμο. Ότι οι αξίες δεν εκλείπουν, όσο κι αν κάποιοι ωρύονται ότι βρίσκονται στο ναδίρ τους, κι ότι ο κόσμος μας πάει απ' το κακό στο χειρότερο. Ότι η νεολαία δεν είναι αποκλειστικά αυθάδης, χωρίς όρια και αναιδής. Α, και ότι δεν ενδιαφέρεται μόνο για το τι θα ντυθεί, και που θα κουνηθεί το βράδυ.

    Ορίστε, αγαπημένοι μου, μοιρολάτρες. Αυτό το παιδί με το αίμα του ελπίζω να σας βούλωσε το στόμα μια για πάντα. Ήταν δεκαεφτά χρονών, και στην καλύτερη θα ζούσε άλλα εβδομήντα χρόνια. Και το ήξερε ακόμα κι εκείνα τα κλάσματα του δευτερολέπτου που πήρε το μυαλό του ανάποδες και μπήκε μπροστά απ' την αδερφή του. Το ήξερε ακόμα κι εκείνα τα δευτερόλεπτα που η σφαίρα τον διαπερνούσε. Και δεν το μετάνιωσε.

Ήξερε ότι θα μπορούσε να το βάλει στα πόδια και να ζήσει μια ζωή γεμάτη καλά. Με τις διακοπές του, με τις ευκαιρίες του, με τα λεφτά του, με τις κοπέλες του, με τους φίλους του και με όλα όσα ζει κάποιος στην ηλικία του.

    Αλλά προτίμησε το δύσκολο δρόμο, τρελό μου διαμάντι. Εκείνον που είναι ανηφορικός και θέλει θάρρος για να τον πάρεις. Χάνεις τη ζωή σου, αλλά χαρίζεις τη ζωή σε κάποιον άλλον. Κι αυτό θέλει πολλά κότσια. Και ίσως και να θέλει και λίγη τρέλα. Να σου λασκάρει η βίδα εκείνο το δευτερόλεπτο που βλέπεις το δικό σου άνθρωπο να κινδυνεύει. Εκείνο το δευτερόλεπτο που κοιτάς το θάνατο στα μάτια και τον κάνεις να ντραπεί που υπάρχει.

    Είπαν ότι ήταν Έλληνας μουσουλμάνος. Είπαν ότι ετοιμαζόταν να έρθει Ελλάδα. Πολλά θα ειπωθούν γι' αυτόν, μπορεί να τον βγάλουν και πρώτο μας ξάδερφο απ' το σόι του Αδάμ και της Εύας. Εμείς, όμως, πρέπει να κρατήσουμε μονάχα τι σημαίνει αυτό που έκανε: ότι ο άνθρωπος δεν πεθαίνει από τρομοκράτες, αλλά τη στιγμή που ξεχνάει να είναι άνθρωπος.

    Ας τον αφήσουμε τώρα, διαμαντάκι μου, να αναπαυθεί. Κι ας του ευχηθούμε να είναι καλά εκεί που είναι. Είναι πολύ δύσκολο να τον φτάσουμε...